هزار کاکُلی شاد در چشمان من است!

ناامیدی چیزی خیلی بیشتر از غمگین بودنه وقتی غمگینی ممکنه به شادی فکر کنی به اینکه قراره یک روز ورق برگرده و همه چیز درست بشه انگار میدونی قراره یک روز جفت شیش بیاری یا حداقل میگی شایدم اینطور بشه ولی وقتی ناامیدی انگار مطمئنی که تاسات خرابه و تا پنج بیشتر نداره

شهریار یه مصرع داره که توش میگه...: «دارم هوای صحبت یاران رفته را» منم الان دقیقا همینم فقط با این تفاوت که جای «صحبت» از کلمه‌ی «کُشتن» استفاده کنیم.

فعلا تو دوره‌ای از زندگی هستم که از همه دلم گرفته...

این بیت بالا... تن‌زدن یعنی خاموش بودن

تن زدم، لیک دلم نعره‌زنان می‌گوید: بادهٔ عشقِ تو خواهم که دگرها بادند.. #

دلم میخواد یه بیت از مولانا و استوری کنم ولی گالری گوشیم و خالی کردم عکس ندارم بذارم...

یه دوست خیلی صمیمی دارم تقریبا پنج سال هست به فاصله ی یک ماه دو ماه از من به خاطر اینکه بهش زنگ نمیزنم ناراحت میشه هر بار اون زنگ میزنم جواب میدم پیام میدم پیام میده جواب میدم... واقعا درک این موضوع که یه آدمی اهل تلفن زدن نیست چرا باید آنقدر سخت باشه الان به من بگن زنگ بزن یه جا دو دقیقه حرف بزن یا با پیام دادن تلاش کن موشک‌ هوا کنی به خدا بزن تو‌ گوشم اگه عکس سبقت گرفتن موشک از جیمزوب و برات نفرستادم... .

وقتی خیلی غمگینم خیلی شوخی میکنم خیلی بیشتر خودم به شوخی‌هام میخندم...

«هرگز به جایی که از رنج آن گریخته‌ای، بازنگرد»

اینکه دوستی‌های عمیقم همه پایان شبیه به هم داشتن خیلی ترسناک و غمگین کننده است برام... انگار یک تکه از روحم همیشه درد میکنه به خاطرش.