خانقه

در زلف خویش پیچ و ازو حال ما بپرس حال شکستگان کمند بلا بپرس وقتی که پرسشی کنی اصحاب درد را ما را که کشته‌ای بجدایی، جدا بپرس حال شکستگان همه فی الجمله باز جوی چون من شکسته‌دل ترم اول مرا بپرس خون میرود میان دل و چشم من بیا بنشین میان چشم و دل ماجرا بپرس خواهی که روشنت شود احوال درد ما درگیر شمع را وز سر تا به پا بپرس جانها به بوی وصل تو بر باد داده‌ایم گر نیست باورت ز نسیم صبا بپرس کردم سوال دل ز خرد گفت ما ازو بیگانه‌ایم این سخن از آشنا بپرس #سلمان_ساوجی

بکُن مُعامله‌ای، وین دلِ شکسته بِخر که با شکستگی اَرزَد به صد هزار دُرُست

حریف باده آن چشم‌های مخموریم نمی‌توان به قدح ساخت بی‌خبر ما را چنان به فکر تو در خویشتن فرو رفتیم که خشک شد چو سبو دست زیر سر ما را شده است سینه ما همچو تیغ جوهردار ز بس که آه شکسته است در جگر ما را #صائب_تبریزی

زلف هندوی تو در تابست و ما را تاب نیست چشم جادوی تو در خوابست و ما را خواب نیست با لبت گر باده لاف جانفزائی می زند پیش ما روشن شد این ساعت که او را آب نیست نرگست در طاق ابرو از چه خفتد بی خبر زانک جای خواب مستان گوشه ی محراب نیست ساکن کوی خرابات مغان خواهم شدن کز در مسجد مرا امید فتح الباب نیست خاک ره بر من شرف دارد اگر مست و خراب بر در میخانه خفتن خوشتر از سنجاب نیست پیش رویش ز آتش دل سوختم پروانه وار زانک شمعی چون رخش در مجلس اصحاب نیست گفتمش کاخر دل گمگشته ام را بازده گفت باری این بضاعت در جهان نایاب نیست ایکه خواجو را ز تاب آتش غم سوختی این همه آتش چه افروزی که او را تاب نیست #خواجوی_کرمانی

بکشید یار گوشم که تو امشب آن مایی صنما بلی ولیکن تو نشان بده کجایی چو رها کنی بهانه بدهی نشان خانه به سر و دو دیده آیم که تو کان کیمیایی و اگر به حیله کوشی دغل و دغا فروشی ز فلک ستاره دزدی ز خرد کله ربایی شب من نشان مویت سحرم نشان رویت قمر از فلک درافتد چو نقاب برگشایی صنما تو همچو شیری من اسیر تو چو آهو به جهان کی دید صیدی که بترسد از رهایی صنما هوای ما کن طلب رضای ما کن که ز بحر و کان شنیدم که تو معدن عطایی همگی وبالم از تو به خدا بنالم از تو بنشان تکبرش را تو خدا به کبریایی ره خواب من چو بستی بمبند راه مستی ز همه جدام کردی مده از خودم جدایی مه و مهر یار ما شد به امید تو خدا شد که زهی امید زفتی که زند در خدایی همه مال و دل بداده سر کیسه برگشاده به امید کیسه تو که خلاصه وفایی همه را دکان شکسته ره خواب و خور ببسته به امید آن نشسته که ز گوشه‌ای درآیی به امید کس چه باشی که توی امید عالم تو به گوش می چه باشی که توی می عطایی به درون توست یوسف چه روی به مصر هرزه تو درآ درون پرده بنگر چه خوش لقایی به درون توست مطرب چه دهی کمر به مطرب نه کم است تن ز نایی نه کم است جان ز نایی #مولوی

کوه غم گشتم و هر لحظه کَنم سینه خویش طرفه حالیست که هم کوهم و هم کوه کَنم #هلالی_جغتایی

🎼 آهنگساز: محمدرضا شجریان 💽 آلبوم مرغ خوش‌خوان

یادم نیست