میان این همه زن، حورا نیک‌بخت

​​ کانال خواهر شکسپیر نام خود را وامدار ویرجینیا وولف است؛ خالق کتاب «اتاقی از آن خود» و این واژه فمینیستی مهم:«خواهر شکسپیر». وقت آن است از زنی بنویسم که ویرجینیا وولف از او تاثیر گرفت: افرا بن، زنی که در بریتانیای قرن هفدهم جاسوس بود، نمایش‌نامه‌نویس بود و داستان‌نویس، جسور بود و پیشرو و جهان‌دیده و در روزگار شکسپیر، جرات می‌کرد و از چیزهایی می‌نوشت که حتا مردان هم جرات‌اش را نداشتند چه برسد به زنان: از نیاز جنسی زن، از لزوم عشق برای زنان و در مذمت ازدواج اجباری و … افرا در خانواده‌ای فقیر به دنیا آمد و کودکی‌اش در روستا گذشت. پدرش آرایشگر و مادرش پرستار بود. بعد از جنگ داخلی انگلیس در فاصله سال‌های ۱۶۴۲ تا ۱۶۵۱ میلادی، چارلز اول، پادشاه وقت بازداشت و اعدام شد. چارلز دوم، پسر و ولیعهد او به پاریس فرار کرد و دوران ۱۱ ساله‌ای از حاکمیت ارتش و نظامیان شروع شد. در این دوران حلقه‌ای از وفاداران به جانشینی چارلز دوم به نام Sealed Knot شکل گرفت. این گروه بارها دسیسه چید تا چارلز را به جانشینی برگرداند. افرا به دست یکی از اعضای این گروه به نام کلنل کلپپر شناسایی و جذب شد تا برایشان خبرچینی کند. بعد از این‌که چارلز دوم به تاج و تخت بازگشت، افرا را به شهر آنتورپ در بلژیک کنونی فرستاد تا در دوران جنگ انگلیس- هلند برای انگلیس جاسوسی کند. ماموریت اصلی افرا در آنتورپ این بود که ویلیام اسکات را راضی کند تا برای انگلیس جاسوسی کند. ظن این می‌رفت که ویلیام اسکات برای هلندی‌ها جاسوسی می‌کند و ماموریت اصلی افرا این بود تا از او یک جاسوس دوجانبه بسازد. بعد از این دوران افرا به سفر دوردستی در سورینام کنونی رفت. بعدها یکی از معروف‌ترین آثارش را با الهام از عاشق و معشوقی در تب دوری از هم نوشت که در سورینام با آن‌ها آشنا شد. جاسوسی آزادی عملی به او داده بود که زنان بسیار انگشت‌شماری در آن دوران داشتند، اما افرا برای بیشتر سال‌های جاسوسی هیچ دستمزدی دریافت نکرد یا اگر پولی گرفت، ناچیز بود و کفاف مخارج زندگی را نمی‌داد. نیاز مالی باعث شد که افرا دست به قلم شود و شروع به نوشتن کند. در دهه ۱۶۶۰ که پایه‌های پادشاهی چارلز دوم قرص و محکم شده بود، با حمایت پادشاه «کینگز کمپانی»، یکی از دو سالن‌های تئاتر، در لندن افتتاح شد. افرا بن به‌عنوان نمایش‌نامه‌نویس به استخدام این سالن تئاتر درآمد و در قبال کار خود دستمزد مناسبی هم دریافت می‌کرد. در اولین نمایش‌نامه‌ی خود - The Forc’d Marriage - به سراغ ازدواج اجباری زنان رفت. نمایشی جسورانه در قرن هفدهم که یکی از اولین نمونه‌هایی است که کسی جرات کرد و ازدواج اجباری و بی‌اهمیتی نظر زن در این تصمیم مهم را به چالش کشید. نکته مهم این بود که او تنها زنی بود که سراغ این موضوع رفت و خود زنی بود بیوه که دیگر هرگز قصد ازدواج نداشت. افرا انتقاد از ازدواج‌های اجباری را در دو نمایش‌نامه بعدی نیز ادامه