並行死

Why 8:00 a.m should be so aesthetic like what the fuck????

همش رو براش مینویسم بسه دیگه مرور کردنش تو ذهنم کافیه. وقت دست گرفتن قلم و کاغذه.

"دردِ ظریف و بی نقصِ نوازش گرِ روحِ من"

خوشحالم که هنوز توانایی نوشتنم رو از دست ندادم. ولی دیگه اون تعریف های زیبای ادمارو ندارم. وقتایی که نوشته هام جدید بودن و ادم هارو به فکر فرو میبردن. و اونا برام میگفتن چه حسی دارن. اما الان مینویسم دیگران میخوانند من مینویسم دیگران میخوانند من مینویسم دیگران میخوانند و من می....

گاهی بی نهایت غرق میشوم. نه در افکار و احساساتم بلکه در وجودیت انسان ها. قلب و مغز و روح من توانایی درک وجودیت تو من و ما را ندارد. من میدانم همه ما زنده ایم تو زنده ای نفس میکشی غذا میخوری و با من سخن میگویی اما در نهایت من گاهی نمیتوانم بفهمم چگونه وجود داری چرا اینجایی و قرار است با تو چه کنم. گاهی به عکسهای دیگران زل میزنم به چشم هایشان به دستانشان به لباس ها گردن لب ها موها بینی ابروها همه را مو به مو در پس ذهنم ثبت میکنم و بعد من نسخه ای خیالی از شما در ذهنم میسازم. نسخه ای که شما نیستید. من با این خیالم غذا میخورم کتاب میخوانم به ماه نگاه میکنم به او لبخند میزنم به چشمانش نگاه میکنم کاری که هرگز درواقعیت توانایی اش را ندارم و در نهایت او مال من است. خیالی از انسان ها که متعلق به خود خود روح من است. آنجاست که وجودیت واقعی شما با خیال من امیخته میشود آنجاست که هر چیز اشتباه برای من مایه لبخند است. آن موقع دیگر مرگ درد زخم برایم کوچک ترین اهمیتی نخواهد داشت تنها شما امیخته با خیالی که ساختم در قلبم به نفوذ ادامه خواهید داد. انسان ها را با روحم حس میکنم آنجاست که اشتباه ها دیگر اشتباه نیستند. چون در نهایت هیچ چیز وجود ندارد. من تو ما گذشته آینده. تنها چیزی که عینن واقعیت را میسازد لبخندیست که من با تصور شما به لب می آورم. دقیقا الان هر روز هر دقیقه نه دیروز نه فردا. دقیقا در لحظه ی در حال گذر.

My Consciousness left my soul when i saw your sorrows drowned in your heart.