The sun and her flowers

می‌رسد غم‌های بی‌پایان به پایان؛ غم مخور.

خودت رو با یه عکس توصیف کن:

دو روزه دارم به حرفای مسیح فکر میکنم. اون معتقده اون بخشی از کتاب زندگی که هیچکس دوست نداره با صدای بلند بخونه رو من دارم جار میزنم. نمیگم با حرفاش موافق نیستم اما نمیدونم چجوری میتونم اینجوری نباشم. انگار اون بخش صداقت ماجرا رو خیلی جدی گرفتم!

این همه نفرتم از تیر و گرما احتمالآ به دنیا اومدنم تو این ماه باشه:(

همه‌مون، به نقطه‌ی بیش‌ویرانی می‌رسیم؛ یعنی انقدر درگیر دغدغه‌های ریز و درشت هستیم که مدام احتیاط می‌کنیم تا دغدغه‌هامون دو چندان نشه. توی چنین شرایطی، احتیاط‌کردنای من شبیه جواب‌دادن به مسائل ریاضیه؛ همون‌قدر اشتباه و فالش.

اینجای شب رو می‌گفتم. دقیقا همینجا، که دلتنگی ازش تغذیه می‌کنه.

نمی‌دونم؛ کلاً فکر می‌کنم دیگه برای بیان حالی که دارم تجربه می‌کنم، نیاز به واژه‌های نو دارم؛ واژه‌های دست‌نخورده‌ی غیرتکراری.