داروغـه، عصیانگر، چکاوک

‍ _آخه زن حامله مشروب میخوره مست میکنه دختر جون؟!… با مشت محکم به شکمم می کوبم: _وقتی نخوامش آره مست میکنم که بمیره… جمیله خانوم دستی نوازش گونه روی صورتم میکشد: _نگو اینجوری…بچته…از گوشت و خونته…همه بچه ها عزیزن واسه مادراشون… بغض داشت خفه ام میکرد: _عزیز بود جمیله خانوم…بچم عزیز بود تا زمانی که شوهرم سرم هوو نیاره…الان دست و پامو بسته…اگه نبود خیلی وقت بود که رفته بودم…الان واسه این لخته خون…باید گوشه ی این خونه دق کنم بمیرم… اشکم می چکد: _دیدی چی خریده بود واسه تولد نیلوفر جمیله خانوم؟!…برق سنگای گردنبنده چشم آدمو میزد…یه نگاه به سرو وضع من بکن…از زمانی که اومدم همین یه دست لباس سهمم بوده از زندگی با کوروش که اونم تو لطف کردی خریدی…وقتی میخوام برم حموم …ترس برمیداره…باید نصف روز و با حوله بچرخم تا اینا خشک بشه…حالا تو بهم بگو…این بچه چرا باید به دنیا بیاد؟!…یا من چرا باید تو این زندگی بمونم؟!… جمیله خانوم هم با حرف هایم بغض میکند: _صبور باش مادر…کوروش خان مرده…خام دلبریای نیلوفر خانوم شده… حرف از صبر میزند و نمیداند که من آدم صبوری نیستم… جشن دیشب و کادوی چشمگیر کوروش به نیلوفر…پوزخندهای نیلوفر و در آغوش کشیدن های کوروش…بالاخره صبرم را لبریز کرده بود… انقدری لبریز که بخواهم با سی قرص خواب تا ابد بخوابم… گیج شده بودم… آرام روی تخت دراز میکشم … مشروب و قرص ها کار خودش را کرده بود… چشم میبندم: _حلال کن جمیله خانوم… زن با تعجب لب میزند: _این حرفا چیه میزنی ماهور خانوم؟!..آدم ترس برش میداره… کف دستم روی شکمم می نشیند: _توام حلال کن مامانو…کوچولو… دیگر زبانم توان چرخیدن درون دهانم را هم نداشت… احساس سبکی میکردم…قلبم درد نمیکرد دیگر… تکان های جمیله را متوجه میشدم…تنم را تکان میداد: _ماهور خانوم…چشات چرا اینجوری شد…چیکار کردی با خودت؟!…ماهور خانوم… حتی صدای پاهایش را هم می شنیدم…سمت اتاق دیوار به دیوارم می دوید…اتاق کوروش و نیلوفر… چقدر خوشحال بودم که دیگر محکوم به شنیدن صدای معاشقه هایشان نیستم… دستانم کم کم سرد می شوند… _اینجا کوروش خان…یهو گرفت خوابید… کوروش خان؟!…مگر مهم بود برایش…الاناست که یک به جهنم بگوید و برود اما… صدایش را میشنوم که نامم را صدا میکند: _ماهور…ماهور… پس فهمیده بود که ماهور با کسی شوخی ندارد… _ماهور به هوشی؟!….لباسای بیرون منو بیار جمیله خانوم،..ماهورررر….نخوابی….جوابمو بده…. دوست داشتم بخوابم!!! برای اولین و آخرین بار لبخند پیروزمندانه ای میزنم و بی توجه به فریادهای کوروش…راحت چشم می بندم… ادامه🥺🥺🥺🥺👇🏿 https://t.me/+BunPwXYMDfRjNWU8 https://t.me/+BunPwXYMDfRjNWU8 https://t.me/+BunPwXYMDfRjNWU8 https://t.me/+BunPwXYMDfRjNWU8 https://t.me/+BunPwXYMDfRjNWU8 https://t.me/+BunPwXYMDfRjNWU8

‍ - عروس خانم وکیلم؟ بله‌ای بلند نشده بود که در با صدای بلندی و باز شد و دخترک وارد شد غریبه اما آشنا، به هم‌ریخته و حیران، با چشمان وق‌زده - من… همه نگاهش می‌کردند، آب‌دهان فرو می‌داد که همین وسط پخش زمین نشود. - من… زن… زنشم! حیرت‌زدگی جمع کوبش قلبش را بیشتر کرد، خواست ادامه دهد که خاله شهینش، مادر شوهرش از جا برخاست و تیز نگاهش کرد نگاه شادی اما تماما روی امیرحسین بود؛ رخت و لباس دامادی بوسیدنی‌اش کرده بود! ۴ سال دوری انگار تمام بدی ها را شسته بود که حالا اینجور دلش لک میزد برای آغوش امن شوهر نامردِ بی وفایش! شهین فریاد کشید : چی میگی زنیکه؟! زن کجا بود؟! مگه پسرم چهارسال پیش پرتت  نکرد از اون زندگی؟! چی ورور می‌کنی وسط عقدکنون؟! نمیذارم یه هرزه‌ی هرجایی بخواد مراسم پسرمو خراب کنه! می‌لرزید، خشمگین بود و ترسیده! پدر و مادرش هم در این مراسم بودند؟ حاج بابا دلتنگ دردانه‌‌ی ته تغاری‌اش نشده بود؟ نگاهش جز صورت مردانه‌ی امیر جایی را نمی‌دید اویی که مات زده خیره‌ی شادی مانده بود. شادی بی‌وفا و نامردش!! رفت و یک عمر حسرت به آغوش کشیدن دخترش را بر دلش گذاشت رفت و امیرحسین یزدانی را برای بار دوم انگشت نمای محل کرده بود؛ این هم سومین بار! - من… من به‌خاطر… خودم نیومده‌م! به‌خاطر… قلبش قفسه‌ی سینه‌اش را می‌درید، کلافه آب‌دهان فرو داد و قال قضیه را کند: خیره در مردک لرزان چشمان امیر حسین، گفت : به‌خاطر دخترمون اومدم! همین جمله برای از کوره در رفتن شهین بانو کافی بود: - چی زر زدی پتیاره؟! چه درشتی خوردی؟! بچه‌ی تو شکمت اگه حروم زاده نبود چرا فرار کردی؟ چرا صبر نکردی تا ازش ازمایش DNA بگیرن؟ معلوم نیست بچه‌ی حروم‌زاده‌ت مال کد‌وم بی‌پدریه می‌خوای ببندیش به ریش پسر ساده‌ی من! تو رو حتی حاج‌رسول خدا بیامرز قبول نداشت به فرزندی... چه شنیده بود؟ پدرش... حاج رسول... چرا گفت خدابیامرز؟ دنیا دور سرش چرخید و چشمانش سیاهی رفت امیرحسین بدتر از اوشوکه بود، بدون پلک زدن نگاهش می‌کرد با چشمان ناباور! تمام خاطرات آن چندماه زندگی مشترک، مدت کوتاه رابطه‌ی پنهانی که تشت رسواییشان شده بود... از جلوی چشمانش رد میشد طنازی‌های دخترک روی تختشان و وعده‌ای که به او داده بود: « - یه جیگرطلا ساخت و پاخت می‌کنم مثل مامانش، گرسنه‌م که شد اونو بخورم به مامانش رحم کنم! آخه مامانش انقدر شیرینه که شاید دلم بخواد یه تیم فوتبال ازش بکشم بیرون! » تک به تک لحظات با اون بودن را یادش بود و هرشب مرورش می‌کرد؛ هیچکس برایش شادی نمی‌شد، با آن تن بلوری! حتی در این ۴ سالی که نبود میان داد و هوارها و دخترک گریان تاب نیاورد و زانوهایش لرزید انگار تنها کسی که متوجه شد و برایش اهمیت داشت، همان امیر بود که روزی چشم بسته بود روی عشق و علاقه‌ی دخترک و باور کرده بود زمزمه‌های خیانت زنش را! بدون نگاه به صورت خیس عروسش، خیز برداشت و دست دختر را کشیده و با خود همراهش کرد! - وای به حالت! بد به روزگارت اگه دروغ گفته باشی شادی! حنانه خبر آورده بود بچه مرده به دنیا اومده حالا بعد از ۴ سال برگشتی و از بچه‌ای حرف میزنی که میگفتن از یه حروم‌لقمه حامله شدی؟ اگه دروغ گفته باشی و بچه مال من نباشه… آخ فقط دلم می‌خواد مال من نباشه! بلایی به سرت میارم که دعا کنی کاش مرده بودی! بی توجه به هیاهوی پشت سرش، دخترک لرزان را در ماشین پرت کرد و.... https://t.me/+Wk9CJkSGY-FkMmJk https://t.me/+Wk9CJkSGY-FkMmJk https://t.me/+Wk9CJkSGY-FkMmJk امیرحسین یزدانی بوکسور و معتمد محل که به اسمش قسم میخوردن؛ عاشق دختر کوچولویی شد که یه عمر نون و نمک پدرش رو خورده بود این عشق ممنوعه بود و واسه به دست آوردن شادی طبل رسواییش به صدا در اومد، ولی واسش مهم نبود! این زندگی شیرین چند ماه بیشتر طول نکشید و زمزمه‌ی هرزگی دختر سر به زیر حاج رسول گوش به گوش چرخید و عکساش رسید دست امیر دیوونه شد و دیوونگی کرد زندگی رو جهنم کرد به دلبرکش و شادیِ پا به ماه رو فراری داد تا آواره و کارتن خواب بشه با جنین توی شکمش اما با برگشتن شادی....

