نزهت الملوک

1947 "ایرانی‌ها در گریه و زاری خصوصیات ویژه‌ای دارند" حضور در چنین مجلسی که چندین هزار نفر در ماتم و اندوه عمیقی فرو رفته‌اند برای من بسیار غریب بود چون اصولا ایرانی‌ها در گریه و زاری خصوصیات ویژه‌ای دارند. صداهای غیر عادی و عجیبی که با گریه آنها همراه می‌شود گاهی از اوقات به صورتی است که حالت قهقهه پیدا می‌کند و موقعی که یکی از آنها شروع به گریه کرد بقیه هم به او تأسی می‌کنند و ناگهان همه را گریه فرا می‌گیرد. گاهی از اوقات من هم حس می‌کردم که بر اثر شنیدن این همه آه و ناله، اشکم آماده سرازیر شدن است و با زن‌های ایرانی اطراف خودم در عزاداری شرکت می‌کردم که البته این موضوع خیلی باعث خوشایند آنها می‌شد ولی باید اذعان نمایم که بعضی از قسمت‌های این برنامه آن قدر عمیق و پر احساس اجرا می‌گردید که فوق‌العاده متاثرکننده بود. در این برنامه‌ها معمولا گفتار و نوحه خوانی از حرکت و عملیات بیشتر است. حسین (ع) به صورت یک شخص آرام و خونسرد و با وقار مجسم شده و رل «سکینه» را که دختری ۱۲ ساله بود یک پسر کوچک اجرا می‌نمود که واقعا شایستگی فراوانی داشت. شخصیت «شمر» در قالب یک میرغضب سنگدل و بی رحم به صورتی بسیار عالی اجرا می‌شد و پسرهای کوچک رل زن‌های امام حسین (ع) را عرضه می‌نمودند. تجسم «موسی (ع)» به صورت یک نفر عرب برای من خیلی عجیب بود و شاید هم می‌خواستند آنچه را از موسی (ع) در نقاشی‌های میکل آنژ آمده است، به این صورت تصحیح نمایند. برای نمایاندن ابهت و عظمت محمد (ص)» او را با لباس ابریشم نقره‌ای رنگ و شال کشمیری ملبس کرده بودند. در تمام این یک ماه، کلیه زن‌ها و اغلب مردها لباس سیاه در بر می‌کنند. برشی از کتاب خاطرات لیدی شیل (ماری شیل) همسر مقام سفارت انگلستان حوالی ۱۸۵۰ میلادی که در مدت اقامت در ایران بسیار درباره آداب و فرهنگ ایرانیان تحقیق کرد و در این‌باره کتاب نوشت. #روضه #نزهت‌_الملوک @Nozhatolmolouk

1947 "ایرانی‌ها در گریه و زاری خصوصیات ویژه‌ای دارند" حضور در چنین مجلسی که چندین هزار نفر در ماتم و اندوه عمیقی فرو رفته‌اند برای من بسیار غریب بود چون اصولا ایرانی‌ها در گریه و زاری خصوصیات ویژه‌ای دارند. صداهای غیر عادی و عجیبی که با گریه آنها همراه می‌شود گاهی از اوقات به صورتی است که حالت قهقهه پیدا می‌کند و موقعی که یکی از آنها شروع به گریه کرد بقیه هم به او تأسی می‌کنند و ناگهان همه را گریه فرا می‌گیرد. گاهی از اوقات من هم حس می‌کردم که بر اثر شنیدن این همه آه و ناله، اشکم آماده سرازیر شدن است و با زن‌های ایرانی اطراف خودم در عزاداری شرکت می‌کردم که البته این موضوع خیلی باعث خوشایند آنها می‌شد ولی باید اذعان نمایم که بعضی از قسمت‌های این برنامه آن قدر عمیق و پر احساس اجرا می‌گردید که فوق‌العاده متاثرکننده بود. در این برنامه‌ها معمولا گفتار و نوحه خوانی از حرکت و عملیات بیشتر است. حسین (ع) به صورت یک شخص آرام و خونسرد و با وقار مجسم شده و رل «سکینه» را که دختری ۱۲ ساله بود یک پسر کوچک اجرا می‌نمود که واقعا شایستگی فراوانی داشت. شخصیت «شمر» در قالب یک میرغضب سنگدل و بی رحم به صورتی بسیار عالی اجرا می‌شد و پسرهای کوچک رل زن‌های امام حسین (ع) را عرضه می‌نمودند. تجسم «موسی (ع)» به صورت یک نفر عرب برای من خیلی عجیب بود و شاید هم می‌خواستند آنچه را از موسی (ع) در نقاشی‌های میکل آنژ آمده است، به این صورت تصحیح نمایند. برای نمایاندن ابهت و عظمت محمد (ص)» او را با لباس ابریشم نقره‌ای رنگ و شال کشمیری ملبس کرده بودند. در تمام این یک ماه، کلیه زن‌ها و اغلب مردها لباس سیاه در بر می‌کنند. برشی از کتاب خاطرات لیدی شیل (ماری شیل) همسر مقام سفارت انگلستان در اوایل سلطنت ناصرالدین شاه حوالی ۱۸۵۰ میلادی که در مدت اقامت در ایران بسیار درباره آداب و فرهنگ ایرانیان تحقیق کرد و در این‌باره کتاب نوشت. #روضه #نزهت‌_الملوک @Nozhatolmolouk

