برش‌هایی از...

همیشه برام جالبه که آدم‌ها چطور منو می‌شناسن یا با چه چیز‌هایی منو به یاد میارن.. امروز نیم ساعتی با خانم فروشنده هم‌کلام شدم، غرقه داشت، طبقه پایین موزه بتهوون.. وقتی بهش گفتم متولد 77 ام، چندباری متعجب سال تولدمو زیر لبش زمزمه کرد، بعد زل زد وسط چشمام و گفت: «می‌دونی یک سال قبل اینکه به دنیای بیای من دانشگاه قبول شدم!!» تعجب کردم، اصلا بهش نمی‌خورد! نقاشی خونده بود و الان صنایع دستی می‌فروخت... آخر، قبل از اینکه جدا شیم از هم، دوباره نگاهم کرد و گفت: «خوش به حالت، معلومه آدم امیدواری هستی!!» و بعد آرزوی موفقیت کرد... قصه همینجا تمام شد اما من هنوز نفهمیدم که چطور و با چه نشانه‌ای من رو آدم امیدواری دید!(فارغ از اینکه چقدر به نظر خودم درسته) گاهی نمی‌فهمم که آدم‌ها ما رو می‌شناسن، یا خود دیگرشون رو در ما می‌بینن و به این فکر می‌کنم که راست می‌گفت، من همیشه امیدوارم...

اومدم ری‌اکت‌ها رو دیدم انرژی گرفتم ماچ به کله‌تون

راستشو بخواین یادم نمیاد آخرین بار کی انقدر خوشحال بودم...🤍 بمونه اینجا که یادم نره دیروز این موقع، سرهنگ دانشگاه داشت منو می‌فرستاد سربازی و رسمن بزرگ‌ترین کابوس زندگیم داشت جلوم زنده میشد.. اما الان، خانه موسیقی بتهوون نشستم، دوتا دوست باحال پیدا کردم، کلی چیز میز باحال خریدم و نامه انصراف هم جاش توی کیفم امنه🤍

حالا اگه روزی به کارگردانی برگردم آدم آروم‌تری هستم.‌..

دیگه لازم نیست از مقایسه شدن بترسم لازم نیست عذاب وجدان نمایش‌های نساخته رو به دوش بکشم لازم نیست خودمو با صغیر و کبیر و مرده و زنده مقایسه کنم لازم نیست برای ادای زندگی رو درآوردن، زنده بودنمو قربانی کنم

و راستش خوشحالی دوم خیلی بزرگتره:))

زندگی برای من خیلی پارادوکس عجیبیه بچه‌ها پارسال 7 خرداد از این خوشحال بودم که رتبه ده کارگردانی شدم

اما هر روز زنده‌تر میشم تا بیشتر درد رو حس کنم...

هنوزم سایه کسی که می‌خواستم باشم آروم نمی‌ذارتم...