Exulansis

عاشق صحبت‌های کوتاهم با آدم‌هایی که قرار نیست دوباره ببینمشون یا حتی اگر دنیا بچرخه و ببینمشون، یادم نمیاد که کی، کجا قبلا همو دیدیم.

امیدوارم آدمایی سر راهتون قرار بگیرن که شعور و ظرفیت محبت رو داشته باشن و شمارو از خوب بودن خسته نکنن.

بیشتر از اینکه دلم بخواد آدم امن داشته‌ باشم، می‌خوام آدم امن باشم.

بنظر من محبت صورتی شاینیه

محبت برای من زرده، مثه خورشید، افتاب، نور. باعث می‌شه جون بگیرم.

به نظرم سبز پاستِلی.

اولین بار نیست که آرزو می‌کنم کاش اینجا بود، کمی نزدیک‌تر، پیش من. راستش یادم رفته که می‌تونم لمسش کنم، دستش رو بگیرم و قدم بزنیم. بخنده و با خنده‌ش منم بخندم و گور بابای دنیا. اولین بار نیست که آرزو می‌کنم کاش اینجا بود، باهم فیلم ترسناک می‌دیدیم. قیافه‌ش وقتایی که شوکه می‌شه رو یادم رفته. بترسه و وانمود کنه نترسیده و منو آروم کنه. اولین بار نیست که آرزو می‌کنم کاش اینجا بود، دلم که تنگ می‌شد، زنگ که می‌زدم، ده دقیقه نشده می‌دیدمش. اولین بار نیست که آرزو می‌کنم کاش اینجا بود و من هی نمی‌پرسیدم چطوری، خودم می‌دیدم حالشو. خودم بین خبرهاش بودم. بیرون رفتن‌های بدون اون رو نمی‌خوام. اسکایپ نمی‌خوام. ویدئو مسیج نمی‌خوام. منتظر موندن رو که اصلا نمی‌خوام. الآنم نمی‌خوام باور کنم اما این فاصله، همین چند صد کیلومتر، داره منو از یاد خودمم می‌بره.

سفید 🤍

آبی 🩵