- ArtClavicle

دوست داشتم نامه ات همین حالا برسد. یک نفر زنگ خانه را فشار دهد و بگوید یک نامه داری، بدوم و بوی دست هایت از فاصله ای که هنوز مانده به گریه ام بیندازد. تمام تنم عرق کند و بلزرد. پست چی خودش را لعنت کند که چرا حالا و اصلا چرا شب کار بوده. همه چیز و همه کس متزلزل، من بغض کرده به یغمای دست خط تو فرو روم. تمام شب من باشم و بوی انگشت های تو که اتاق را مست و پر کرده. بگردانمت روی تنم. کلمات را. کلماتت را. کمی نفس م برود و توهمت برایم پاشود آب بیاورد. مردم را صدا زنی، بگویی یک نفر اینجا دارد نفسش تمام می شود، یک نفر آمبولانس خبر کند. با تمام ناتوانی در میان سروصداها و استرس تو، بگویم، برای من نفس یعنی، دست های تو، برای من نفس کشیدن، یعنی نگاه های سنگینت. با چشم های بهت زده ات، پرده ها را بکشی، درب خانه را قفل کنی، هرچه مردم صدا زدند، اعتنا نکنی. بنشینی جلوی من و نگاهم کنی. نگاهم کنی و من نفسم برگردد. کمی به حال و زندگی که برگشتم، برگردم خط سوم نامه ات، و سرم را بگذارم روی صدا زدنت، که اسمم را میان انگشت هایت چرخانده ای. همان جا تمام شب منتظر باشم. سحر که شد، اسمم را ببوسم. دستت را ببوسم. انگشت هایت را ببوسم، بوی انگشت هایت را ببوسم. یک نخ سیگار آتش بزنم، و نامه ات را نیمه تمام ببندم. بگذارم توی جیب پیراهنم و بعد خودم را از پنجره پرت کنم پایین.

صدای لانا اینطوریه که انگار تو داری پوست گردنم رو می‌بوسی.

تو از حضورت مطمئن نیستی و من از جای خالیم. ما هر دو به طریقی از هم مطمئن نیسیم. ولی هنوز توی رگ هامون یه احساس جریان داره. می‌‌خواستم بنویسم خیلی متاسفم. متاسف برای این‌که یه چیزهایی رو قرار نیست هیچوقت بهت بگم، و بیشتر متاسف برای این‌که یه چیزهایی رو قرار نیست تو هیچوقت بفهمی. اما خب اینا همه ماجرا نیست. دلم می‌خواست الان دوتایی رو یه پل نششته بودیم و من داشتم از بین دود ماری‌جوآنا بهت ستاره هارو نشون می‌دادم و تو سرتو گذاشته بودی روی پاهام و دستمو گرفته بودی تا بهتر تمرکز کنی توی دیدن ستاره ها. همین.

یه شب پیدات می‌کنم و تمام شب باهات عاشق بازی می‌کنم. یجوری که تا ابد توی حافظه استخوان هات بمونم. و صبح که شد، زیر گلوتو می‌بوسم و بهت می‌گم خیلی دوستت و هیچکس مثل من نمی تونه تورو دوست داشته باشه. عزیز دلم. عزیز دلم. عزیز دلم.