- خان‌آقا گفتن لباس حریر سفیدتون رو که از مزون آریسا خریدن بپوشید. با اضطراب به خدمتکار خانه زاد عمارت نگاه کردم. دوباره چه مصیبتی قرار بود بر سرم نازل شود؟ با صدایی که از بغض گرفته بود، گفتم: - چه خبره؟ خیر باشه مهین خانم؟ لباس حریر چرا؟ - شریک آقا از عمان اومدن. آقا می‌خوان شما رو نشونشون بدن. نفسم را با حسرت بیرون فرستادم. لباس توصیه کرده‌ی خان‌آقا را تن زدم. به محض اینکا وارد سالن شدم، نگاه خان آقا بالا آمد و با تحسین روی بدنم نشست‌. با همان لحن سرشار از رضایت بلند گفت: - برزو خان، این هم دخترم که بهت گفته بودم! نگاهم به مرد سی ساله ای که برزو خان خطاب شده بود افتاد. همان شریک از عمان برگشته‌ی خان‌آقا! روی مبلی نشسته بود و هیکل و تتو های پیچ در پیچش باعث می‌شد خیره‌اش بمانی... برزوخان با اندکی تعجب در چشمانش، در همان حال که با پرستیژ مخصوص خودش روی مبل نشسته بود، با نگاهی سرتا پای مرا براندازد کرد و به خان‌آقا گفت: -خان‌! نمی‌دونستم دختر این سنی دارید... بدنم از نفرت جمع شد نفرت و انزجار! من در این عمارت لعنت شده هر چیز که بودم، دختر این مرد نبودم.... خان‌‌آقا با خونسردی و بلخند ترسناکی جواب داد: - دخترم نیست... دختر اتابکه! یک ساله مهمون عمارت منه! چشم برزو با شنیدن نام پدرم گشاد شد. چه کسی بود که از دشمنی خان‌آقا با اتابک بی خبر باشد؟ چشمانم به اشک نشست و برزو گیج به من نگاه کرد: - متوجه نمیشم... دختر اتابک برای چی باید مهمون شما باشه؟ خان‌ با نیشخندی نگاهم کرد: - نظرت چیه خودت تعریف کنی دردونه‌ی اتابک؟ در طول این یک سال مرا از دردانه بودن، از دختر بودن و از اتابکی که پدرم بود متنفر کرده بود! دردانه‌ی اتابک خطاب شدن برایم حکم شکنجه داشت... هیچ وقت نمی‌توانستم‌ روی حرف خان حرفی بزنم اولین باری که در این عمارت سر کشی کردم و مهره‌داغ شدم هنوز در خاطرم بود. تشر زد: - بگو! میدانستم چاره‌ای ندارم و باید مطابق میل خان رفتارم کنم. بی حس، طوطی وار شروع به حرف زدن کردم: -من گلروام، دختر اتابک. سال گذشته خان‌ کل خانوادمو کشت اما لطف کرد منو زنده نگه داشت. الان من به عنوان دختر خان یک ساله اینجام. سر پایین انداختم و نمی‌دانستم چرا من را به این مرد معرفی می‌کند تا این که گفت: -دیگه هجده سالش شده برزوخان! وقتشه آزادش کنم تا برگرده پیش خانواده ی پدریش با این حرف سر بالا آوردم خانواده پدریم فکر میکردن من مردم! برزو با مکث گفت: -خب چرا منو صدا زدید؟ لبخندی روی لب خان‌آقا نقش بست که فقط من می‌دانستم تا چه حد شرور و شیطانی‌ است. -دختره اتابکه ها... حتی اگه اتابک مرده باشا به نظرت تو مرام خان اینه که دختر اتابک رو دست خالی از خونه‌ش بیرون کنه؟ با مکث و با لحن کریهی اضافه کرد: - یا با شکم خالی؟ تنم از فکر به معنی پشت حرفش یخ بست. برزو با هوشی که داشت و شناختش از خان، شوکه ابروهایش بالا پرید. - می‌خواید بکارتشو بگیرید؟ من نمیفهمم دخل من به این ماجرا چیه؟ خان به من اشاره کرد: -‌ دخل این دختر باکره‌ی آفتاب مهتاب ندیده‌ی من با تو چی می‌تونه باشه برزو؟ تنم لرز گرفت. برزو خیره نگاهم کرد و خان ادامه داد: -می‌خوام وقتی برمیگرده پیش اون پدر بزرگ حرومزاده‌ش شکمش اومده باشه بالا... می‌خوام فکر کنن بچه‌ی من تو شکمشه! بچه‌ی خان! وحشت زده از جا پریدم. -نه نه... تو رو خدا... نه... خواهش میکنم! صدای من بود که تو سالن پیچید و خان داد زد: -ساکت! هق هقم شکست و خان‌ ادامه داد: - تو هنوز یه دینی به من داری برزو! باید حرفمو گوش کنی. یا همین امشب، تو یکی از اتاق های این عمارت، این دختر رو حامله می‌کنی، یا خودت... تاکید می‌کنم برزو... فقط خودت یه گلوله تو مخش شلیک می‌کنی و جنازه‌ش رو می‌فرستی واسه خانواده‌ش! برزو با ترحم نگاهم کرد. خان تاکید کرد: - توبه من مدیونی برزو! و تنها راه ادای دینت به من، یکی از این دو راهه! با التماس به چشم پر جذبه‌ی برزو خیره شدم. در حالی که اشک صورتم را خیس کرده بود، ملتمس لب زدم: - فقط یه گلوله تو سرم خالی کن! اخم‌های برزو در هم رفت و با تردید از جا بلند شد. مچ دستم را گرفت و در حالی که سمت یکی از اتاق ها می‌برد با صدای بلندی به خان گفت: - من حامله‌ش می‌کنم خان... ولی یادت باشه، کسی به زنی که وارث برزو جهانگیری رو حامله‌س حق نداره حتی دست بزنه! https://t.me/+1cShWir4QGwxOTQ0 https://t.me/+1cShWir4QGwxOTQ0 https://t.me/+1cShWir4QGwxOTQ0 https://t.me/+1cShWir4QGwxOTQ0

