پریسا فراهانی | (پریماه)🌙

همه ی ما بارها بخاطر انتخاب هامون، سبک زندگیمون، رفتارمون در لحظه و زوایای مختلف ظواهر زندگیمون مورد قضاوت قرار گرفتیم، نظرات بی مورد آدمارو شنیدم و‌ بخاطر رعایت ادب دندون سر جیگر گذاشتیم، لب گزیدیم و حرفمونو قورت دادیم، گاهی با بغض، گاهی با خشم، گاهی با بی حسی حاصل از ازیاد زخم هایی که به روانمون وارد شده و از یه جایی به بعد تصمیم گرفتیم بشنویم و ببینیم و فقط رد بشیم! اما یه روزی به مرحله ای از پختگی می رسی که میفهمی قضاوت و نظر آدمارو به ازای حال خوب خودت و حفظ ارزشای مهم تری که تو وجودت هست، بندازی تو زباله دون ذهنت و درش رو هم بذاری که بوی افکار مشمئزکننده ی بقیه افکارت رو آلوده نکنه و نشه پرده ای جلوی چشات که دیدت رو تار میکنه و باعث میشه حتی یک لحظه هم توی مسیرت وقفه بیوفته، تو‌ی ثانیه های باارزشی که داری طبق معیارها و اصول خاص خودت زندگیت رو رشد میدی اجازه نده هیچ نگاه سطحی و دم دستی ای از آدما رسیدنت به کیفیت مطلوب زندگی رو به مخاطره بندازه یا اون کاری که داری انجام میدی و حالت باهاش خوبه رو تحت تاثیر قرار بده، نگاهت فقط به جلو‌ باشه و‌ یه لبخند معنادار تقدیم عوامل حواس پرتی کن، چون یه روزی میفهمی اصلا ارزشش رو نداشته، یا اصلا ارزشش رو نداشتن!🌱 #پریسا_فراهانی

حالا بعد از گذشت سالها و خمیده شدن با هر هزار بامبول جدیدی که دنیا سرم درآورده یادگرفته ام که کدام حرف ها را باید بالا بیاورم و کدامشان را باید ببلعم!

#نامه_ای_به_دخترم دختر زیبای من،از تو هيچ توقعی نخواهم داشت جز اینکه همانگونه که دلت می خواهد مشق زندگی کنی، بخندی، برقصی، شاد باشی، نمی توانم به تو قول بدهم رنگ سختی را نبینی یا چشم های زیبایت هرگز تر نشوند چراکه زندگی تو را بارها می آزماید، زمین خواهی خورد و درس ها خواهی گرفت، اما می توانم به تو قول بدهم هربار که زمین خوردی یا چشمانت تر شد برایت آغوشی امن باشم، رفیق باشم برای لحظه های تنهایی ات قبل از مادر بودن، و آنجا که توان ایستادنت نبود، مادرانه پشت تو بایستم برای تکیه کردن! پرنده ی کوچک من، به تو قول می دهم بال پروازت را نچینم و تو را عروسک دست نشانده ای برای برآوردن آرزو ها و خواسته های ناکام مانده ی خودم نکنم، هرگز اجازه ندهم کسی به تو دیکته کند که چگونه در مسیر زندگی گام برداری، به تو خواهم آموخت چگونه تبعیض و نابرابری و ناملایمات دنیا را تاب بیاوری و نگذاری در اوج گرفتنت خلالی ایجاد کنند، خواهم آموخت خودت را، آدم ها را دوست بداری فارغ از رنگ پوست و سایر ملاک هایی که کوته اندیشان برای زیبایی وضع کرده اند! پرنده ی کوچک من، بی قید شرط تو را دوست خواهم داشت و تا مادامی که مجال زندگی هست در کنار تو خواهم بود بی آنکه قفسی برایت بسازم! #پریسا_فراهانی