داد. سه سال بعد در نمایش‌نامه Abdelazer به سراغ این سوژه رفت که چطور میل جنسی زنان نادیده گرفته می‌شود و به محض این‌که زنی نشان دهد که از سکس لذتی می‌برد، او را سرکوب و تنبیه می‌کنند. او این نمایش‌نامه را براساس تجربه‌ای شخصی نوشت. با مردی وارد رابطه شده بود که خشونت می‌کرد و توجهی به نیازهای جنسی و عاطفی او نداشت. این نمایش‌نامه بود که او را به شهرت رساند، دستمزدش را چند برابر کرد و نام او را در میان علاقه‌مندان هنر بر سر زبان‌ها انداخت. افرا به جز نمایش‌نامه، اشعار خوبی هم می‌سرود. در شعر «ناامیدی» او رابطه جنسی میان یک چوپان و زنی به اسم کلوریس را به تصویر کشید. مرد چوپان در امورات جنسی ناتوان بود و کنترل سکس میان آن دو به دست زن افتاد. او یکی از نخستین زنان در ادبیات انگلیسی بود که راه را برای دیگر زنان گشود تا از بدن، نیاز و میل جنسی خود بنویسند. افرا از مخالفان برده‌داری بود و آشکارا از برده‌داری انتقاد می‌کرد. او تمام عمر به چارلز دوم وفادار ماند. در اواخر عمر که بیمار شده بود و دوباره فقیر، پیشنهاد نوشتن شعری برای مراسم تحلیف ویلیام سوم را به‌رغم این‌که دستمزد کار بسیار بالا بود، رد کرد. چرا که باور داشت سلطنت باید در خانواده‌ی چارلز دوم باقی بماند و بس. او در فقر و تنهایی از دنیا رفت. ویرجینیا وولف در «اتاقی از آن خود» درباره‌ی افرا بن نوشت:‌ «افرا بن بود که ثابت کرد زن می‌تواند از راه نوشتن، با چشم بستن بر روی بعضی چیزها، پول درآورد. بنابراین نه تنها نوشتن زنان را از برچسب‌های کار احمقانه و ذهن منحرف دور کرد، بلکه به امری مهم بدل کرد.» وولف نوشت که نه تنها او بلکه تمام زنانی که بعد از افرا بن در ادبیات انگلیسی دست به قلم شدند، همه به نوعی وامدار شجاعت، جسارت و بیرون زدن او از چارچوب‌هایند. #زنان #زنان_پیشرو @FarnazSeifi ⚡️https://t.me/houra_nikbakht

حکومت‌های خودکامه کدام قوانین انتخاباتی را ترجیح می‌دهند؟ 🔻 🗳 دست‌کم از قرن نوزدهم، در نظام‌های خودکامه برای تصدیِ مناصب اجرایی و تقنینی انتخابات برگزار می‌شده است. در سال ۱۸۵۰، در بیش از ۳۰ کشور ــ که هیچ‌یک دموکراتیک نبودند ــ انتخابات پارلمانی برگزار می‌شد، و این امر تا سال ۱۸۸۰ به بیش از دو سوم از کشورهای دنیا گسترش یافته بود. داده‌ها نشان می‌دهد که پیش از جنگ جهانی دوم، میزان رقابت انتخاباتی در نظام‌های خودکامه معمولاً متوسط تا زیاد بود اما به‌رغم این امر، همچنان محدودیت‌های فراوانی درباره‌ی حق رأی و نمایندگی وجود داشت که فرصت‌های مشارکت را کاهش می‌داد. نخبگان حاکم تا زمانی که می‌شد انتخابات را از دسترس شهروندان معمولی (به عنوان رأی‌دهنده یا نامزد) دور نگه داشت، تا حدی به رقابت میان خودشان میدان می‌دادند. برعکس، پس از جنگ جهانی دوم میزان رقابت انتخاباتی در نظام‌های خودکامه بیش از پیش کاهش و میزان مشارکت به طور فزاینده افزایش یافت. کشورهای تازه‌استقلال‌یافته در آسیا و جنوب