_گه خوردی حامله شدی! مگه نگفتم زن دارم، تو فقط صیغه ایی و زیرخوابمی فکر کردی از توی خراب زاد و ولد میخوام؟ دخترک لب بر می چیند و با بغض میگوید: _خودت گفتی قرص نخور، آخ...آخه گفتی دوست داری! مرد پوزخند می زند و با عصبانیت می غرد: _زر نزن بابا، آخه من چی تو دوست داشته باشم؟ این هیکل قناصت رو یا چشمات رو که شب به شب باید وحشت کرد دیدتش! مهوا با چشمانی گشاد شده، قدمی به عقب بر می دارد و ناخواسته انگشتانش چنگ شکم کمی برآمده اش می شوند! به او گفته بود قناص! به اویی که می گفت چادر به سر کند تا مبادا قوس های بدنش مردی را تحریک کند! یا چشمانی که می گفت در سبز جنگل هایش خودش را گم می کند! چرا دیگر این مرد را نمی شناخت، مرد دوست داشتنی اش را! _شنفتی دیگه؟ می ری می ندازیش، خوش ندارم زنم بو ببره هوس کردم ریختم تو یکی دیگه! هوس بود؟! _من...من نمیدازمش می...می تونی بری! جان کنده بود تا این جمله را سرهم کند! مرد با چشمانی قرمز شده، همچو شیر نری می غرد: _تو گه خوردی، خیلی بیجا کردی زنیکه! به سمت مهوا گام بر می دارد و با بی رحمی چنگ در موهای بلند و زیبایش می اندازد و صورتش را مماس صورت خود نگه داشته از بین دندان کلید شده اش می غرد: _وگرنه کاری می کنم روزی سیصد بار به غلط کردن بیفتی! مکث می کند و ثانیه ایی بعد سرش را رها کرده به سمت در خروجی می رود که مهوا با هق هق جیغ می کشد: _گفتم که نمیندازمش، به خواستگارم جواب مثبت می دم، برای بچم پدر پیدا می کنم توماج! توماج از قدم ایستاده، به سمتش گردندمی چرخاند. پلکش از سر ناباوری و حرص می پرد: _چه زری زدی؟ دوست دارم یه بار دیگه تکرارش کنی! مهوا ترسیده، اما استوار گام هایی به عقب بر میدارد و بی باک می گوید: _با مرتضی ازدواج می کنم، اون منو با همین بچه، با همین هیکل قناصمم میخواد، اصلا جون میده من رو توی تختش ببره! میگوید و نمی داند این مرد را آتش می زند از فکر این که کسی حتی ناخنش هم به تن و بدن این زن بخورد! توماج رم کرده به سمتش هجوم می برد و بی مهابا سیلی محکمی در گوشش هایش می نوازد: _گفتم خفه شو! مهوا ناباور دستش را روی صورتش می گذارد که توماج امان نداده او را روی کولش می اندازد و به سمت اتاق خوابشان با خشم قدم بر می دارد: _یکاری می کنم روزی صدبار بگی غلط کردم توماج! دخترک جیغ می کشد و توماج او را روی تخت انداخته به روی خیس و قرمز شده اش سایه می اندازد: _بگو غلط کردم، بگو گه خوردم! منم می گم غلط کردم گفتم نمیخوامت! می گوید در مقابل چهره ی اشکی مهوا، لبانش را به کام می کشد و .... https://t.me/+xgRV2IHqEX05Nzg0 https://t.me/+xgRV2IHqEX05Nzg0 https://t.me/+xgRV2IHqEX05Nzg0 https://t.me/+xgRV2IHqEX05Nzg0 https://t.me/+xgRV2IHqEX05Nzg0 https://t.me/+xgRV2IHqEX05Nzg0 https://t.me/+xgRV2IHqEX05Nzg0 https://t.me/+xgRV2IHqEX05Nzg0 https://t.me/+xgRV2IHqEX05Nzg0 من توماجم، مرد سختی که به اجبار من رو بند دین و ایمانی کردن که بهش معتقد نبودم تا روزی که دختر کوچولو و رقاصی من رو بند هر حرکت تن و بدنش کرد و شدم بنده ی اون اما اون قرار نبود تو آینده ی من نقش داشته باشه منی که متاهل بودم و عاشق زنم ولی.... https://t.me/+xgRV2IHqEX05Nzg0 https://t.me/+xgRV2IHqEX05Nzg0 https://t.me/+xgRV2IHqEX05Nzg0

تخت اقا رو با کجا اشتباه گرفتی تخـ*م حروم؟!   با دستشویی؟! با صدای عصبی اکرم چشمان بی‌حالش هول کرده باز شد _اصلا اینجا چه گوهی میخوری؟! لالی...عقلتم پوکه؟! حتما باید اینجارو نجس می‌کردی حرومزاده؟! دخترک وحشت زده سر بلند کرد با دیدن تخت زرد شده چشمان زمردی‌اش پر شد خودش را...خیس کرده بود؟ دیشب بدن ریزش در آغوش مرد گم شده بود که توانسته بود بعد از یک ماه بخوابد حتما وقتی صبح زود رفته بود بازهم وحشت سراغش امده بود و... بدنش لرز گرفت این حال دست خودش نبود _کَرَم هستی مادمازل؟!  میگم از رو تخت اقا پاشو نفهــم تا به خودش بیاید دست اکرم موهای بلند طلایی رنگش را وحشیانه چنگ زد و کشید که محکم به زمین کوبیده شد _پاشو گمشو... آقا ببینه چه غلطی کردی خودت هیچی...ننه باباتم از گور میکشه بیرون... اینجا پرورشگاه نیست بچه 15 16 ساله‌ی کر و لال نگه داریم...هررری از درد ناله‌ کرد بازهم مثل این چند روز صدایی خفه از لب های لرزانش بیرون امد اکرم با دیدن بی‌حالی غیر طبیعی و رنگ بیش از حد پریده‌اش عصبی لگدی به بدنش کوبید _دارم داد میزنم...بازم نمیشنوی؟! میگم پاشو گمشو تا به یه جا دیگه گند نزدی نمیدانست دخترک هر شب سر روی سینه‌ی همان اقایی که می‌گوید می‌گذاشت مرد کنار گوشش پچ‌ زده بود دخترک 16 ساله شیشه‌ی عمر ایلیاست و این یعنی نمی‌کشتش؟! اکرم که سمتش هجوم آورد تنش بی‌پناه منقبض شد گردنش را به زور به طرف تخت خم کرد و فریاد از گلویش نعره کشید _ببین چه گوهی خوردی حرومزاااده..هم تورو میکشه هم منو ببیـــن...حالا مثل مرده ها فقط به من زل بزن لرز تن دخترک بیشتر شد بازهم ان غده‌ی لعنتی نترکید _یا زهرا... چیکار می‌کنی اکرم؟ صدای شوکه مریم از پشتشان آمد و اکرم بی‌توجه موهای دخترک را سمت باغ کشید مریم هول کرده به سمتشان قدم تند کرد _یه ماهه از شوک نمیتونه گریه کنه و حرف بزنه.‌..کر نیست اکرم عصبی نیشخند زد و تن لرز گرفته‌ی مروارید را محکم کف باغ انداخت دختر زیادی آرام با ان موهای طلایی و چشمان درشت زمردی چطور ایلیاخان همه‌ی شان را کشته بود اِلا این دختر؟! _آره میدونم لال شده...چون دیده آقا همه‌ی کس و کارش و جلوش کشته همه‌ی اتاقا بوی سگ مرده گرفته...بسه هر چقدر تحمل کردم این چند روز گلوی دخترک از بغض تیر کشید کاش همان مرد که همه آقا صدایش می‌کردند، بود آقا یا ایلیا خان برخلاف رفتارش با بقیه با او خیلی مهربان بود مریم با ترحم لب زد _ولش کن اکرم...وسواسات و رو این بچه پیاده نکن...مریضه خدا قهرش میاد...ببین داره میلرزه...چند روزه هیچی نتونسته بخوره...آقا خودشـ...هیـع اکرم که یکدفعه شلنگ اب زیادی یخ باغ را روی دخترک گرفت حرف در دهان مریم ماسید و دخترک خشکش زد قلبش تیر کشید بازهم همان درد لعنتی که وقتی مینالید ایلیا هم با همان اخم های درهم نگران نگاهش می‌کرد _بمونه...اما خودم این توله گربه‌ی خیابونی و تمیز می کنم تا همه‌جا بوی طویله نده مریم خواست لب باز کند که اکرم بی‌حوصله تشر زد و شلنگ را کنار انداخت سر خدمتکار بود _اگر نمیخوای گورتو از اینجا گم کنی لال شو مروارید با بدن لرز گرفته ملتمس نگاهش کرد اما وقتی مریم ناچار عقب رفت بی‌پناه در خودش جمع شد مرد دروغ گفته بود که دیگر نمی‌گذارد کسی آزارش دهد همه‌ی شان اذیتش می‌کردند اکرم روبه خدمتکار ها غرید _بیاین لباساش و در بیارین...معلوم نیست توی جوب چه مرضایی گرفته و ما تو خونه راش دادیم...میره رو تخت اقا هم میخوابه سمتش امدند دست و پایش را به زور گرفتند از شدت تحقیر آن غده در گلویش بزرگ تر شد باغ پر از بادیگارد بود جلوی چشم همه‌ی شان لباس هایش را به زور از تنش دراوردند اکرم بی‌توجه به لرز تن هیستریکش بدنش را وارسی کرد _خوبه نشان خدمتکارای آقا رو هم سریع داغ کنید دختر با وحشت سر بالا اورد همان سوختگی روی مچ خدمتکارها که شکل خاصی داشت؟! یکی از خدمتکارها بلند شد _الان خانوم بغض در گلویش بزرگ تر شد و سرش را جنون وار تکان داد هرموقع میخواستند دست دختری را بسوزانند به سینه‌ی مرد می‌چسبید و تکان نمیخورد صدای جیغشان... هقی از گلویش بیرون آمد خدمتکار که با ان تکه اهن در دستش نزدیک شد با تقلا از زیر دستشان بیرون آمد که یکدفعه صورتش سوخت خون از لب و بینی‌اش بیرون ریخت و اکرم تشر زد _کجا حروم لقمه؟! تکون بخوری کل تنت و داغ میزارم رام باش تا اون روی اکرم و نبینی تنها با چشمان خیس نگاهش کرد آستینش را بالا زدند که چشمان بی‌حالش روی سرخی آهن ماند نفسش در سینه گره خورد _محکم نگهش دارین بدنش جنون وار لرزید همینکه اکرم خواست آهن داغ شده را بچسباند کسی مچش را چنگ زد و صدای غریدن پر تهدید همان مرد _حس می‌کنم خیلی علاقه داری خودتو زنده زنده بسوزونم که داری گوه اضافه میخوری اکرم ادامه‌ی پارت🔥🖤👇 https://t.me/+0MSnKxWA9nQ3MWQ0