خیلی وقته دیگه به کسی نمیگم ناراحت نباش، نمیگم غصه نخور، نمیگم خیلی به خودت سخت نگیر، سعی نمیکنم حال کسی رو که ناراحته با جمله های صدمن یه غاز انگیزشی و وعده ی سرخرمن اینکه همه چی درست میشه خوب کنم، ترجیح میدم بهش بگم من کنارتم، بگم هرزمانی که دلت بخواد میتونی روی من حساب کنی، من همیشه آماده ام که بشنومت، آماده ام که شونه بشم برای گریه هات! می دونی چرا؟ چون آدما تو این مواقع به راهکار و نصیحت و‌ توضیح اضافه احتیاج ندارن، به درک و همدلی و ‌تخلیه ی روانی احتیاج دارن! اگه توهم حالت خوب نیست می خوام بهت بگم اشكالي نداره اگه احساس افسردگی می کنی، اشکالی نداره اگه فکر میکنی نمیتونی هیچ کاری رو درست به سرانجام برسونی، عیبی نداره اگه حوصله ی سر و کله زدن با هیچکسو نداری، اگه شبا زیر پتو گریه می کنی و بالشتتو گاز میگیری، اگه بهونه گیر شدی و حتی دیگه نمی دونی چی خوشحالت می کنه، تو هیچ قراردادی با خودت و زندگیت و هیچکس مبنی بر اینکه همیشه عالی باشی نداری، این حق طبیعی توئه، تو یه آدم زنده هستی، یه آدم زنده با هزاران چالش و اتفاقات پیش بینی نشده که هیچ کدوم تقصیر تو نیست! غم جزء مهمی از موجودیت ماست، احساس شادی و خوشبختی اگه قشنگه بخاطر وجود احساس غمه، چون تا رنج نکشی قدر روزای خوب رو نمیفهمی و از داشته هات لذت نمیبری، رسیدن اگه قشنگه بخاطر وجود حس نرسیدنه، حس شکست و ناکامی! چرا نباید بپذیریم رنج ها رو؟ مشکلاتمون رو؟ شکست هامون رو؟ چرا یکم به جریان زندگی اعتماد نکنیم؟ این احساسات تا وقتی خیلی سختن که یا سعی میکنیم باهاشون بجنگیم و از روزهامون حذفشون کنیم، یا سعی می کنیم نادیده بگیریمشون و به زور حال خوبی رو که اصلا عمیق و واقعی نیست جایگزینشون کنیم، ولی اگه بپذیریم و اجازه بدیم رسالت خودشون رو انجام بدن چی؟ اگه نجنگیم و هربار که موفق به حذفشون نمیشیم حال خودمون رو بدتر نکنیم؟ تمام چیزایی که گفتم به این معنی نیست که بشینی دست روی دست بذاری تا احساس افسردگی تو رو ببلعه، نه، فقط میگم باهاش نجنگ، بپذیر و سعی کن در کنارش از یه متخصص کمک بگیری برای حل تعارضاتی که قطعا اولین و آخرین مسئولش خودت هستی، درسته هر چیزی که حال تو رو بد کرده همیشگی نیست ولی اولی نبوده و آخریشم نخواهد بود، پس مهمه که یادبگیری چطور با مسائل و احساسات کنار بیای و مدیریتشون کنی، تو نمیتونی آدمارو تغییر بدی، زندگی رو تغییر بدی و همه چیز رو بر وفق مرادت بچینی، اما می تونی روی خودت و ابعاد شخصیتت کار کنی تا بتونی آگاه تر با چالش های پیش روت برخورد کنی🌱 #پریسا_فراهانی

بهت قول میدم قصه ی هر کدوم از ما آدما رو که بخوان بنویسن پر از چاله چوله های عجیب غریبه که هرکسی جز خودمون جای ما بود ازشون سالم بیرون نمیومد اما به هر طریقی که بوده خودمونو از این چاله چوله ها با دست و بال شکسته و زانوهای زخمی بیرون کشیديم،هركسی هم قصه ي خودشو داره و با هر اتفاق بد و خوبی تراشيده و صيقل داده شده تا يه آدم با يه داستان منحصر به فرد بسازه كه هیچکس ديگه ای نمی تونه نقش اول خوبی براش باشه جز خودش، ولی اگه بخوام صادقانه بهت بگم، صیقل دهنده های اصلی درداش بودن! خود من اگه یه کتاب قطور بودم و تو می خواستی ورقش بزنی، فکر میکردی افتادی وسط یه تراژدی که اتفاقا خالی از روزای خوب و‌ قشنگ هم نیست اما روزای جون کندنش میچربه که اسمش بشه تراژدی، پشتش آدمیه که تحت فشار رنج هاش صیقل داده شده، همه ی زورشو جمع کرده، هنوز ایستاده و امید داره که از پا نیوفته! ‌و اگه فکر می کنی قصه ی تو با من یا اون یکی باتو فرق میکنه اشتباه می کنی، ما آدما فقط نوع و غلظت تراژدی هامون باهم متفاوته، همین! #پریسا_فراهانی @parisa_farahani

خوشا به حال شما که نادیده گرفتن بلدید، اهمیت ندادن به موضوعاتی جز خودتان و دایره ی بسیار کوچک امنتان را، خوشا به حال شما که رسم فراموش کردن آموخته اید و احساس خود را به دیگران ارجح می دانید! خوشا به حال شما که فکر می کنید هیچ مسئولیتی در قبال آدم های اطرافتان ندارید، قانون وضع می کنید و‌ هنجار تعیین می کنید برای همه چیز، که فکر می کنید عاقله اید و همه چیز را با ترازوی نامیزان عقل می سنجید که مبادا خدایی ناکرده از این قوانین تخطی کند کسی دور و برتان، خوشا به حال شما که بلدید به دیگران گوشزد کنید قضاوت نکنند و مبادی آداب باشند اما هرجا ورق به نفعتان برنگردد همان قوانین خودتان را هم دور می زنید، از بایدها و نبایدها آنطور که دلتان بخواهد و ضرری متوجه احوالتان نکند برداشت می کنید! بله،خوشا به حال شما! چرا که ترازوی مایی که این چیزها را بلد نیستیم به سمت دل هایمان سنگینی می کند و شما به راحتی می توانید نادیده مان بگیرید، آنوقت چی می شود؟ ما می مانیم و یک دل شوریده و یک سر با هزار سودا و سوال که مشغول می شود و مشغول می ماند برای کسی که بی حساب و کتاب دل به او دادیم و با حساب و کتاب ما را "حذف" می کند! خانواده و یار و دوست و رفیق و فامیلش هم توفیری نمی کند، همیشه یکی هست که برای رابطه دودوتا چهارتا کند و چرتکه بیندازد، بی هیچ توضیح و سوال و جوابی فاتحه ی هرچه که بوده و نبوده را بخواند، بعد خیال کند که خیلی خوش به حالش است! #پریسا_فراهانی @parisa_farahani

