Luis Bunuel | لوئیس بونوئل

سلام. از بابت شدت‌گرفتن فیلترینگ تلگرام در مورد قوانین کپی‌رایت، قاعدتاً اینجا هم از گزند مسدود شدن در امان نخواهد بود. اگر علاقمند هستید و مایل بودید، اینجا عضو باشید تا در صورت مسدود شدنِ کانال اصلی، روند فعالیت در کانال جدید سریع‌تر صورت بگیره: https://t.me/+MwZBkkCKZbZkOTg8

لینک عضویت در کانال اصلی: https://t.me/Ciinematheque

‍ بیانیۀ سینما - لوئیس بونوئل | ترجمۀ پرویز دوایی 1. در هیچ‌یک از هنرهای مرسوم، بینِ امکانات و حقایق آن‌‌‌چنان شکافِ وسیعی نیست که در سینما بین این‌دو وجود دارد. فیلم، مستقیماً، بر تماشاگر اثر می‌گذارد؛ به او آدم‌ها و اشیاء مادّی و محسوس عرضه می‌کند، با سکوت و تاریکی او را از فضای روانیِ معمولی جدا می‌سازد. سینما، با این امکانات، می‌تواند بیش از هر هنر دیگری تماشاگر را برانگیزد. ولی، باز بیش از هر هنر دیگری، می‌تواند تماشاگر را خفه کند. بدبختانه، اغلب فیلم‌های امروز، گویا، به این هدفِ دوّم خدمت می‌کنند؛ اغلب فیلم‌های فیلم‌های امروز در یک خلأ فکری و اخلاقی جولان می‌دهند. گویی در این خلأ است که سینما رونق می‌یابد. 2. راز جزء اساسی تمامِ آثارِ هنری است. امّا در سینمای امروز، معمولاً، رازی وجود ندارد. کارگردانان و نویسندگان، نهایتِ دقّت را به خرج می‌دهند تا از آن‌چه ممکن است ما را مشوّش سازد اجتناب کنند. آن‌ها دریچۀ شگرفی را که به‌روی دنیای رهایی‌بخشِ شعر گشوده می‌شود، بسته نگاه می‌دارند. قصه‌هایی را ترجیح می‌دهند که، گویی، زندگیِ عادّی ما را ادامه می‌دهد، که برای بارِ nاُم یک درام را تکرار می‌کند، که به ما کمک می‌کند تا دشواری‌های کارِ روزمرّۀ خود را فراموش کنیم. البته، بر تمامِ این‌ها، اخلاقیات، دولت، سانسورِ جهانی، مذهب، حُسنِ سلیقه، شوخیِ پاکیزه و سایر احکام قاطع واقعیت، نظارت دقیق دارند. 3. سینما وسیلۀ عالی و خطرناکی است. عالی است اگر روحی آزاد آن‌را به کار گیرد. سینما والاترین شکلِ بیانِ دنیای رؤیاها، عواطف و غرایز است. سینما، گویی، برای بیانِ ناخودآگاه ساخته شده، آن‌چنان ریشه‌های عمیقی در دلِ شعر دارد. مع‌ذلک، سینما، تقریباً، هرگز به‌دنبالِ چنین هدف‌هایی نرفته است. 4. در آثار مجلّل و پُرخرج و فیلم‌هایی که اغلب با تحسینِ تماشاگران و منتقدان روبه‌رو شده‌اند، به‌ندرت، با سینمای خوب سروکار پیدا می‌کنیم. یک داستانِ خاص، درامِ خصوصی یک فرد (به‌عقیدۀ من) نمی‌تواند علاقۀ کسی را که شایستگیِ زندگی در عصر ما را داشته باشد جلب کند. اگر از میانِ تماشاگران کسی در غم و شادیِ یک قهرمانِ فیلم شریک می‌شود، باید علّتش آن باشد که قهرمانِ فیلم نمایندۀ عواطفِ آن تماشاگر است. بیکاری، تأمین ‌نداشتن، ترسِ از جنگ، بی‌عدالتیِ اجتماعی در تمام اعصار، بر تمام تماشاگران اثر می‌گذارد... وقتی‌که فیلمی به من می‌گوید آقای ایکس در خانه خوش‌بخت نیست و این خوش‌بختی را نزدِ معشوقه‌اش جست‌وجو می‌کند، ولی سرآخر پشیمان شده، به‌سوی همسر وفادارش بازمی‌گردد، این فیلم را بسیاراخلاقی و اصلاح‌کننده می‌یابم، ولی باطناً در من اثری باقی نمی‌گذارد. 5. اُکتاویو پاز گفته است: «انسانی که در غُل و زنجیر به‌سر می‌برد، کافی است چشمانش را ببندد تا دنیا منفجر شود». من می‌گویم: «کافی است پلکِ سفیدِ پرده‌ی سینما نورِ واقعی خود را بتاباند تا دنیا غرقِ در آتش شود»... ... امّا، در حالِ حاضر، می‌توانیم آسوده بخوابیم. نورِ سینما، به‌‌حدّ کافی، خفیف و مقیّد شده است! هزارونهصدو شصت میلادی. @Ciinematheque

Rites of Realism: Essays on Corporeal Cinema - Ivone Margulies @Ciinematheque

Rites of Realism: Essays on Corporeal Cinema - Ivone Margulies @Ciinematheque

Rites of Realism: Essays on Corporeal Cinema - Ivone Margulies @Ciinematheque

Rites of Realism: Essays on Corporeal Cinema - Ivone Margulies @Ciinematheque

🆕🆕🆕 Jean-Claude Brisseau Hiroshi Teshigahara Erich von Stroheim Shinya Tsukamoto Ebrahim Golestan Kiyoshi Kurosawa Carlos Reygadas Mark Rappaport Leni Riefenstahl Jan Svankmajer Cristian Mungiu Tsai Ming-Liang Shahram Mokri Kenneth Anger Glauber Rocha Bruno Dumont Stan Brakhage Harun Farocki Robert Aldrich Claude Sautet Peter Watkins Marco Ferreri Straub-Huillet Edward Yang Andy Warhol Amir Naderi Victor Erice Ulrich Seidl Tony Gatlif Wang Bing Cristi Puiu Raúl Ruiz Lav Diaz