1946 "خود نیز در گریه مردم شرکت می‌کردند" تمام نقش‌های نمایش حتی شخصیت‌های زن که به جای آنان از مردهای با حجاب استفاده می‌شود. اغلب سوار بر اسب و با زره و کلاهخود به صحنه می آیند. همچنین کاروان‌هایی که بار و محمل خود را بسته‌اند از صحنه می‌گذرند. بعضی از صحنه‌ها چندان حقیقی پرداخته شده است که بیننده را تحت تاثیر قرار می‌دهد و دل او را سخت به درد می‌آورد ولی روی هم رفته می‌توان گفت که خیلی این نمایش‌ها را طولانی برگزار می‌کنند. شنوندگان هق هق می‌کنند و می‌گریند و چنان با تمام وجود با آنچه در صحنه می‌گذرد سهیم می‌شوند که ممکن است کسی را که در نقش یزید بازی می‌کند با دست خود قطعه قطعه کنند. در بعضی از نواحی لرستان گویا مواردی پیش آمده است که بازیگریِ موثر بازیگران به قیمت جانشان تمام شده باشد؛ پس کسانی که نقش‌های منفی به عهده داشته‌اند برای آنکه نگذارند تماشاگران غرق توهم شوند در صحنه‌های سخت رقت انگیز خود نیز در گریه مردم شرکت می‌کردند. سنت برگزاری تعزیه شبیه چندان عمومیت یافته که هیچ یک از بزرگان یارای چشم پوشی از آن را ندارد. هر چند که انجام دادن آن متضمن تقبل هزینه های بسیار است؛ زیرا صرف نظر از مزد بازیگران می‌باید از مهمانان در طول نمایش با شربت و پس از اتمام تعزیه با شامی شاهانه پذیرایی کرد. تغییر مایه صدای آواز به صورتی عالی که بر حسب سن و جنس کسی که سخن از آن در میان است صورت می‌گیرد ثابت می‌کند که ایرانیان واقعا هنر پیشه از مادر زاده شده‌اند. مومنان سختگیر البته نمایش صحنه‌ای را جایز نمی‌شمارند و آن را هتک حرمت از ائمه و بت‌پرستی می‌دانند؛ آنها در ایام عزاداری کار را به این محدود می‌کنند که خواننده از منبر، داستان شهادت آل علی را از بر به آواز بخواند. پ.ن: بخشی از مشاهدات پولاک، پزشک مخصوص ناصرالدین شاه که در سال‌های ۱۸۸۲ تا ۱۸۸۵ در ایران بود. #نزهت‌_الملوک #روضه @Nozhatolmolouk

پایان.

یکی از وویس‌های آموزش روش تبلیغ طرفداران آقای جلیلی در ایتا

جزوه آموزش تبلیغات برای آقای جلیلی