" ( guilty pleasure ) "

اونجا که عطار میگه: پس جهان بر چیست؟ بر هیچ است و بس...

درنهایت انقدر ازش بت ساختم تو مغزم و باورش کردم که وقتی چهره ی واقعیشو نشونم داد باورم نمیشد اون ادم معصوم و پاکی که میپرسیدمش همچین لجنی که بوئه تحفنش از صدمتر دورترم به مشامم برسه باشه. من همیشه کورکورانه عشق ورزیدم، باور کردم، اعتماد کردم و همه ی خودمو واسش گذاشتم، چون میپرستیدمش، بدون فکر به اینکه ایا لایقش هست یا نه؟ ایا خودِ واقعیش همون ادم مقدسیه که تو ذهن منه؟ و وقتی نشونم داد که اون نیست، اولش عصبی شدم، زدم به هردری که نه تو همون ادمی که ساختمش، بعد انکار کردم و گفتم الان واسه شرایط عوض شدی، الان خودتو گم کردی وگرنه درست میشی، و تا مدتها قبول نمیکردم، خودمو گول زدم، انقدر خودمو گول زدم که دیدم نه تنها اونی که تو ذهنم بود و تو ذهنم ندارم فقط یه ادم جدید که نمیشناسمشو زور میزنم بمونه کنارم بلکه خودمم از دست دادم.