- عروست با دو تا پسرت می‌خوابه حاج فرهاد... خبر داری؟ تو خودم جمع می‌شم و تنم عین بید می‌لرزه... عماد چشمای خونبارش رو می‌بنده و مامان منیر اینبار فریاد می‌زنه - دو تا پسرم رو به جون هم انداخته این توله سگ هرزه‌ی برادرت فرهاد... اشکم می‌ریزه... سردار نیست و عماد هم نمی‌تونه چیزی بگه.... مامان منیر جلوتر میاد و موهام رو توی دستش می‌کشه و جلوی پاهای عمو می‌ندازه - یا این دختر و با دستای خودت می‌کشی، یا به حیای فاطمه زهرا قسم می‌ندازم جلوی سگا تا پاره پوره‌ش کنن. دستم رو روی شکمم می‌ذارم... اون تست حاملگی لعنتی رو تو توالت دیده بود! - زن پسر معلولت که از گردن به پایین فلجه، حامله‌س! بنداز بالا کلاهتو حاجی... هق می‌زنم و کف سرم می‌سوزه... نیلوفر و نیلای با تحقیر نگاهم می‌کنن و نیلای چاپلوسانه می‌گه - من دیدم داداش سردار آخر شب می‌ره اتاق اینا... چقدر هرزه‌ای تو رُز! با بیچارگی هق می‌زنم دلم می‌خواد همین جا بمیرم - من.... من حامله نیستم. عمو لگدش رو طوری توی شکمم می‌کوبه که حس می‌کنم روح از تنم جدا می‌شه... - اینه جواب خوبیای من دختره‌ی خراب؟ یه بار دیگه لگدش رو محکم‌تر می‌کوبه و فریادش چهار ستون تنم رو می‌لرزونه - بعد مرگ ننه بابات دستت رو گرفتم و عروسم کردم توی بی‌ناموس رو... اینه جوابش؟ مامان منیر رو تار می‌بینم که عقب می‌کشه و دست به سینه من و تماشا می‌کنه... عمو چند بار دیگه لگد می‌کوبه... به قدری که دیگه چشمام از درد سیاهی می‌رن و هنجره‌م به خاطر فریادهام می‌سوزه - خودم می‌کشمت هرزه... خودم با دستای خودم می‌کشمت بی‌ناموس ولدزنا... پلک‌هام رو هم می‌رن و اما لحظه‌ی آخر می‌بینم در به دیوار کوبیده می‌شه و سردار سراسیمه داخل می‌شه... سر رسیده بود... نامردترین مرد زندگیم اومده بود... اومده بود تا ببینه نتیجه‌ی کارهاش رو... اما بر خلاف انتظارم وحشت زده بود وقتی کنارم دو زانو افتاد و..... https://t.me/+ldx9TrSIG8tjMmNk https://t.me/+ldx9TrSIG8tjMmNk https://t.me/+ldx9TrSIG8tjMmNk https://t.me/+ldx9TrSIG8tjMmNk https://t.me/+ldx9TrSIG8tjMmNk https://t.me/+ldx9TrSIG8tjMmNk ❌این بنر پارت واقعی رمان هست، لطفا کپی نکنید❌

-من تو رو نمیخوام. یکی دیگه رو دوست دارم. **** خریدهای شب نامزدی را با شوق در دستانم جابه‌جا می‌کنم و از تاکسی پیاده می‌شوم. با دیدن در باز خانه ابرویم بالا می‌پرد. این وقت روز در چرا باز بود؟ آنقدر ذوق زده‌ام که سرسری می‌گذرم و به محض ورود به حیاط صدای بلند آرمان سر جا نگه‌م می‌دارد. -اون در حد و اندازه‌ی من نیست. خجالت می‌کشم بخوام باهاش تو خیابون راه برم. من امروز خودم همه چی رو تموم می‌کنم. چرا نمیخواین بفهمین؟ با شنیدن صدایش قلب عاشق دلتنگم بنای تپیدن می‌گذارد. کی برگشته بود؟ -این راهش نیست آرمان، اون دختر از دست میره. توروخدا رعایت حالش رو بکن. تو که می‌دونی اون جونش برای تو در میره! نمیدانم چرا اضطراب به قلبم هجوم می‌آورد و دلم گواهی بد می‌دهد. از چه حرف می‌زدند. کدام دختر؟ -خب بره! به من چه؟ مگه من رفتم خواستگاریش اخه؟ خودتون بریدین و دوختین حالا هم خودتون برین بهش بگین. شما که می‌دونستین من یکی دیگه رو می‌خوام. از چه حرف می‌زدند؟ چرا دستانم می‌لرزید؟ صدای گریه‌ی نسیم بالا می‌رود. -این دختر مگه کم سختی کشیده؟ از بچگی بی پدر و مادر بزرگ شده الان همه امیدش تویی. تو رو به خاک بابا قسم شر به پا نکن آرمان جان. قلبم...وای از قلبم که با این جمله‌ها از عرش به فرش سقوط می‌کند. اما کلمه‌های بعدی آرمان خنجری می‌شود که صاف نفسم را نشانه می‌رود. -من یکی دیگه رو دوست دارم. الانم زنگ زدم بهش بیاد اینجا. چه شما بخوای چه نخوای من چشمان رو دوست ندارم، ازش خوشم نمیاد. خودتون این نامزدی رو به پا کردین حالا من و الناز با هم بهش می‌گیم و به همش می‌زنیم. چقدر گفتم نه؟ مگه گوش کردین‌؟ از اینجا به بعدش به من هیچ ربطی نداره.  نفسم قطع می‌شود. مرا دوست نداشت؟ چرا؟ مگر چه کم داشتم؟ مگر نمی‌دید جانم برای او در می‌رود؟ الناز از کجا سبز شده بود وسط زندگیمان... وسط مراسم نامزدیمان‌... اشک به چشمم می‌دود و همین لحظه صدای زنگ خانه بلند می‌شود. -فکر کنم النازه رسید. نسیم هراسان زیر گریه می‌زند. -وای آرمان. این بچه می‌میره. اینقدر بی‌رحم نباش پسر. دورت بگردم کوتاه بیا... نمیخوایش خیلی خب حداقل اینطوری سنگ رو یخش نکن. اینطوری تحقیرش نکن، دلشو نشکن. به خدا آهش زندگیتو به باد میده... بترس از آه یتیم... بترس.... صدای باز شدن در نگاهم را از ساختمان جدا میکند. گیج و منگ به عقب می‌چرخم و با دیدن دختری زیبا و قد بلند که پا درون حیاط می‌گذارد قلبم از حرکت می‌ایستد. او الناز است؟ آرمان حق دارد. من کجا و او کجا؟ چقدر زیبا است.... صدای طنازش پر تحقیر در خانه می‌پیچد: -شما باید دختر ناصر باشی درسته؟ دیگر نمی‌توانم بایستم و زانوانم خم می‌شود. -چشمان؟ از کی اینجایی؟ سرم به طرف آرمان می‌چرخد. پس بالاخره من بینوا را دیده بودند. سعی می‌کنم محکم باشم. او مرا پس زده بود اما من نمی‌گذاشتم بیشتر از این خردم کند. می‌خواهم لب باز کنم که صدایی قبل از من می‌گوید. -چشمان با من اومده. اومده وسیله‌هاش رو جمع کنه تا از این خونه بریم. سرم به طرف او برمی‌گردد. مردی که باز هم ناجی‌ شده بود. مثل تمام این روزها... می‌بینم که آرمان اخم می‌کند اما او، با همان قد بلند و جذابیت بی‌اندازه‌ش جلو می‌آید و .... https://t.me/+mwSylROTAgpiNWRk https://t.me/+mwSylROTAgpiNWRk https://t.me/+mwSylROTAgpiNWRk چشمان بهمنش دختری که پدرش را از دست داده و حالا تنها و بی‌کس به آرمان دل می‌بندد. غافل از اینکه آرمان او را دوست ندارد و برای تحقیرش دست به هر کاری می‌زند.... #چشمانی_بی_جهان کاری بی‌نظیر از مینا شوکتی🧡

. -حداقل شب حجله زن اولت و بفرست بره خونه‌ی باباش. گناه داره دختره کوروش. اسکاچ را با حرص به ظرف های توی سینک می‌کشید تا اشکش از چشم پایین نیفتد. امشب شب حجله ی شوهرش بود و باید می‌ماند و تماشا میکرد. -ننه بابا داره مگه؟ یادت رفته بی کس و کاره ؟ ساغر هول هولکی جواب می‌داد. برای رفتن به آرایشگاه عجله داشت. هرچه که بود عروسی شاخ شمشادش بود و باید برای تنها پسرش سنگ تمام می‌گذاشت. -من چه میدونم. خونه ای دوستی رفیقی چیزی ! تو خونه نباشه بهتره . اصلا شاید ترگل راضی نباشه زنه اول شوهرش شب اول عروسیش تو خونه بپلکه! -ترگل راضیه . حرف تو دهن این دختره هم نذار . خودش مشکلی نداره ! مشکلی نداشت؟ شب عروسی شوهرش باید به مهمان ها لبخند می‌زد و تظاهر می‌کرد که چیزی نیست . عروس تازه قرار بود وارث اسفندیاری ها را به دنیا بیاورد . با سوزش بی مقدمه ی دستش از وسط افکار درهم و برهمش بیرون کشیده شد. لیوان توی دستش شکسته بود. -آخ ! -چیکار کردی باز دست و پا چلفتی ؟ صدای کوروش بود‌ . آخ که این صدا هنوز تا اعماق قلب و مغزش همزمان رسوخ می‌کرد. در دلش زمزمه کرد‌ -نفس عمیق بکش دختر چیزی نیست. امشب قراره از این خونه برای همیشه بری . تنها هم نیستی. یادگار کوروش تو دلته یغما... -کر شدی یغما؟ با تو دارم حرف میزنم. با بغض به طرف کوروش چرخید. همان قد بلند چهار شانه ای بود که هنوز و تا همیشه دلش برایش ضعف می‌رفت. اصلا همه ی اینها به کنار کوروش پدر جنین ۵ هفته ای درون رحمش بود . هرچند خودش خبر نداشت و قرار هم نبود تا آخر دنیا خبر دار شود -دستم میسوزه! کوروش نفس کلافه ای کشید و جلو آمد. کت شلوار دامادی اش را نصفه و نیمه پوشیده بود. -دست و پا چلفتی هستی دیگه . بهتم برمیخوره حرف حساب میشنوی. نزدیکش که شد سرش گیج رفت. عطرش که زیر بینی اش زد دلش می‌خواست خودش را در آغوشش رها کند. ویار که این چیزها را نمیفهمید. -برو خودم میتونم. کوروش دستش را چسبید و زیر شیر آب برد. خبر نداشت جنین ۵ هفته ایش مادر بیچاره اش را این چنین معتاد تن خود نامردش کرده است. -بده من ببینم. صدات چرا اینجوریه؟ گریه کردی یغما؟ اگر یک کلمه دیگر حرف می‌زد بغض درگلو مانده منفجر می‌شد و از شدت نیاز به آغوشش حتما برگه ی آزمایش مثبت شده را نشانش می‌داد. -نه! تو فکرش و نکن. امشب دومادیته. یک قدم نزدیک ترش ایستاد. دیگر قدرت حبس کردن نفسش را نداشت. سعی کرد سرش را نامحسوس به گردن خوشبوی شوهرش نزدیک کند و هوس جنینش را بخواباند. -یغما چیزی شده؟ آخ از عطر خمیر دندان نعنایی لعنتی اش... بی اختیار خودش را در آغوشش رها کرد و دست های کفی و خونی اش را دور پیراهن سفید دامادی شوهرش پیچید. -یکم بوت کنم بعد برو... کوروش بی حرکت مانده بود و تنها نفس های عمیق می‌کشید. باورش نمیشد که زنی که از او گریزان شده بود حالا در آغوشش این طور نفس های عمیق می‌کشید. - واسه چی من و بو میکنی لعنتی؟ یغما من و نگاه کن... https://t.me/+KJuUImPv--IwNGVk https://t.me/+KJuUImPv--IwNGVk https://t.me/+KJuUImPv--IwNGVk https://t.me/+KJuUImPv--IwNGVk https://t.me/+KJuUImPv--IwNGVk https://t.me/+KJuUImPv--IwNGVk https://t.me/+KJuUImPv--IwNGVk https://t.me/+KJuUImPv--IwNGVk https://t.me/+KJuUImPv--IwNGVk https://t.me/+KJuUImPv--IwNGVk #پارت👆

