اِلفی از سرزمین میانه

یه زمان مامانم اینطوری بود که قبل بیرون رفتن همه جارو جمع کنین، همه چیز سر جای خودش باشه، حتی تو کمد بهم ریخته نباشه چون شاید رفتیم و دیگه بر نگشتیم نگن چقدر شلخته بودیم. الان خودم این مرض رو گرفتم.

بعد از مدتها برگشتم خونه، جارو کشیدم، چایی گذاشتم و به خودم عشق ورزیدم. حالا وقتشه بمیرم.

اطرافیان آدم خیلی توی زندگی تاثیر میذارن و خیلی مهمه اون بخش از اطرافیان رو که خودمون میتونیم انتخاب کنیم، از آدم‌های درستی تشکیل بدیمش.

دوست دارم وسایلاشو به همه دنیا نشون بدم راستش.

وسایلاشو نگاه میکنم و میمیرم.

یه موجود نرم فسقلی که قراره پدرمو در بیاره ولی من عاشقش باشم.

بعضی وقتا واقعا باورم نمیشه که دارم مامان میشم.

فکر میکنم زنگ زدن فعلا برنده کاره تا اینجا