ریتم زندگی

کارل_گوستاو_یونگ، روانشناس سوئیسی، معتقد است که انسان متمدن به بهاء سرکوب و انکار بخش عظیمی از تمامیت #شخصیت خود اجتماعی و فرهیخته شده است. در واقع او فقط یک#پرسونا یا #نقاب دو بعدی و بی‌روح از موجود زنده و پویایی‌ست که انسان می‌پنداریمش، مابقی در تاریکی #ناخودآگاه پنهان گشته است و یونگ این تیرگی را #سایه (Shadow) می‌نامد. روبرو شدن با این بخش تیره‌ی وجود کار سخت و دهشتناکی‌ست، زیرا در آن همه‌ی آن‌چه تمدن پست و پلشت می‌انگارد مدفون شده است. پیغام پنهانی که از این غار تاریک به گوش‌مان می‌رسد این است که: «تو خوب نیستی». اما نکته این‌جاست که در این بخش تیره‌ی وجودمان روح زندگی نیز پنهان شده است. برای کسی که جسارت مواجه شدن با دردهای رشد را داشته باشد همین غار تاریک، خلاقیت، خودانگیختگی، حس ارزشمندی درونی، تمامیت و یکپارچگی را به ارمغان می‌آورد؛ آن‌چه در آیین بودایی #رهایی_بزرگ نامیده می‌شود در واقع احساس صلحی‌ست که از این وحدت حاصل می‌شود. مواجهه با اژدهای سایه رنج است، لیکن این اژدها سالیانی‌ست که بر روی گنج تو نشسته و از آن محافظت می‌کند. #وحیدشاهرضا 🍃

کارل_گوستاو_یونگ، روانشناس سوئیسی، معتقد است که انسان متمدن به بهاء سرکوب و انکار بخش عظیمی از تمامیت #شخصیت خود اجتماعی و فرهیخته شده است. در واقع او فقط یک#پرسونا یا #نقاب دو بعدی و بی‌روح از موجود زنده و پویایی‌ست که انسان می‌پنداریمش، مابقی در تاریکی #ناخودآگاه پنهان گشته است و یونگ این تیرگی را #سایه (Shadow) می‌نامد. روبرو شدن با این بخش تیره‌ی وجود کار سخت و دهشتناکی‌ست، زیرا در آن همه‌ی آن‌چه تمدن پست و پلشت می‌انگارد مدفون شده است. پیغام پنهانی که از این غار تاریک به گوش‌مان می‌رسد این است که: «تو خوب نیستی». اما نکته این‌جاست که در این بخش تیره‌ی وجودمان روح زندگی نیز پنهان شده است. برای کسی که جسارت مواجه شدن با دردهای رشد را داشته باشد همین غار تاریک، خلاقیت، خودانگیختگی، حس ارزشمندی درونی، تمامیت و یکپارچگی را به ارمغان می‌آورد؛ آن‌چه در آیین بودایی #رهایی_بزرگ نامیده می‌شود در واقع احساس صلحی‌ست که از این وحدت حاصل می‌شود. مواجهه با اژدهای سایه رنج است، لیکن این اژدها سالیانی‌ست که بر روی گنج تو نشسته و از آن محافظت می‌کند. #وحیدشاهرضا ✅

😐این آدم دنبال رابطه بلند مدت نیست - تا به حال به زبان نیاورده که دنبال رابطه بلند مدته. - از صحبت و برنامه ریزی درباره آینده رابطه طفره میره. - بیشتر روابط قبلیش کوتاه و تعریف نشده بوده - علاقه ای به معاشرت با دوستان یا خانواده شما رو نداره - میگه من اهل برچسب زدن به رابطه نیستم. - شما جز الویتهاش نیستید و اهمیتی  به شناخت شما نمیده - رابطه با شما رو از همه مخفی نگه میداره. - رابطه جنسی براش از رابطه عاطفی مهمتره. - وقتی مشکل و یا بحثی بینتون پیش میاد هیچ تلاشی برای بهتر شدن شرایط نمیکنه. - فقط زمانی که پیش هم هستید، علاقه مند به نظر میرسه🦋