صحرای آفریقا حق رأی همه‌ی شهروندان را تضمین کردند اما در عین حال مسئول افول رقابت انتخاباتی هم بودند. با وجود این، فقدان رقابت انتخاباتی عمدتاً پدیده‌ای معلول جنگ سرد بود. در این دوران، هرچند تعداد انتخابات پارلمانی در نظام‌های خودکامه تقریباً به اندازه‌ی دموکراسی‌ها بود اما اکثریت چشمگیری از این انتخابات ــ تا دهه‌ی ۱۹۹۰ ــ غیررقابتی بود. شاید وجه تمایز انتخابات چندحزبی در نظام‌های خودکامه بعد از پایان جنگ سرد، رقابت انتخاباتی و مشارکت کامل باشد. 🗳 بعضی می‌گویند که انتخاب قوانین به نوع حاکم بستگی دارد اما به نظر گروه دیگری از پژوهشگران عامل تعیین‌کننده در انتخاب قوانین، پیش‌بینیِ رهبر درباره‌ی نتیجه‌ی انتخابات است. ممکن است که رهبر فکر کند که رقابتی کردن انتخابات به از دست دادن کرسی‌هایی می‌انجامد. مطالعات مربوط به گزینش و تغییر نظام انتخاباتی در اروپا در قرن‌های نوزدهم و بیستم حاکی از آن است که صاحب‌منصبان حاکم قوانینی را برمی‌گزینند که حداقلی از میزان نمایندگی را تضمین کند ــ تا خیال‌شان از آینده راحت شود. مُبدِع این ایده روکان (۱۹۷۰: ۱۵۷) بود که می‌گفت صاحب‌منصبانی که رشد طبقه‌ی کارگر آنها را تهدید می‌کرد «نمایندگیِ تناسبی را وضع کردند تا در پی اعطای حق رأی عمومی از موضع خود در برابر امواج جدید ‌رأی‌دهندگان محافظت کنند.» بوا با اصلاح و تدوین این نظریه گفت که وقتی عرصه‌ی انتخابات طوری تغییر کند که انتظار داشته باشیم که قدرت و سهم کرسی‌های پارلمانیِ صاحب‌منصبانِ وقت به میزان چشمگیری کاهش یابد، آنها نظام انتخاباتی را تغییر می‌دهند تا تناسب بیشتر رعایت شود. #اجتماعی #انتخابات NashrAasoo ⚡️https://t.me/houra_nikbakht

من که پیش از این هم نوشته بودم در انتخابات شرکت نمی‌کنم، اما آن‌هایی که همچنان می‌گفتند باید بین بد و بدتر انتخاب کرد، بفرمایند بد و بدتر نامزدهای اعلام‌شده کدام‌اند. فقط کاش از جیب من و شما خرج نمی‌کردند تا این انتخابات ازهمیشه‌نمایشی‌تر را راه بیندازند! ما که حتی حق انتخاب برند واکسن را نداریم، مشخص است که در تعیین رئیس‌جمهور هم هیچ‌کاره‌ایم؛ پس این نمایش برای چیست؟! پ.ن.: پاسخ پرسشم کاملاً مشخص است. #اجتماعی #انتخابات #حورا_نیک‌بخت

"هیچ‌کس همیشه با همه سازگاری ندارد. نه پرنده‌های روی درخت‌ها، نه سنجاب‌های داخل لانه‌ها و نه آهوهای توی جنگل و نه حتی اعضای خانواده‌ی خرس‌ها که در خانه‌ی درختی کنار جاده خاکی رو به آفتاب در وسط سرزمین خرس‌ها زندگی می‌کنند." این ابتدای کتاب "قهر و آشتی" از مجموعه‌ی خانواده‌ی خرس‌هاست که در کتابخانه‌ی پسرم نشسته‌است. کتابی که به‌ویژه در پایان روزهای پرتنش، باهم می‌خوانیم تا از یاد نبریم دلخوری و قهر، بخشی طبیعی در زندگی کسانی است که باهم رابطه‌ی صمیمانه دارند. بنابراین از وجود تنش و چالش در زندگی خانوادگی نباید هراسید. این کلیشه که "خانه خوب، آنجایی است که در آن رنجش و تنش پیش نمی‌آید"، باید به کمک این گزاره تصحیح شود که "رنجش و تنش، در یک رابطه‌ی صمیمی و نزدیک، گریزناپذیر، اما قابل مدیریت است." چه بسا لحظه‌ی ناب درآغوش کشیدن به قصد جبران رنجش گذشته، از همه آغوش‌های امن و بی‌تنش روزهای آرام، گرما و عشق بیشتری داشته‌باشد. چه بسا بوسه‌ آشتی، دلچسب‌تر از هر بوسه‌ی دیگری درون ما را سرشار سازد و چه بسا نقطه‌ی اوج رابطه، آن دمی باشد که در چشمان هم نگاه می‌کنیم و می‌نالیم: "با همه این‌ها عاشقت هستم و با وجود هرآنچه گذشت من اینجا هستم، کنار تو و برای تو!" از روزی که این را یاد گرفتم، دانستم باید بین خودمان قول و قرارهایی برای لحظات تنش و ناراحتی بگذاریم. این مکانیسم بیان ناراحتی و عذرخواهی باید امن و خالی از قضاوت باشد و با توجه به مختصات هر رابطه‌ای تعریف شود. و البته جزء ضروری ترمیم هر زخم در رابطه این است: " به‌ من بگو که چه چیزی تو را رنجاند. با بیان شفاف احساست نسبت به من، فرصت بده آن‌گونه که تو می‌خواهی، دوستت بدارم." از یک سال پیش و مقارن سوادآموزی پسرم، نوشتن را به عنوان ابزار کارآمد بیان احساس و ترمیم رابطه معرفی کردم. اولین بار که به قصد عذرخواهی برایش دوخطی نوشتم و در کمد رختکن ورودی خانه گذاشتم، تصور نمی‌کردم این‌قدر از آن استقبال کند.حالا یک سالی است که کمد، صندوق پست ما شده‌است در روزهایی که تحت‌تاثیر ناراحتی یا خشم یا حتی شرم، حوصله نداریم در چشمان هم سخن بگوییم. توافق کرده‌ایم در روزهای ناراحتی، احساساتمان را روی کاغذ بنویسیم و در صندوق بیندازیم و البته نگران عریان کردن احساسات ناگوارمان نباشیم. در یک سال گذشته، نامه‌های متعددی دریافت کرده‌ام که از پشت کلماتش خشم، تاسف، عشق، رنجش و آسیب‌پذیری هویدا بود. این بیان مکتوب احساسات و انتظار برای گرفتن پاسخی مکتوب، تاثیری شگرف در بالابردن مهارت کنترل بحران داشته‌است. از همه‌ی تبیین‌های منطقی ماجرا که بگذرم، باید اعتراف کنم دلم ضعف می‌رود برای آن لحظه‌ای که از پس گذراندن روزی پرتنش( که متاسفانه در این روزهای آموزش مجازی کم پیش نمی‌آید)، روی کاغذی چروک و پاره ، با بی‌حوصلگی پسرانه می‌نویسد: " الان که فکر می‌کنم دیگه بدترین مامان دنیا نیستی." یا "هنوز هم دوستت دارم." یا "ببخشید مامان." و من در جوابش نامه‌ای مفصل می‌نویسم و از ژرفای عشقم می‌گویم؛ آن‌قدر که از توی اتاق دربسته داد می‌زند: "عذرخواهی‌ات رو قبول می‌کنم ولی حوصله ندارم نامه‌ات رو کامل بخونم!" #مادرانه #پدرانه #رنجش #قهر_و_آشتی #بیان_احساسات #فرزندپروری_آگاهانه safaredanebegol ⚡️https://t.me/houra_nikbakht

به‌جای آن جدول دروغین، دست‌کم بگویند قرار است چند ساعت در روز برق داشته باشیم. در منطقه‌ی ما، از صبح سه بار برق قطع شده‌است؛ دو بار اول هرکدام سه ساعت طول کشید. خدا می‌داند زمان این بار سوم چقدر است. آن‌قدر از خدمت‌رسانی این‌ها شرمنده شده‌ایم که باید در هر انتخابات، به‌جای یک‌ بار، ده‌ها بار رأی بدهیم.

