پرگار

بودن نه تنها فراسوی هر چیز که در ژرفنای آن به عنوان درونی‌ترین بخشِ نادیدنی و جوهر لايزال آن چیز است. یعنی آن چیزی که هم اکنون به صورت ژرف‌ترین بخش وجود و سرشت راستینت در اختیار توست. مولوی: اندر دل من درون و بیرون همه اوست اندر تن من جان و رگ و خون همه اوست ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ اما نخواه که آن را با ذهنت درک کنی، سعی نکن آن را بفهمی؛ فقط هنگامی که ذهن تو خاموش باشد آن را خواهی شناخت. زمانی که کامل و پرتوان در "لحظهٔ حال" حضور داری؛ روشن‌بینی، بازیافتنِ بودن و به سر بردن در حالتِ احساس/ادراک است. #کتاب_نیروی_حال #اکهارت_تله @pargarclub

سوال کننده: واژهٔ  «بودن» را به کار برده‌ای، منظور از» «بودن» چیست؟ جواب اکهارت تله: بودن، یعنی آن هستیِ یگانهٔ همیشه حاضر و ابدی، فراسوی هزاران شکل از حیات که تابع تولد و مرگ هستند. #کتاب_نیروی_حال #اکهارت_تله @pargarclub

#نیروی_حال 📚 توصیف سادهٔ بودا از روشن‌بینی را دوست دارم: «پایان درد و رنج»! در این پیام هیچ ویژگی اَبَرانسانی وجود ندارد. البته به عنوان یک توصیف، کامل نیست. فقط به آنچه که روشن‌بینی نیست، اشاره دارد: نبودنِ رنج. اما هنگامی که رنج نباشد، چه باقی می‌ماند؟ اینجاست که بودا سکوت می‌کند. سکوت او بر این نکته اشاره دارد که خودتان باید آن را بیابید. #اکهارت_تله @pargarclub

#نیروی_حال 📚 توصیف سادهٔ بودا از روشن‌بینی را دوست دارم: «پایان درد و رنج»! در این پیام هیچ ویژگی ابرانسانی وجود ندارد. البته به عنوان یک توصیف، کامل نیست. فقط به آنچه که روشن‌بینی نیست، اشاره دارد: نبودنِ رنج. اما هنگامی که رنج نباشد، چه باقی می‌ماند؟ اینجاست که بودا سکوت می‌کند. سکوت او بر این نکته اشاره دارد که خودتان باید آن را بیابید. #اکهارت_تله @pargarclub

اشراق یا روشن‌بینی دستاوردی ابرانسانی را در خاطر زنده می‌کند و منِ درونیِ (نفس) ما علاقه دارد که آن را ویژگی خاصی در آن دور‌دست‌ها نگه‌دارد. در حالی که روشن‌بینی صرفاً حالتِ طبیعیِ احساس یکی‌شدن با «بودن» است. حالتی از پیوند با چیزی غیر قابل اندازه‌گیری و لایزال همآنچه که شگفتا در گوهر همان هستید و با این همه بسیار بزرگ‌تر از شماست. @pargarclu

خلاصهٔ جلسه چهارم خوانش، شرح و گفتگوی کتاب نیروی حال

اگر تو فارغی از حال دوستان یارا فراغت از تو میسر نمی‌شود ما را تو را در آینه دیدن جمال طلعت خویش بیان کند که چه بودست ناشکیبا را بیا که وقت بهارست تا من و تو به هم به دیگران بگذاریم باغ و صحرا را به جای سرو بلند ایستاده بر لب جوی چرا نظر نکنی یار سروبالا را شمایلی که در اوصاف حسن ترکیبش مجال نطق نماند زبان گویا را که گفت در رخ زیبا نظر خطا باشد خطا بود که نبینند روی زیبا را به دوستی که اگر زهر باشد از دستت چنان به ذوق ارادت خورم که حلوا را کسی ملامت وامق کند به نادانی حبیب من که ندیدست روی عذرا را گرفتم آتش پنهان خبر نمی‌داری نگاه می‌نکنی آب چشم پیدا را نگفتمت که به یغما رود دلت سعدی چو دل به عشق دهی دلبران یغما را هنوز با همه دردم امید درمانست که آخری بود آخر شبان یلدا را #گلهای_تازه_شماره_۴۲ #بیات_زند #سعدی #محمدرضا_شجریان #پرویز_یاحقی #جلیل_شهناز #جهانگیر_ملک #فخری_نیکزاد @mosighi_andishe