چرا بعضی از مردم "خوش شانس" و عده دیگر "بدشانس" هستند؟ آگهی هایی در روزنامه های سراسری چاپ کردم و از افرادی که احساس میکنند خوش شانس یا بدشانس هستند خواستم با من تماس بگیرند. صدها نفر برای شرکت در مطالعه من داوطلب شدند و در طول سال های گذشته با آنها مصاحبه کردم، زندگی شان را زیر نظر گرفتم و از آنها خواستم در آزمایش های من شرکت کنند. نتایج نشان داد که هرچند این افراد به کلی از این موضوع غافلند، کلید خوش شانسی یا بدشانسی آنها در افکار و کردارشان نهفته است. به هر دو گروه افراد “خوش شانس” و “بدشانس” روزنامه ای دادم و از آنها خواستم آن را ورق بزنند و بگویند چند عکس در آن هست. به طور مخفیانه یک آگهی بزرگ را وسط روزنامه قرار دادم که می گفت: “اگر به سرپرست این مطالعه بگویید که این آگهی را دیده اید ۲۵۰ پوند پاداش خواهید گرفت.” این آگهی نیمی از صفحه را پر کرده بود و به حروف بسیار درشت چاپ شده بود. با این که این آگهی کاملا خیره کننده بود، افرادی که احساس بدشانسی می کردند عمدتا آن را ندیدند، درحالی که اغلب افراد خوش شانس متوجه آن شدند. مطالعه من نشان داد که افراد بدشانس عموما عصبی تر از افراد خوش شانس هستند و این فشار عصبی توانایی آنها در توجه به فرصت های غیرمنتظره را مختل می کند. در نتیجه، آنها فرصت های غیرمنتظره را به خاطر تمرکز بیش از حد بر سایر امور از دست می دهند. برای مثال وقتی به مهمانی می روند چنان غرق یافتن جفت بی نقصی هستند که فرصت های عالی برای یافتن دوستان خوب را از دست می دهند. آنها به قصد یافتن مشاغل خاصی روزنامه را ورق می زنند و از دیدن سایر فرصت های شغلی بازمی مانند. افراد خوش شانس آدم های راحت تر و بازتری هستند، در نتیجه آنچه را در اطرافشان وجود دارد و نه فقط آنچه را در جستجوی آنها هستند می بینند. آدم های خوش اقبال براساس چهار اصل، برای خود فرصت ایجاد می کنند.. - اولا آنها در ایجاد و یافتن فرصت های مناسب مهارت دارند -ثانیا به قوه شهود گوش می سپارند و براساس آن تصمیمهای مثبت می گیرند. - ثالثا به خاطر توقعات مثبت، هر اتفاقی نیکی برای آنها رضایت بخش است، - و رابعا نگرش انعطاف پذیر آنها، بدبیاری را به خوش اقبالی بدل می کند. در مراحل نهایی مطالعه، از خود پرسیدم آیا می توان از این اصول برای خوش شانس کردن مردم استفاده کرد. از گروهی از داوطلبان خواستم یک ماه وقت خود را صرف انجام تمرین هایی کنند که برای ایجاد روحیه و رفتار یک آدم خوش شانس در آنها طراحی شده بود. این تمرین ها به آنها کمک کرد فرصت های مناسب را دریابند، به قوه شهود تکیه کنند، انتظار داشته باشند بخت به آنها رو کند و در مقابل بدبیاری انعطاف نشان دهند. یک ماه بعد، داوطلبان بازگشته و تجارب خود را تشریح کردند. نتایج حیرت انگیز بود: ۸۰ درصد آنها گفتند آدم های شادتری شده اند، از زندگی رضایت بیشتری دارند و شاید مهم تر از هر چیز خوش شانس تر هستند. و بالاخره این که من “عامل شانس” را کشف کردم. 👤ریچارد وایزمن (روانشناس دانشگاه هارتفوردشایر) 🌹

