Anarchonomy

درباره ایلان ماسک: «ماشین‌هایی که میسازه دوست دارم، و موشک‌هاش، و پنل‌های خورشیدیش، و اینترنت ماهواره‌ایش. از سیاست کینه‌توزانه‌ش خوشم نمیاد، و نظریات توطئه‌ش، و جو دادناش». این احتمالا نظر هشتاد و پنج درصد مردم آمریکاست. اما متأسفانه متوجه نیستند که این وجهه خوبی براشون نداره. خصوصیات مجموعه شخصیت، از هم تفکیک‌شدنی نیستند. نمیتونی بگی از نقاشی‌های هیتلر خوشم میاد، ولی از آدم‌کشی‌هاش نه! اگه از نقاشی‌هاش خوشت میاد، داری از نقاشی‌های یک آدم‌کش خوشت میاد. هیچ‌کس داخل یک خلاء به یک تابلوی نقاشی نگاه نمی‌کنه. چون ما «ربات سنجش زیبایی» نیستیم. خود تماشای تابلو، یک اَکت محسوب میشه. اَکت «تماشای تابلوهای یک آدم‌کش». اگه یه کاراکتر پلید از کسی معرفی می‌کنی، فارغ ازین که درسته یا غلط، باید تکلیفی که ایجاد می‌کنه هم بپذیری. و تکلیفت اینه که چیزی ازش نخری، و حداقلش اینه که از کارهاش تعریف نکنی. و اگه میخوای هم تعریف کنی و هم بخری، باید اون نظری که درباره کاراکتر پلیدش داری تو دلت نگه داری.

مدتی بیکار شده بود، و وقتی دید میشه داماد سرخونه بود دنبال کار نگشت. یکی ازین‌هایی که می‌گفت آخوندها ملعونند چون نون بازوشون رو نمیخورن، با حدیث و روایت یه چیزی بش گفت با این مضمون که پیامبر گفته کسی که کار نمی‌کنه جاش تو بهشت نیست یا همچین چیزی. زیاد نگذشت که خودش داخل همون شغلی که داشت سفارشی رو قبول کرد که مصداق تابلوی کار حرام بود. من که جای خدا نیستم، ولی اگه بودم و قرار بود یکی رو بفرستم بهشت کدوم رو میفرستادم؟ اونی که خرجش رو پدرزنش میداده، یا اونی که با روش حرام پول درآورده؟ مسئله بهشت نیست البته. مسئله عین لیزر بودن فوکوس خدا/طبیعت/روزگار، روی کسیه که فکر می‌کنه تست رو پاس کرده. کافیه لب تر کنه و بگه من پاس کردم، تا همه‌چی دست به دست هم بده تا بش گفته بشه «جدی؟ صبر کن پس». فلاکت اقتصادی موقعیت تاریکی ساخته، و اشعه های لیزر دارند توی این تاریکی می‌رقصند.

تطبیق‌پذیری با شر یعنی دولت اشرار اعلام کنه یه سری ماشین خارجی ثبت‌نام می‌کنه، تا اون قشر برخورداری که می‌تونند پولش رو پرداخت کنند از رانتش استفاده کنند و بیرون بفروشن و مابه‌التفاوت رو به جیب بزنند، اما استقبال نشه، چون مدل‌هاییه که اختلاف قیمت‌شون با قیمت بیرون اونقدری نیست که راضی‌شون کنه‌. گاهی مردم از عمق شرارت دولت بالاسرشون تعجب می‌کنند، و گاهی دولت از مردمی که پرورانده تعجب می‌کنه. انگار خودت کاری کنی ولع پیدا کنند، و بعد از مدتی خودت از زیادی ولعی که پیدا کرده‌اند شوکه بشی. اینکه سعی کنی با شر تطبیق پیدا نکنی، که برای بسیاری از ایرانی‌ها دیگه از موضوعیت خارج شده، برای این نیست که به یک انسان ماورایی تبدیل بشی‌. اون کارهای دیگه‌ای لازم داره. تطبیق پیدا نکردن، جلوگیری از بدتر نشدنه. چون اونی که تطبیق پیدا می‌کنه، معمولا هم‌سطح چیزی که باش تطبیق پیدا کرده نمیمونه، بلکه ازش بدتر میشه‌. باید خودتون رو برای زندگی در جامعه‌ای که از زندانبانش بدتر شده، آماده کنید.

متوسط قیمت گوشی وارد شده به ایران ۲۵۰ دلاره. متوسط قیمت در دنیا: ۳۷۰ دلار. فقط از همین یک مورد میشه سرعت سقوط رو تخمین زد.