باربارا پراوی، خواننده فرانسوی ایرانی‌تبار  باربارا پراوی، خواننده فرانسوی ایرانی‌تبار، در رقابت‌های سال ۲۰۲۱ آوازخوانی اروپا، «یورو ویژن»، رتبه دوم را کسب کرد. او با اجرای پراحساس ترانه «اینجا»، رقبای مطرحی را پشت سر گذاشت ولی در مجموع امتیازات، پس از گروه ایتالیایی «مانسکین» در رتبه دوم قرار گرفت. فرانسه آخرین‌بار در یورو ویژن ۴۴ سال پیش قهرمان شده و درخشش باربار پراوی برای خیلی از فرانسوی‌ها اهمیت داشت. امانوئل مکرون، رئیس جمهوری این کشور بعد از اجرای خانم پراوی، در اکانت توئیتر خود، باربارا را «دختری با چشمان سیاه»، خواند که رویای فرانسه را محقق کرده است. باربارا پراوی، خواننده، ترانه‌سرا و بازیگر، روز دهم آوریل ۱۹۹۳ در پاریس به دنیا آمد. او نوه حسین زنده‌رودی، نقاش پیشگام مکتب سقاخانه و خط‌نقاشی است. او که پدری صرب و مادری ایرانی دارد، در سال‌های اخیر به نماد استعدادهای برآمده از مهاجران در فرانسه تبدیل شده است. مسابقات نهایی یوروویژن که سال گذشته به دلیل شیوع ویروس کرونا برگزاری آن لغو شد، روز گذشته در روتردام هلند برگزار شد. سال گذشته، نماینده فرانسه در مسابقات یوروویژن توسط یک کمیته انتخاب شده بود، اما امسال تلویزیون فرانسه تصمیم گرفت تا نظر مردم را هم در این انتخاب شریک کند؛ اسم برنامه مسابقات را هم این گونه انتخاب کرد: «یوروویژن فرانسه، شما هستید که انتخاب می‌کنید». همچنین مسابقات انتخابی یوروویژن امسال در فرانسه، یک تفاوت دیگر هم داشت؛ در حالی که سال گذشته انتخاب یک ترانه دوزبانه فرانسه-انگلیسی با عنوان انگلیسی «The Best in Me» به عنوان نماینده فرانسه در مسابقات یوروویژن جنجالی به راه انداخته بود، امسال برگزارکنندگان فقط به ترانه‌های فرانسوی اجازه حضور در این مسابقه را دادند. در مسابقه انتخابی یوروویژن در فرانسه که از شبکه دوم تلویزیون این کشور پخش شد، باربارا پراوی با ترانه «ووآلا» (Voilà) با ۱۱ خواننده دیگر رقابت کرد. باربارا پراوی در حالی توانست به نمایندگی فرانسه در مسابقات یوروویژن برسد که رقبای جدی داشت و حتی یکی از ترانه‌های حاضر در این مسابقات از حمایت وزیر جهانگردی فرانسه برخوردار بود. بالاخره باربارا پراوی توانست با ترانه خود، هم رأی مردمی مسابقه را که از طریق تلفن ابراز می‌شد، به دست آورد و هم نظر هیئت داوران ۱۰ نفره را به خود جلب کند و نماینده فرانسه در مسابقات یوروویژن امسال شود. باربارا پراوی در کنار فعالیت‌های هنری، در زمینه مبارزه با خشونت علیه زنان به ویژه خشونت‌های خانگی نیز فعالیت می‌کند و در بیرون از عرصه هنر فرانسه، به عنوان یک فعال مدافع حقوق زنان نیز شناخته می‌شود. منبع: رادیو فردا #زبان #هنر_زنان #موسیقی ⚡️https://t.me/houra_nikbakht

