«واکه»

نه، اسمشو نذارید کمال‌گرایی. یه سریا می‌دونن از زندگی چی‌ می‌خوان. فقط چون می‌دونن چی‌می‌خوان دلیل نمی‌شه کمال‌گرا باشن.

پیش از پیش مطمئن شدم برای زندگی در هوای ابری و بارونی آفریده شدم.

بوسیدنیه این صدای بارون و رعد و برق.

مشهد هوا شده شمال.

و نه اینا رو نمی‌گم که راجع بهشون باهم حرف بزنیم می‌گم که مغز لعنتیم شاید خالی بشه.

در این لحظه ان‌قدر از همه‌چیز ناامیدم که دلم می‌خواد زور الکی نزنم و همه‌چیز رو رها کنم بره.

سه تا مقدمه تاالان نوشتم و هیچ‌کدوم اونی نیستن که می‌خوام. و ان‌قدر اذیتم بابتش که حتی پیام طراح رو سین نکردم که متن‌های انتخابی رو بفرستم. امتحان احتمال هم ذهنم رو مشغول کرده چون واقعاً از خوندنش در رنجم. چون امتحان این‌و دارم، به جبرِ نازنینم هم دارم بی‌توجهی می‌کنم. از همه بدتر این‌که تنهایی هم ندارم. تنهایی فیزیکی و روانی نیاز دارم.

برای این‌که بتونم مقاله جدیده رو بنویسم نیاز به بیست و چهار ساعت تنهایی و دی‌اکتیو و ذهن بی‌دغدغه دارم.

روزتون مبارک پسرها.

بیاین دعا کنیم سریع‌تر به خونه برسم وگرنه حالت تهوع من‌و به بیمارستان خواهد رسوند.