نوشتن از پریشان حالی شاید قشنگ نباشد اما سرکوب و سانسور کردن آن هم عقلانی نیست، اینکه نگذاری آدم ها غمت را، خشمت را، ترست را بینند از تو یک مترسک می سازد، همانطور که از من ساخت و آدم های بسیار دیگری. قبل تر هم گفته بودم، مترسک ها عروسک های بی احساسی هستند برای رمیدن کلاغ ها! نگذارید بقیه فکر کنند هرچه برسرتان بیاید و هرچه ببینید و بشنوید، پای رفتن ندارید و قلبی نیست که رنجور شود! خوب مطلق دیگران نباشید، بگذارید بدانند شما هم خسته می شوید، غمگین می شوید و گاهی حتی ممکن است دلتان بخواهد سر به تن کسی نباشد پس خشم جزئی از وجود شما نیز هست، صبرتان بی نهایت نیست و گاهی فریاد میزنید! این ها را در حالی می نویسم که احساسات خشم، غم و ترس بر من غلبه کرده و ظرف صبرم مدام بوق خطر می کشد، در حالی که هر لحظه ممکن است نیمه ی تاریک وجودم طغیان کند و باعث تعجب و تحیر همگان شوم، بعد با خودشان می گویند این دهان دریده ی پتیاره را ببین چه ابلیسی بوده و ما خبر نداشتیم، حالا خیلی هم که خوب و مهربان باشند بدون درنظر گرفتن شرایط می گویند از تو بعید است، تو که خیلی صبورتر از این حرف ها بودی! مهم نیست، بگذار بگویند. #پریسا_فراهانی @parisa_farahani

تنها در کسری از روزهای آغاز سال جدید، که درواقع باید یک سال به جلو رفته باشیم در رشد فرهنگ و آگاهی، توی صورت زنانی که بلیط استادیوم داشتند، اسپری فلفل پاشیدند! کنسرتی را در یزد به دلیل داشتن نوازنده ی خانوم لغو کردند! کارت دوتا از بهترین مربیان خانوم جامپینگ را بخاطر یک کلیپ ساده که در آن ورزش می کنند و شادند تعلیق کردند! من زنم، اینجا ایران است! امروز با اسپری فلفل به استقبالم می آیند، فردا یک گوله توی سرم خالی می کنند و به خانواده ام می گویند خطای انسانی بود! من زنم، خواهان ابتدایی ترین حقوق یک انسان که از من دریغ می شود، مرا جنس ضعیف می خوانند و اگر رگ غیرتشان باد کند سرم را بیخ تا بیخ می برند و توی شهر می چرخانند که یک وقت خدایی ناکرده شرف نداشته شان زیر سوال نرود! یک روز تار موهایم را معضل اجتماعی می شمارند و یک روز صدای خنده ام را بانی فساد، یک روز رقص و آوازم را محکوم می کنند و یک روز ورزش کردنم را! حتی انتخاب نوع پوششم برعهده ی خودم نیست، دیگران برایش تصمیم می گیرند و اگر باب میلشان لباس نپوشم از پست ترین صفات را به من می چسبانند، جلف و سبک و بی بند و بار خطابم می کنند! اینجا ایران است، من زنم، خواهان برابری و برای کوچکترین حقوق انسانی ام باید درگیر جنگ های نابرابر باشم، بخواهم پایم را چپ بگذارم، راست بگذارم به اجازه ی پدر و همسرم احتیاج دارم، اینجا کشور من است، خانه ی من است، جایی که در آن با من شبیه یک کالا برخورد می شود تا یک انسان! گردن کلفت کرده اند بلی، اما زن واژه ایست که از آن هراس دارند، واژه ای که هرچه خواستند از آن گرفتند و هر وصله که خواستند به آن چسباندند، اما یک چیز را هرگز نمی توانند از ما بگیرند، اندیشه مان را! ما سکوت نخواهیم کرد و برای احقاق برابری، آزادی و تمام حقوقی که از ما گرفتنه اند، جسورانه خواهیم ایستاد! #پریسا_فراهانی اشتراک گذاری با ذکر منبع و نام نویسنده بلامانع است🌼🌱

#استوری