The Union Of Paradoxes

چهار پنج نفر که از دیشب پیام دادن، همه‌ش نمی‌دونم باید چی بگم. در واقع محبتتون رو می‌رسونه. اینجا دیگه محتوای خاصی نداره. میلی به نوشتن ندارم، میلی به انتشار هر چی تو معزم می‌گذره ندارم، حتی الان چند وقته با اینکه عکس زیاد می‌گیرم ولی دوست ندارم اینجا بذارمشون. با این تفاسیر نمی‌دونم چرا اینجا باید وجود داشته باشه.

اگه می‌تونستم تا الان هزار بار این کار رو کرده بودم.

بچه‌ها خیلی ممنونم تا امروز تو این چنل موندین، این همه آهنگ فرستادین، وقتی حالم خوب نبود هوام رو داشتید. از طریق این چنل بیشتر از ده تا دوست جدید پیدا کردم. :”)) من فردا بعد سیو کردن یه سری چیزا اینجا رو پاک می‌کنم. بوس به پیشونی همتون.

امشب که دو قطره اشک مامان ریخت رو دستم و جز بوسیدنش کار دیگه‌ای ازم بر نمی‌اومد، با خودم داشتم فکر می‌کردم چقدر آدم‌های کمی هستن تو زندگی‌م که پاکی دلشون رو به چشم دیدم. خیلی وقته هر جا رو می‌بینم فقط ذات پلیده و بس. خیلی وقته که دیگه به هیچ‌کس اعتمادی ندارم و مدت‌ها زمان می‌بره تا یه نفر رو با تمام وجود دوست داشته باشم. و نمی‌دونین چقدر دردناکه که تو اون ذات پلید رو ببینی و جلوی فوران خشم و غم رو بگیری، داد نکشی، سرخ نشی، شبیه خودشون نشی، فقط یادت بمونه که دیگه نباید نزدیک این آدما بشی. فقط اینکه اگر مجبور باشی چی؟

مهم نیست چقدر کل روز خودم رو سرگرم نگه دارم و نذارم یک دقیقه ذهنم جایی که نباید پرت شه، دوباره شب قراره غصهٔ جای خالی چیزی رو بخورم که خودمم نمی‌دونم چیه.

از اون‌جایی که میلان جون متخصص بو‌هاست زیر این آهنگ نوشته بود:«بوی چرم خالص، کنیاک، تنباکو‌ی اصل و فندک بنزینی از سبک بلوز می‌باره.» اگر باب میل شما هم هست که بفرمایید لذت ببرید.

چیزایی که بابام برام می‌فرسته: