مستقل از مکان

هفته پیش رفتم جایی برای مصاحبه کلی تلاش کردم که فک نکنم درباره خودم دارم حرف می‌زنم. چون ته دلم می‌دونم بی‌مسئولیت و نالایقم و مایوسانه درباره خودم صحبت می‌کنم. حالا ده روزه منتظرم به اون دختر برای تایید صلاحیت زنگ بزنن.

هفته پیش توی کافه روبه‌روی دوستم، موقع تعریف کردن یه چیز ساده اشک تو چشام جمع شد. از اونا که نمی‌آد پایین و حالت چهره‌تو عوض نمی‌کنه ولی جلوی حرف زدنتو می‌گیره. خیلی ترسیدم. چون نشون دادن ‌آسیب‌پذیری از صمیمی شدن می‌آد. هیچی از صمیمی شدن ترسناک‌تر نیست.

هیچ‌کس اونقدرا ارزششو نداره. حتی بیشتر از قبل.

آدما خیلی بی‌کیفیت شدن.

وقتی یه بحثی بین دو نفر توی یه گروه کوچیک با آدمای به یه طریقی به هم مرتبط اتفاق می‌افته، بعضی‌ها با این‌که حرفشون توی اون موقعیت می‌تونه موثر باشه حتی بی‌طرفانه. ولی سکوت می‌کنن برای منافعشون. برای این‌که تمیز بمونن از همه چی. اونا از اون به بعد تو زمره آدمای منفور برام قرار می‌گیرن.

هر تابستون

گاهی وقتا فکر می‌کنم حساب کردن رو بقیه همه‌ش از ضعفه.

گریه از ته دل تو ‌سینه‌م گیر کرده. موقعیت آزاد کردنش پیش نمی‌آد.

هزار بسته مسکن، فدای این غم برنا.

بذار آدما بیان و یه چیزایی بیارن، برن و یه چیزایی ببرن؛ و تو آروم‌آروم خودتو با کمک آدمای اومده و رفتهٔ زندگیت شکل بده.