ژاپنی

از فردا شب شروع می‌کنم به خوندنشون و اگر جالب بودن درباره‌شون باهاتون صحبت می‌کنم. اسم‌هاشون: عرفان و فیزیک جدید جهان هولوگرافیک که از هردوتا کتاب قبلا به صورت پست‌های تک اسلایدی اینور اونور دیده بودم، بنظر جالب میان و البته قلم روون و قابل فهمی هم دارند💁🏻‍♂️

(من اصولا پول کتاب ندارم و از بابام کش می‌رم)

دوتا کتابی که هیچوقت پول نداشتم بخرمشون رو از بابام کش رفتم🥸

راستش با سطح توقعاتم بجای باشگاه باید برم پیکر تراشی.

صد البته که من هیچ سر رشته‌ای از انواع ترکیبات قهوه ندارم. اینم یکی از چندین امتحاناتی بود که نوشین و من، برای به دست آوردن یه قهوهٔ خوشمزه و با انرژی، با قاطی کردن قهوه‌های فوری به دست آوردیم. امیدوارم که خاطر باریستا‌های عزیز و قهوه‌خور های قهار رو خدشه دار نکنه.

از ته مزه تلخی که ترکیب این دوتا قهوه‌ام بهم می‌ده خیلی لذت می‌برم، انگار خاکستر قاطی قهوه‌ت شده. طعمش ته گلو رو می‌زنه، همچنین مزه‌ش تا چند ساعت توی دهنت می‌مونه و بوی قهوه‌ش هنگام صحبت کردن پخش می‌شه. خوردن این ترکیب این حس رو بهم می‌ده که یک جسم کم جون با چشم‌های نیمه بازش درحال نگاه کردن به منه، بی روح. انگار دست‌های سردش رو روی صورتم می‌ذاره و نوازشم می‌کنه. ولی این حس و حال و مزه‌ش رو فقط وقتی حواسم هست حس می‌کنم، مثل الان که هاله‌ای نور بی‌جون از بین پرده‌های سفید اتاقم رد و در تمام فضا پخش شده، در عین حال صدای کولر تنها صداییه که سکوت خونه رو می‌شکنه. یا مثلا، اون زمان‌هایی که از فرط بی‌حوصلگی و عصبانیت توی خوابگاه این ترکیب رو می‌خوردم. درواقع، بنظرم قهوه زمانی مزه قهوه می‌ده که دلت خواسته باشه‌ش. اینطوری که، چقدر هوس قهوه کردم! و اونجاست که تازه متوجه طعم و بوش می‌شی.

اگه وقتی هدفون دارم رقصیدنم با آهنگای مورد علاقه‌م رو دیدی، تو آدم امنی هستی.