Google Docs goes woke with 'inclusive' language feature — will bombard users with suggestions when 'ableist' or 'gendered' language is used - TheBlaze https://www.theblaze.com/news/google-docs-inclusive-language-feature #زنان #زبان #گوگل #زبان_جنسیت_زده ⚡️https://t.me/houra_nikbakht

پیشنهادهای گوگل برای استفاده از زبانی که جنسیت‌زده نباشد. #زنان #جنسیت‌_زدگی #زبان_جنسیت_زده ⚡️https://t.me/houra_nikbakht

‍ 🔵خشونت خانگی؛ هزاران قربانی پنهان و یکی بابک و خواهرش سپیده اکبرپوران، جامعه‌شناس همه ما از قتل دردناک بابک و خواهرش به دست پدر و مادرشان در شوک هستیم. قساوت قلب موجود در جنایت به حدی است که وجدان جمعی را آزرده می‌کند. اما نباید فراموش کرد که بخشی از این شوک شدن ناشی از تصور مقدسی است که طی سال‌ها از خانواده ساخته‌شده‌است. سالیان سال است که بخشی از جامعه، خشونت‌های خانگی را انکار می‌کنند و با پنهان کردن روی سیاه و تلخ خانواده، تصویری آرمانی از آن ارایه می‌دهند. مادر الهه عطوفت، فداکاری و از جان‌گذشتگی تصویر می‌شود که فرزندش را به هر چیزی اولویت می‌دهد و پدر، مرد خانه، نان‌آور و دانای کل است که همیشه خیر و شر را به درستی تشخیص می‌دهد و فرزندانش را به راه راست دعوت می‌کند. در این تصویر کودکانه که به خصوص از تریبون‌های رسمی ترویج می‌شود، خانواده چنان اولوهی و مقدس می‌شود که راه هیچ انتقادی به آن باز نیست. در این تصویر نه کبودی تن زن‌ها جایی دارد و نه مشقت کودکان کار؛ نه خبری از تجاوز پدر به دختر هست و نه آماری از سالمندآزاری. خلاصه حاضریم همه واقعیت‌های جامعه را انکار کنیم تا تصویر آرمانی‌ای که از خانواده ساخته‌ایم خدشه دار نشود. همین نگاهِ صرفا ایدئولوژیک به خانواده است که جلو تصویب و اجرای قوانین منع خشونت خانگی سنگ‌اندازی می‌کند. امید که خون‌های ریخته بر زمین را فراموش نکنیم و به جای قدسی‌سازی خانواده، واقعیت آن را مبنای تحلیل‌ها و سیاست‌ها قرار دهیم. امید که راه را بر انتقاد از نهاد خانواده باز بگذاریم و اجازه دهیم کسانی که تحت خشونت خانگی هستند (اعم از سالمندان، مردان، زنان و فرزندان) با صدای بلند از آن سخن بگویند، بی‌ترس! و از همه مهم‌تر اجازه ندهیم دولت، خود را پشت این تصویر مقدس پنهان و وظیفه ذاتی‌اش برای محافظت از افراد جامعه در برابر خشونت را انکار کند. #اجتماعی #بابک_خرم_دین @iranmaeman ⚡️https://t.me/houra_nikbakht

به‌سبب سرعت پایین اینترنت، ربات متصل به کانال دچار اختلال شده‌است و فرمان نمی‌پذیرد. اگر فرسته‌ی بالا را چند بار مشاهده فرمودید، پوزش می‌خواهم.