مه‌لقا خانوم

‏رابطه‌ی تاکسیک واقعاً هم شبیه مسمومیت می‌مونه. هی مقا‌ومت می‌کنی که بالا نیاری‌ش و به هر ضرب و زوریه نگه‌ش داری، ولی لحظه‌ای که بالاخره مقاومت رو می‌ذاری کنار و می‌ریزی‌ش بیرون، جوری راحت می‌شی و سنگینی ازت برداشته می‌شه، که حتا فکر به برگشتن به اون حالت هم برات غیرممکنه. : نیگین

می‌گفت دندون‌هام برات می‌خاره، دلم تنگ شده که لایق خاریدن دندون باشم.

یعنی چی که نمی‌تونم بشینم روبه‌روت بهت نگاه کنم و باهم این حرف‌هارو بزنیم؟

به یه شوک نیاز دارم. مثل یه بوس.

قول دادی کنارت هیچ چیز بدی رو تجربه نکنم ولی خودت شدی بدترین تجربه‌ی زندگیم.

جدی جدی یعنی ما این همه با هم زندگی کردیم که حالا مرگ بگیره تموم اون روزها رو و خاک کنیم اون زندگی رو؟

ببخش اگر بداخلاق نیستی اما به خاطر رفتارهام ناخودآگاه بداخلاقی می‌کنی که ازت دست‌بشورم. می‌دونم چیزی توی دلت نیست و می‌دونی با هربار سرد یا جدی برخورد‌کردن‌ت چطور قلبم به درد میاد. قول می‌دم نذارم این اتفاقات خیلی طولانی شه. فقط از خدا می‌خوام مراقب قلبت باشه تا اون‌روز وقتی برگشتی و دیدی من دیگه سرجای همیشگی‌م نیستم، دلت برام تنگ نشه.

هر جوری فکر می‌کنم یکی از ضد بشرترین وجودیت‌های زندگی، جبر جغرافیاست.

من که دیگه نگاهت نمی‌کنم ولی خب پیراهن سفید خیلی بهت می‌‌اومد.

ولی من انقدر مظلوم بودم که امکان نداره تاوان ندی.