برهنه‌پا

بماند به یادگار از قلم و صدای سوگندِ جانم.

آب و خاک در آغوش هم، و موج موی تو موجِ جامانده از تلاطم ، زیبا ترین منظره ی جهان بود. وجود تو وفور بی اندازه ی نور بود و خاطره ها به یمن حضور تو پرآفتاب. سوار بر موج های رام شده غل و زنجیر شده به سرنوشت آزاد از هر جبرِ تعصب آمیز به امن ترین جزیره ی دنیا لنگر انداختیم. و حالا، حالا که در خانه ی اولیم و تمام اسطرلاب ها جهت آزادی را گم کرده اند، و هزار ردپای قدیمی که بارها زنده شده اند، گور به گور شده اند، و خاک شده اند؛ حالا که سبز درون من یک خاکستری بی برگ و بار است، به یاد داشته باش که آن دو ستاره تابان میان شفق های زمردی ات، غنیمتِ 《ما》 بود. مرا به یاد داشته باش؛ و همه ی je t'aime های حاشیه ی دفترت را هم.

برای آنچه آینده می‌پنداری‌اش طرح نریز، لیدیا و فردا را به خود نوید نده دست بردار از امید و همان باش که امروز هستی تو خود زندگی خودی تقدیرت را رقم نزن چرا که تو آینده نیستی میان فنجانی که خالی می‌کنی و پر می‌شود باز از کجا معلوم بخت آدمی را به میان مرگ نکشد؟

فرناندو پسوآ 1923

زخمی اگر بر قلبت بنشیند، تو نه مى‌توانی زخم را از قلبت وابکنی و نه مى‌توانی قلبت را دور بیندازی. زخم، تکه‌ای از قلب توست. زخم اگر نباشد، قلبت هم نیست. زخم اگر نخواهی باشد، قلبت را باید بتوانی دور بیندازی. قلبت را چگونه دور مى‌اندازی؟ زخم و قلبت یکی هستند ! - محمود دولت آبادی

Song for me

سوال اصلی، چطور میشه بزرگسال بود و از زندگی لذت برد؟ نه جوری که انگار روی یک تردمیل توقف ناپذیری، نه جوری که همیشه میدوی و میدوی و دیگه از هیچ چیز لذت نمی‌بری، نه جوری که انقدر زندگی جدی شده که بخوای هم نمی‌تونی جدی نباشی. این داستان پروژه‌ی چطور یک بزرگسال افسرده و خسته و بدبخت و غرغرو نباشیم؟ نقطه سر خط.

اولین مواجه با بزرگسالی

ختم کلام و بزرگسالی

بزرگسالی و "فلان فیلمی که بهت معرفی کردم رو دیدی؟"

اندوه در بزرگسالی