شب هزار و یکم

جایی نوشته بود: « و اما من، هرگز به جایی که از رنج آن گریخته‌ام، باز نمی‌گردم. »

توی دو ماه می‌شه کل ابعاد زندگی آدم از این رو به اون رو بشه...

اولین درسی که بزرگسالی بهت می‌ده اینه که توقع نداشته باشی بقیه شبیه به تو باشن و اگر نمی‌تونی، جوری رفتار نکنی که برای خودت یا حتی بقیه توقعی ایجاد کنی تا آسیب ببینی.

این آخرین چیزی بود که تصورش رو داشتم.

تنهایی زندگی کردن خیلی خوبه و من دوسش دارم واقعا ولی حقیقتا شباش واسم سخته، دوست دارم از شام به بعد، یه نفر دور برم باشه حرفم نزنیم، کاریم نکنیم ولی حس کنم یکی حضور داره!

به جرات یکی از دارک‌ترین دوره‌های زندگیم رو دارم می‌گذرونم و احساس می‌کنم اگه از این دوره بیرون بیام، با تقریب خوبی دیگه هیچ چیزی زمینم نمی‌زنه. چون کوله‌بار تجربیاتم دیگه واقعا پر می‌شه. حتی توی زمینه‌ی مشکلات مهاجرت.

چیزی که بعد از مهاجرت پیدا کردم؛ درست یا غلط، براساس واقعیت یا دور از اون، شدنی یا نشدنی، ترس از بی‌خانمان شدنه و هیچ نمی‌دونم چرا. ولی هست و باهامه. شاید بخاطر اینکه اخیرا عده‌ی زیادی رو این شکلی دیدم. شاید این هم از فشارهای سال اول مهاجرته.

احساس می‌کنم یه جاهایی عمیقا به شانس و بخت، می‌بازم و این دلگیرم می‌کنه.