𝑀𝑂𝑂𝐷

اینجا بمونه و من هم برای خودم میمونم. شما هرچه صلاح دیدید، همان کنید. پیش تر بدونید که عزیزان دور و ندیده ی منید، از لطف همه شما توی این چهار پنج سالی که از خودم نوشتم ممنون و قدردانم. من از نوشتن دست نمی‌کشم چون از من جدا نیست، مثل دست و پای منه، مثل چشم های من و مغز من می‌مونه، اما از اینجا نوشتن و اینطور نوشتن بهتره که دست بردارم و با اینکه تغییر کردم، کنار بیام. شاید گاهی و به ندرت چیزی بنویسم، یکسال بعدتر وقتی اتفاقی افتاد از اون اتفاق چند پاراگراف بنویسم، دو سال بعدتر، سه سال بعدتر، بهتون بگم که جای تازه ای برای نوشتن ساختم و به اون جای جدید تعلق دارم و اگر خواستید تشریف بیارید. اما الان و اینجا، هم با گذشته ای که داشتم غریبه ام، هم با خاطراتی که بالاتر نوشته شدن و به من نسبت داده می‌شن. با کسی که شدم و خیلی درموردش نمی‌دونم، نمی‌تونم به اینجا نوشتن ادامه بدم؛ اتفاقاتی که افتاده و تهدید هایی که در فواصل زمانی متعدد گرفتم هم دلم رو با ادامه دادن و از خودم گفتن ناصاف می‌کنه. مواظب خودتون باشید. شاید بگم stay tuned، برای خوندن سالهای پیش رو در زمانی نامشخص که خیلی نزدیک نیست، اما هر کجا که تصمیم گرفتید دست هاتون رو جدا کنید، راحت باشید و سراغ ماجراجویی های خودتون برید. من از شدیدترین نوسانات خلقی، وضعیت افسردگی، موقعیتم توی سالهای تحصیلم، مشکلات خانوادگی، تلاش کردن هام برای زنده موندن و زندگی کردن، یاد گرفتن ورزش های تازه، یاد گرفتن درس های آکادمیک تازه، تغییر کردن محیط، بزرگ تر شدنم توی این چند سال، از دست دادن عزیزانم در گذشته، آشناییم با نور قلبم بعد از چند سال پی در پی از دست دادن، مدل فکر کردنم وقتی که با اختلالات مختلفی درگیر بودم، مدل فکر کردنم وقتی بعد از سالها تونستم چیزهایی رو در اینباره مدیریت بکنم، آدمهای دور و نزدیک و قصه هایی که به موازات قصه ی خودم روایت می‌کردم، اینجا نوشتم. نمی‌دونم سالهای بعد من رو به کجا می‌برن، اما برای تک تک شما و خودم، قدرت مواجهه، فکر کردن، تصمیم گرفتن، حس کردن حس های مختلف موجود توی زندگی، زنده موندن و خوب زندگی کردن آرزو می‌کنم. دلیل خیلی چیزهارو تا سال ها بعدتر نمی‌شه فهمید، از بعضی رنج ها هم به ناچار و با تحمیل و از سر بسیاری قبول مسئولیت نکردن هایِ دیگران باید بگذریم، اما امیدوار و مستدام باشید. خوب غذا بخورید، آب زیاد بخورید، خوب بخوابید، ویتامین مصرف کنید، سلامت روانتون رو در این مملکت جدی بگیرید و از هرکار که از دستتون برای خودتون برمیاد دریغ نکنید؛ کاش اون طور زندگی بکنیم که لیاقتش رو داریم. هرچه به اون باور دارید، حافظِ شما. ارادتمند، سترن.

لیل پیپ خدابیامرز.

اگر خواستید با فمیلی ایشوز هام هم تهدیدم کنید بفرمایید، دریغ نکنید.

دیگه چیزها دردم نمیارن. دیگه تقریباً هیچ چیزی دردم نمیاره.

از بعد از آخرین روزی که یکی از بین شماها تهدیدم کرد، اینجا نوشتن بهم حس خوبی نمی‌ده. شاید باید بس کنم. شاید دیگه باید برم.

3:23

بعد از تو، توی هرکسی دنبال خانواده گشتم. اون شبی که درس می‌خوندی و از جام بلند شدم اومدم توی اتاق، گفتم بغلم کن و توی بغلت گریه کردم، توی بغلت حل شدم و دیگه هیچوقت دلم اونقدر باهات صاف نشد. دیگه هرسال و هربار که بغلت کردم، دنبال اون آرامش گشتم.

من خیلی وقتا یادم می‌رفت بیام توی حیاط دم در و ازت تحویلش بگیرم. دوستام میدیدنم و می‌گفتن مامانت اومده، خیلی وقت ها لقمه هام رو نمی‌خوردم و میذاشتمشون توی کیفم، بعدم درشون نمی‌آوردم و همونجا خشک می‌شدن، آخر هفته ها حداقل دو سه تا لقمه ی خشک شده از کوله ی مدرسم در میاوردی. ولی تا وقتی بزرگ بشم ادامه دادیش، منم تا وقتی که بزرگ بشم ازت خواستم که ادامه بدیش، حتی اگر هرروز لقمه هامو نمیخوردم، شاید دلم میخواست که هرروز دوست داشته بشم.

به جاش می‌دونی چی رو همون روز ازت یادم اومد؟ اینکه وقتی کوچیک بودم زنگ تفریح اول، گاهی هم دوم، برام صبحانه میاوردی. نون پنیر گردو، لقمه ی تخم مرغ، نون و پنیر و گوجه، چیزهای دیگه که یادم نمیاد. هرچی خودت میخوردی. هرروز، یادت نمی‌رفت، برام صبحانه میاوردی. ازت عصبانی نیستم؛ دوستم داشتی، شاید دروغ نگی و هنوزم دوستم داشته باشی، ولی من نیاز داشتم که پیشم باشی، حتی اگر دوستم هم نداشتی.