ما انسان‌ها اغلب گله می‌کنیم چرا روزهای خوب زندگی‌مان کم است و روزهای بدمان زیاد. ولی به‌گمان من حق چنین گله‌ای نداریم. چه، اگر در قبال خوبی‌هایی که خداوند همه‌روزه ارزانی‌مان می‌کند گشاده‌رو بودیم، سختی‌ها هم برای‌مان تحمل‌پذیر می‌شد. پس بیایید کج‌خلقی را هم نوعی بیماری بدانیم و بپرسیم آیا درمان دارد؟ تندخویی مثل تنبلی‌ست و جا دارد آن را نوعی تنبلی بدانیم. طبع ما به تنبلی می‌کشد. با این حال یک‌بار که زحمت کشیدیم و نیرو و توان‌مان را به اراده‌ی خودمان درآوردیم، کار برای‌مان آسان می‌شود و در هر تلاشی آن ناب‌ترین شادی را می‌یابیم. یادآوری می‌کنم که بحث ما بر سر خلق‌وخویی‌ست که هرکس دوست دارد وجودش از آن پاک باشد؛ و تا وقتی که امتحان نکرده‌ایم، از بُرد نیروی‌مان هم خبر نداریم. آدم ناخوش شک نیست که به هر پزشکی سر می‌زند و محض رسیدنِ دوباره به سلامتیِ مطلوبش به هر آن پرهیز سخت‌گیرانه و یا داروی تلخ تن در می‌دهد. آن خویی که باعث خودآزاری و دیگر آزاری می‌شود، غیر از عادتی زشت نیست. مگر همین بس نیست که از خوشبخت کردن همدیگر عاجزیم؟ دیگر چرا از اطرافیان و معاشران‌مان آن شادی را هم بگیریم که گاهی از خود دل‌مان می‌جوشد و بیرون می‌ریزد. شما به من نشانی آدمی را بدهید که تندخوست، ولی در عین تندخویی آن‌قدر هم شریف که این خوی خودش را مهار کند و اگر خودش از آن رنج می‌برد، به اطرافیان‌اش رنجی نرساند! آیا به راستی تندخویی خودش نشان ناخشنودی درونی ما از بی‌مایگی خودمان نیست، نشان آن از خودبیزاری‌ای که همیشه با حسادتی همراه است و این حسادت هم خود از خودپسندی‌ای ابلهانه ناشی می‌شود. ما در زندگی انسان‌هایی را می‌بینیم که خوشبخت‌اند، بی‌آن‌که ما در خوشبختی‌شان دخیل بوده باشیم، و چنین چیزی تحمل‌ناپذیر است! بدا به حال کسی که از تسلطش بر قلبی دیگر برای گرفتن آن شادی‌ای استفاده می‌کند که از خود این قلب تراويده است. تمامی هدیه‌ها و مهربانی‌های جهان برای یک لحظه هم جای آن شادی درونی ما را، که رشک خودکامگی ما بر ما حرامش کرده، نمی‌گیرند. کاش هر آدمی روزانه با خود می‌گفت بهترین کار تو در حق دوستانت این است که چشم دیدن شادی آن‌ها را داشته باشی و با شرکت در این شادی، شادمانی آن‌ها را افزون کنی. آیا اگر روزی دیدی جان و دل آن‌ها از حسی هولناک در عذاب است و دل‌شان از غصه پریشان، عرضه داری که ذره‌ای از رنج‌شان بکاهی؟ 👤گوته 📗 ورترجوان 🍃

چیزی که باعث بلوغ ما میشه گذشت سال ها نیست، رنج هایی هست که متحمل میشیم... 📚

از امروز شروع می کنم، باید آنچه را که رفته فراموش کنم، قدر آنچه را که هنوز باقی مانده است بدانم و مشتاقانه منتظر اتفاقات بعدی باشم. صبحتون بخیر و شادی 🍃

4️⃣تا مثال از جملاتی که میشه برای تعیین کردن حدومرز و یا مواقعی که افراد از چهارچوب سالم شما قرار هست که عبور کنند: ۱. اولویت: «کاش می‌توانستم کمکت کنم، ولی الان مشغول کاری هستم.» ۲. مخالفت محترمانه: «متوجه منظورتون هستم، ولی نظر من مخالفه/متفاوته» ۳.حریم فیزیکی:«لطفا یک کم به من فضا بدید/الان نیاز دارم تنها باشم، ممنون میشم فرصت مناسب تری صحبت کنیم» ۴.حفظ احترام:«هر زمان آروم تر شدی، لحن و صداتون آروم تر شد با هم صحبت میکنیم، الان تصمیم گیری درست نیست»❤️