بعد از خوردن غذا بچه ها کم کم آماده ی رفتن شده بودن که صدای باز شدن در حیاط اومد. با اشتیاق و دلشوره از جا پریدم. _وای اومد بچه ها حالا چیکار کنم؟ رامین با تاسف نگاهم کرد. _ما دیگه میریم شما بمونید و گندی که زدید. چپ چپی نگاهش کردم. همین که بچه ها از جا بلند شدن در خونه باز شد با دیدنشون لبخند خسته ای زد و سر تکون داد. _سلام خوش اومدید، می گفتید سیاوش رو هم با خودم میاوردم. به طرفش رفتم که دستش رو دور تنم پیچوند و لبخندی بهم زد اگه بچه ها نبودن حسابی از خجالتم در میومد. سحر سریع گفت: نه ما دیگه داشتیم میرفتیم. چاوش با تعجب نگاهشون کرد. _من تازه اومدم به همین زودی؟ رامین روی شونه ی ‌چاوش زد و با خنده گفت: بهتره که ما زودتر بریم انشالله دفعه ی بعد. چاوش گیج شده سری تکون داد و با بچه ها خداحافظی کرد همین که در خونه بسته شد به سمتم برگشت و نگاه نفس گیرش رو بهم دوخت، خودم رو بهش چسوندم و گردنش رو بوسیدم. چند تا نفس عمیق کشیدم و خودم رو عقب کشیدم، انگار حتی از قبل هم بیشتر می خواستمش. پیشونیم رو بوسید، سرش رو ازم دور نکرد. _امروز حالت بهتره دلبر خانوم؟ لبم رو گاز گرفتم و آروم سرم رو تکون دادم. _آره خیلی خوبم، بیا لباست رو عوض کن یه چیزی بیارم بخوری. کتش رو از تنش در آورد و همون طور که دستش دور تنم بود به سمت اتاق خواب راه افتاد. حالا که با هم تنها شده بودیم انگار اضطرابم بیشتر شده بود آروم دستم رو روی شکمم گذاشتم و نفس عمیقی کشیدم. قلبم یکی در میون میزد. نگاهم رو به صورت جدی و خسته ش دوختم. هروقت راجع به بچه با هم حرف میزدیم چشم هاش برق میزد، می گفت دلش می خواد یه دختر شبیه من داشته باشه ولی به این زودی ها نه! با یادآوری حرف هاش آهی کشیدم، برای گفتن بهش دو دل شده بودم. _واست میوه پوست می کنم کارت تموم شد بیا پایین. باشه ای گفت برگشتم و خواستم از اتاق خارج بشم که با شنیدن صداش متوقف شدم. _این چیه روی میز آفتاب؟ به سمتش برگشتم با دیدن بیبی چک توی دستش چشم هام گرد شد و هینی کشیدم. یادم رفته بود یه جا قایمش کنم. خیز برداشتم و سریع از دستش کشیدمش. _وسيله یکی از بچه هاس. نگاه مشکوکی بهم انداخت. _خب تو چرا انقدر هول شدی بذار ببینم چیه. سریع دستم رو جلوش گرفتم. _من می خوام یه چیزی بهت بگم چاوش. قدمی به سمتم برداشت و نگاه خواستنیش رو بهم دوخت. _جان بگو! لب هام رو بهم فشار دادم. _ممکنه یه مدت نتونم بیام سرکار. چشم هاش رو ریز کرد و دستش رو دور کمرم انداخت. روی ماه گرفتگی پیشونیم رو بوسید و با حظ خاصی گفت: خانوم هروقت بخواد میاد هروقت بخواد میره نمی دونم من رئیس شرکتم یا آفتاب خانوم تازگی ها هم که بدون اجازه واسه بچه ها مرخصی رد می کنی. لبم رو گاز گرفتم و دست آزادش رو روی شکمم گذاشتم، قلبم یکی در میون میزد. _دیگه نه من رئیسم نه شما چاوش خان یه مدعی ریاست دیگه تو راه داریم. با چشم هایی گیج و پر تعجب نگاهم کرد. نگاهش بین دستی که روی شکمم بود و صورتم چرخید نفسم توی سینه حبس شد. _متوجه نشدم فندق چیشده؟ نفس لرزونی کشیدم، بیبی چک رو جلوی صورتش گرفتم و آروم گفتم: می دونی این چیه؟ سوالی و منتظر نگاهم کرد. _بهش میگن بیبی چک. چشم هاش ریز شد و کمی ازم فاصله گرفت، انگار نمی تونست خوب فکر کنه تنم به لرزه افتاده بود نمی دونستم ممکنه چه عکس العکلی نشون بده. _خب... یعنی چی؟ فاصله ی بینمون رو پر کردم، به چشم های گرم و شوکه ش خیره شدم. نگاهش رو لب هام دوخته بود و منتظر بود تا چیزی که می خواد رو بشنوه، چشم هام داشت گرم میشد انگار زمان و دنیا برای هردمون توی همین ثانیه ایستاده بود. _یعنی داری پدر میشی من... من حامله م چاوش! لحن من هم به اندازه ی نگاه اون ناباور بود انگار گوش های خودم هم هنوز آمادگی شندین حرفی که به زبون آورده بودم رو نداشتن. #پست_1134