Оё Аллоҳ барои бандааш кофи нест?

🍃 Аҳдофе аз аҳдофҳои ҷиҳод 🍂 Тарсонидани душманони Аллоҳ Ҳадафи дигаре вуҷуд дорад, ки тарсонидани душманони Аллоҳ мебошад. Ҷиҳод мекуни то онҳоро битарсони, Аллоҳ баландмартаба мефармояд: ﴿وَأَعِدّوا لَهُم مَا استَطَعتُم مِن قُوَّةٍ وَمِن رِباطِ الخَيلِ تُرهِبونَ بِهِ عَدُوَّ اللَّهِ وَعَدُوَّكُم وَآخَرينَ مِن دونِهِم لا تَعلَمونَهُمُ اللَّهُ يَعلَمُهُم وَما تُنفِقوا مِن شَيءٍ في سَبيلِ اللَّهِ يُوَفَّ إِلَيكُم وَأَنتُم لا تُظلَمونَ﴾ Сураи Анфол- 60 Тарҷума: "барои(мубориза бо) онон он ҷо ки метавонед нерӯ ва(аз ҷумла) асбҳое варзида омода созед, то бо он душмани Аллоҳ ва душмани хешро битарсонед. Ва касони дигар ҷуз ононро низ ба ҳарос андозед, ки эшонро намешиносед ва Аллоҳ ононро мешиносад. Ҳар он чиро дар роҳи Аллоҳ сарф кунед, подоши он ба тамоми ва комил ба шумо дода мешавад ва ҳеҷ гуна ситаме намебинед". Пас замоне ки нерӯро омода кардем ва ҷиҳодро шурӯъ кардем, Аллоҳ ҳам қалби кофиронро тарс меандозад. Ҳамон тавр ки дар саҳеҳ Муслим омада аст(Расулуллоҳ صلی الله علیه وسلم) мефармояд: "أَلاَ إِنَّ الْقُوَّةَ الرَّمْیُ أَلاَ إِنَّ الْقُوَّةَ الرَّمْیُ أَلاَ إِنَّ الْقُوَّةَ الرَّمْیُ". Ҳадис саҳеҳ аст, Муслим -1917 Тарҷума: "огоҳ бошед, ки қувват тирандозӣ аст, огоҳ бошед, ки қувват тирандозӣ аст, огоҳ бошед, ки қувват тирандозӣ аст". Пас бо омода кардани(нерӯ) ва ҷангидан ва омода кардани худамон барои қитол, Аллоҳ ҳам ба қулуби он мардум(кофирон) тарс меандозад ва аз касоне қарор мегирем, ки Аллоҳ дар бораи онҳо мефармояд: ﴿لَأَنتُم أَشَدُّ رَهبَةً في صُدورِهِم مِنَ اللَّهِ ذلِكَ بِأَنَّهُم قَومٌ لا يَفقَهونَ﴾ Сураи Ҳашр- 13 Тарҷума: "тарси шумо дар синаҳои эшон(кофирон) беш аз ҳароси онон аз Аллоҳ аст". Ба муҷарради ин ки ту ба манҳаҷи Расулуллоҳ صلی الله علیه وسلم ва дине ки онро овардааст, мутамассил шави дар ҳоле ки танҳо ҳасти ва дорои ҳеҷ чиз нести. Ба Аллоҳ қасам ҳазор баробар аз тарсашон нисбат ба Аллоҳ аз ту метарсанд, чун Аллоҳ баландмартаба, ки мефармояд: لَأَنتُم ҳамроҳи он чизи дигареро зикр нанамудааст, на силоҳ, на теъдод, на васоил, на ҳеҷ чизи дигареро зикр нанамудааст, танҳо фармудааст: لَأَنتُم яъне, бо вуҷуди шумо аз шумо зиёдтар аз Аллоҳ метарсанд. Пас меҷангем то онҳоро битарсонем ва ин ҳадаф ҳам ба фазл ва миннати Аллоҳ ба вуқӯъ пайвастааст. Аллоҳ бар забонҳои эшон ҷори намуда, ки муҷоҳидинро "ирҳобиён"-терурист биноманд. Мумкин нест ки калимаи дигареро интихоб кунанд. Ба ин ҳақиқат дар вуҷудашон пай бурдаанд ва он чи ки дар қалбашон вуҷуд дорад бо забон баёнаш мекунанд ва мегӯянд: шумо ирҳобӣ ҳастед. Агар мо мегуфтем он кофиронро тарсонидаем, шояд баъзе аз мардум ба суханамон машкук мешуданд ва бовар намекарданд ва ҳатман ки мебуд, аммо вақте муқобиле ки бо он меҷанги биёяд ва мегӯяд: "боъиси тарси ман шудаи". Ин ҷост ки мисдоқи қавли Аллоҳ таъоло аст(ки мефармояд): ﴿لَأَنتُم أَشَدُّ رَهبَةً في صُدورِهِم مِنَ اللَّهِ﴾ Ин ҳам яке аз ҳадафҳои ҷиҳод дар роҳи Аллоҳ субҳанаҳу ва таъоло аст, ки боъиси тарси душманони Аллоҳ таъоло бишави дар ҳоле ки ту дар ҷойи худ нишаста боши "ишорае аст барои ҳадиси Расулуллоҳ صلی الله علیه وسلم ки дар назди имом Бухори رحمه‌الله омада шудааст, аз Ҷобир رضي الله عنه ривоят шудааст, ки Расулуллоҳ صلی الله علیه وسلم фармудааст: "أُعْطِیتُ خَمْسًا لَمْ یُعطَهُنَّ أَحَدٌ قَبْلِی نُصِرْتُ بِالرُّعْبِ مَسِیرَةَ شَهْرٍ". Тарҷума:"панҷ чиз ба ман ато шудааст, ки қабл аз ман ба ҳеҷ нафаре ато нашудааст:(аз ҷумлаи он ин аст, ки) аз масофоти як моҳа душманонам дучори тарс ва ваҳшат мешаванд". Мо дар тарафе аз кураи замин қарор гирифтаем ва Амрико дар тарафи дигар. Вале аз ҳамон ҷо эълом мекунанд, ки инҳо муҷоҳидини ирҳобӣ ва тарсонанда ҳастанд. Пас ба фазл ва миннати Аллоҳ ва ҳам қавли Расулуллоҳ صلی الله علیه وسلم бар мо тасдиқ мекунад, вале ба шарте ки ба он чи дар динамон омадааст, даст бизанем(ва анҷом диҳем).