در جبهه بغرنجی گیر افتاده‌ایم. از یک طرف با جماعتی طرفیم که دنبال پیشرفته‌تر کردن دولت، و سپس جهانی‌سازی کنترل هستند. از الکترونیکی کردن پول گرفته تا یکسان‌سازی مالیات و مقررات در همه کشورها، که هیچ سوراخی نباشه که بتونی در بری. و از طرف دیگه با خلافکارهایی که نه ایدئولوژی دارند و نه برنامه، و در راستای بیشتر کردن ملک و املاک و دارایی‌های سخت، زیر سایه بی‌قانونی جنگلی، بی‌مرزی مافیایی رو از گلوبالیسم قرض می‌گیرند، و دریدگی نظامی رو از جهادیسم، و مصادره دست‌رنج دیگران رو از کمونیسم، و آزادی تجارت رو از کاپیتالیسم، و انحصار قبیله‌ای در همون تجارت رو از شوونیسم!

یادتونه می‌گفتند جنگ اوکراین رو «گلوبالیست‌ها» به روسیه «تحمیل» کردند؟ کارخونه‌ای که روسیه راه‌اندازی کرده برای ساخت پهپاد شاهد، داره پهپادی با طرح ایرانی میسازه که قطعاتش چینی هستند، و توسط کارگران آفریقایی مونتاژ میشن. گلوبالیست اصلی خود این خلافکارها و آدم‌کش‌ها بودند. ولی روسپی‌های رسانه‌ای توعیتر و واتس‌اپ درست وارونه جلوه‌ش دادند برای مخاطبان عام تحصیلکرده که فکر می‌کردند از والدین بیسوادشون خیلی جلوترند.

درجه خامی ما در حدی بود که «زندگی ما به شوخی گرفته شده، و خارجی‌ها این شوخی گرفته شدن رو به رسمیت شناخته‌اند» رو نمی‌فهمیدیم. کسی که همرزم صیاد شیرازی بود و تو عملیات‌های شناسایی همراهیش کرده بود، که یعنی مرگ رو بارها بیخ گوشش دیده بود، و خودش بعدها از ایران رفته بود، همون موقع بم گفت به محض اینکه دیدی شلوغ شده بپر تو ساختمان یکی از سفارت‌های اروپایی. گفتم بنده خدا توی جنگ مشاعرش رو از دست داده و فکر کرده هنوز تو دوره مشروطه هستیم که بپریم تو سفارت. نه تنها در همون دوره خاتمی که تصور این بود که «تو همین حکومت هم میشه کارهای مثبتی کرد»، پیش‌بینی می‌کرد که وضع بیخ پیدا خواهد کرد، و پیش‌بینی می‌کرد کار عاقلانه در اون وضع بیخ پیدا کرده، فرار کردن با زرنگ‌بازی ایرونیه! چندسال بعد ۸۸ شد، و مدتی بعدتر فهمیدیم عده‌ای دقیقا با پریدن داخل سفارت‌ها پناهندگی گرفتند و رفتند. اون روز طوری از خودم خجالت می‌کشیدم که دلم میخواست یه جراحت فیزیکی میداشتم تا دردش حواسم رو از خجالتی که داشتم پرت کنه. خجالت ازینکه چقدر نمی‌دونستم همه‌چیز چطور کار می‌کنه.

سازمان ملل یه شاخص داره برای امتیازدهی به کشورها به نام HDI (که همین هم ابداع یه پاکستانی بود!) درباره امید به زندگی، درآمد سرانه، دسترسی به آب آشامیدنی، درصدی از زنان که موقع زایمان فوت می‌کنند، و این چیزها. زمان خاتمی بود و گزارش سالانه‌ش اومد و تو یکی از موضوعات رشد خوبی داشتیم. همون رو ایمیل زدم به کسی که کارمند اداره مرتبط با اون موضوع بود و گفتم خدا قوت پهوان. گفت ممنونم، ولی عدد واقعی یکم کمتر ازونه‌. گفتم از کجا میدونی؟ گفت اون جدول برمبنای یه گزارشه، و اون گزارش رو خودم نوشتم!

به رسمیت شناختن «وزارت بهداشت» حماس توسط سازمان‌های بین‌المللی، که هر عددی به عنوان تلفات اعلام کرد رو به عنوان «آمار» در اختیار مخاطب جهانی قرار بدن، دنباله همون رویه‌ای است که از خیلی وقت پیش «وزارت اقتصاد» داعش شیعه رو به رسمیت شناخته بودند، که در نتیجه‌ اون درست در وخیم‌ترین دوره اقتصادی تاریخ معاصر ایران بیان به مردم ایران بگن هم از فقر بیرون اومدید هم مصرف‌تون بالاتر رفته!

دلیل گدا موندن‌ این مردم (که خودت هم جزئشونی) همینه که نمی‌دونند دنیا چطور کار می‌کنه. و لجستیک یه بخش مهم از طرز کارشه.