Bosseriaᐛ

everything is fake. i latch onto shreds of obsession. it's made me feel less comfortable in my own skin, and more in somebody else's. the words travel through the millions of light years, wetting tongues at the backs of our mouths, dirty, dirty from the sickest three words in the realm of fake gods and goddesses. it's not real. we bathe in earthly delights, clean up the mess. sweat drips from the tissues we dried our lips with after washing out our mouths with soap. the swear jar could never stop me from saying the words. "i love you," lingered a bit too long on the tips of my fingers. i had to pour it all out on you. i had to burn your skin, have mine burnt in return. damn the two scents; i'd spare a few veins, buckets of blood, to feel it flowing towards me in short breaths of moaned expressions, with infatuation. because it is not love when we're saying the words. it's fake, and fake's not what i like, but it's all we can get. everything is a forefront of emptied out shops. you tell me about the times you taught someone to dance around in your small flat, foreshadowing. i get drunk to write about how love doesn't exist. lately, all i've written about is that. we're fake people, walking in the shoes that fit, but they never belong to us. we're reliving the stories we saw someday play on tv as mommy and daddy fought about condensed milk. oh, no. i apologize, really. i mix up the memories with imagination. that's infatuation. it belongs to the future. we would've ruined our babies' lives fighting over something sweet. good thing it ended long before our fake lives will, or making ice cream. nothing means anything, if i'm not pretending. we are worms, insects, biting the flesh of another dead animal's brain to survive. the stories, the scenes, we've seen them a thousand times. we are alligators sharpening our teeth on the blade of obsession. i can tell exactly what you're going to say if i'm out in the morning, before the sun's out. love's left the lore a thousand luring, lyrical lies. was it ever real? the children's books i read, as mommy and daddy fought about drugs and abuse, thought so. we were never worthy of real things. we were never in love. we only shared a bed for a few nights. good thing love's reign ended before you and me. find me a land where love makes all the rules. find me something real i could be worthy of. I'll be writing about condensed milk, obsession, and drugs, sitting in the sun, waiting for someone to take my breath away with humanely fakes. until then, goodbye, love's bastard son.

“and who would write poems about people's shitty sons if not me, right?” (funny, you lost it.) (the lyrics and prompt are mine.) lyrics: here

یک جور جدیدی نمی‌تونم اخیراً. حتی زور هم می‌زنم که بشه، ولی خالی و بهت‌زده زل می‌زنم به ملت که دارن زندگی عادی‌شون رو می‌کنن و تنها راهی که به ذهنم می‌رسه، تظاهره. من تظاهر می‌کنم که می‌فهمم نرمال بودن و دست‌وپنجه نرم نکردن با افسردگی چه حسی داره. من وانمود می‌کنم که این همه قرصی که می‌خورم، باعث نمی‌شن عقلم رو از دست بدم. تظاهر می‌کنم از مریضی و احساساتی که زیر یه لایه از وهم خوابیدن و هیچ‌وقت بهشون نمی‌رسم، انگار که دورشون سلفون کشیده باشن و من کندترین ناخن‌های جهان رو داشته باشم، خسته نشدم. تظاهر می‌کنم گرسنه‌م شده و زمانی که بقیه غذا می‌خورن، قاشق و چنگال دستم می‌گیرم. تظاهر می‌کنم جز خستگی، چیزی رو توی بدنم شناسایی می‌کنم که معنایی داره. وانمود می‌کنم به سیگار احتیاج دارم، فقط چون نیازه که به زندگی واقعی هم وابسته باشم. ادا در می‌آرم. هر کاری که این کرد، هر کاری که اون کرد. جواب‌هایی که می‌دن رو حفظ می‌کنم که استفاده کنم. تظاهر دیگه جواب نمی‌ده. شاید باید رها کنم. برای یه روح متحرک، زیادی فکر می‌کنم. تظاهر بسه. من تسلیم‌ام.

i try as hard as i can. i explain, i overexplain. i share, i overshare. i think, i overthink. everything needs to be more than the normal amount for it to begin to slightly work. when the biggest efforts on my part begin to feel like i’m just splashing water around in hopes of saving the desert, i stand there like the last dinosaur on earth before they all went extinct. there’s nothing i can do, there’s no room for me to enjoy the remaining time. i just get to exist for a few more seconds, and then it’s over. i’m out. you’re out. we’re wiped off the face of the planet. this is the only type of “over” i want to experience in my life at this point. i want to close the door, lie down naked on my carpet, wet from cheap alcoholic drinks and all the carbonated juice i hate so much but have to consume, stare at the ceiling that feels like it’s slowly moving towards me to trap me underneath, and count the seconds: one, two, three, four, and the endangered animal of love in me goes extinct.

سرکار خانم وانیل نخودی نارگیلی + مادرش.

تا اطلاع ثانوی مغز و قلبم را از برق کشیده‌ام. از من هیچ انتظاری نداشته باشید. خرده‌ریزه‌های بدبختی که از لای انگشت‌هایم ریخته‌اند را از روی زمین جمع می‌کنم، می‌خوابم، می‌نویسم برای خودم و دیوار سیاه روبه‌رویم، کلمه‌های بی‌معنا را سامان می‌دهم و بعداً به نجات شما خواهم پرداخت، دوباره. تا بعد.

in my early taylor swift era.

غروب بود. از من انتظار داشتند که «خوب» باشم. من اما تنها، «بودم». بی هیچ صفت و زنگاری که آلوده‌ام کند، نیمرو شده بودم روی تخت و جلز و ولز می‌کردم. ادویه؟ خرده‌های باقی‌مانده‌ی ریمل که مثل تکه‌های بدن مورچه زیر چشم‌هایم می‌خزیدند. غروب‌ها معمولاً بد بودم، غمگین، سوپِ شُل‌ووِلی از احساسات؛ برعکسِ این دفعه که حتی اگر یک سرنگ اندوه به من تزریق می‌کردی تا مانیای خونم را کنترل کند هم بی‌تفاوتی رهایم نمی‌کرد. غروب بود. من به دورها خیره بودم و فکری در ذهنم، تنها چیزی که پردازش می‌شد: اصلاً چه فرقی می‌کند که خورشید از کدام سمت پایین می‌رود و از کجا در می‌آید که داغ‌داغ، بتابد؟ به من چه ربطی دارد؟

بچه‌ها یه سوال. منظورتون چیه که بزرگسالی این‌طوریه که ممکنه دلت برای یه نفر تنگ بشه و از شدتش بخوای خودت رو بزنی، ولی مجبور بشی بپذیری که قرار نیست چیزی در موردش بگی، به خاطر شرایط، به خاطر بالغ بودن، به خاطر این‌که نمی‌شه کاریش کرد، به خاطر این‌که طرف در واقع آدم بدیه و نباید بفهمه دلت براش تنگ شده یا چون می‌خوای تنبیه‌اش کنی که یه چیزی رو متوجه بشه یا حتی ممکنه اعصابش خرد هم بشه از فهمیدن دلتنگی‌ت؟ توضیح بدین برام لطفاً. من نمی‌فهمم.

isn't everything we do in life just a way to get someone to write a little poem about us?