پرسیار

🔹 مشروطه ایرانی و مسئله کردستان ✍ جمال محمدی https://t.me/biruhezr

🙏🏼 ئێمەتان بە دڵە، بە هاوڕێکانتان بمانناسێنن (دوستانتان را با ما آشنا کنید.) https://t.me/prsyarjournal

🎧 پادکست شماره یک سیاست‏های زبانی و زبان‏های اقلیت: واکاوی جایگاه زبان‏های اقلیت در نظم فرهنگی- زبانی ایرانِ مدرن (از ۱۲۸۵ ه‍.ش تا به امروز) ✍🏼 کمال خالق پناه ، علی سنایی منبع مجله زبان شناسی اجتماعی 🙏🏼 ئێمەتان بە دڵە، بە هاوڕێکانتان بمانناسێنن (دوستانتان را با ما آشنا کنید.) https://t.me/prsyarjournal

خلاصه مقاله در نظم فرهنگی-زبانی ایران مدرن زبان همواره از اهمیت زیادی برخوردار بوده است. در این شماره می‌خواهیم سیاست‌های زبانی و زبان‌های اقلیت در ایران معاصر در سه دوره مشروطه، پهلوی و جمهوری اسلامی مورد بررسی قرار دهیم و در نهایت می‌بینیم که به موازات روریارویی ایران با مدرنیته، نقش و جایگاه زبان فارسی همواره مورد مناقشه بوده است. گفتمان سیاست فرهنگی در ایران سه دوره را پشت سر گذاشته است: دوران اول؛ دوره مشروطه: سکوت مبتنی انکار سیاست‌های زبانی این دوره عموماً بر رسمیت بخشیدن به زبان فارسی به عنوان زبان رسمی و اداری دولت متمرکز بود و در واقع زبان فارسی به عنوان یکی از ارکان ترقی فرهنگ در گفتمان سیاست فرهنگی دولتی مفصل‌بندی شد. تکثر زبانی اساساً مورد توجه نبود و سیاست رسمی‌ای نیز برای آن تدوین نگردید. اقلیت‌های زبانی در سکوتی به سر می‌بردند که از جانب گفتمان سیاست فرهنگی دولتی آنها را فراگرفته بود. زبان فارسی به عنوان یکی از مظاهر ترقی و یکی از ابزارهای ورود به کلیتی به نام ترقی مملکت و نیل به مدرنیته بازنمایی گردید. از طرفی نیز زبان‌های اقلیت، غیاب گفتمانی را تجربه کردند و به حاشیه رفتند؛ بنابراین به حاشیه‌رانی گفتمانی زبان‌های اقلیت در مشروطیت به حاشیه‌رانی نرم افزاریی بود که عموماً به وسیله روشنفکران و آموزه‌های آنان صورت گرفت. دوران دوم؛ دوره پهلوی: دوران سکوت مبتنی بر حذف سیاست زبانی در دوران پهلوی مبتنی بر همانند و همگون سازی زبانی بود. در گفتمان سیاست فرهنگی دوران پهلوی زبان‌های اقلیت به عنوان دیگری‌های گفتمانی و تهدیدی برای یکپارچگی فرهنگی و زبان‌های قلمداد می‌شدند و به تمامی از گفتمان فرهنگی طرد شده و به حاشیه رفتند. تنها زبانی که به رسمیت شناخته می‌شد زبان فارسی بود و زبان‌های اقلیت نه تنها در فرهنگ یکدست ملی جایی نداشتند بلکه به نوعی تهدید نیز محسوب می‌شدند. طرد زبان‌های اقلیت در این گفتمان طردی سخت افزاریی و مبتنی بر قوانین لازم‌الاجرای دولتی بود. دوران سوم: دوره جمهوری اسلامی؛ دوران حذف ادغامی زبان‌های اقلیت در این دوران به موجب اصل پانزدهم قانون اساسی زبان‌های اقلیت نیز به صورت قانونی به رسمیت شناخته شدند و آزادی‌های نسبی به آنها اعطا شد. بنابراین هر چند در قانون اساسی، زبان‌های اقلیت به رسمیت شناخته شدند اما با توجه به قوانین مذکور عملاً در سیاستگذاری فرهنگی جایگاه مهمی برای آنها تعریف نشد؛ امری که نقطه اشتراک این استراتژی به حاشیه‌رانی گفتمان سیاست فرهنگی جمهوری اسلامی ایران با گفتمان‌های پیشین است. در ادامه لازم است به‌ این نکته اشاره کرد که در جوامعی که دارای کثرت زبانی و فرهنگی است حرکت از سیاست زبانی مبتنی بر همانند و همگون سازی زبانی به سمت سیاست زبانی مبتنی بر کثرت‌گرایی زبانی، بسیاری از مسائل و تنش‌های اخلاقی و حقوقی و اجتماعی را کاهش داده و یا حل می‌کند. 🙏🏼 ئێمەتان بە دڵە، بە هاوڕێکانتان بمانناسێنن (دوستانتان را با ما آشنا کنید.) https://t.me/prsyarjournal

چکیده در نظم فرهنگی- زبانی ایران مدرن زبان همواره از اهمیت بسیار زیادی برخوردار بوده است. زبان فارسی به ‏عنوان یکی از دال‏ های وحدت‏بخشِ ایرانیان در نتیجۀ سیاست ‏های زبانی، واجد جایگاه مهمی شد و این وضعیت، موقعیت ‏هایی را برای زبان‏های اقلیت تعیین کرد. در این پژوهش برآن بوده‏ ایم تا این نظم فرهنگی-زبانی را به مدد روش تحلیل گفتمان «لاکلائو» و «موفه» مورد واکاوی قرار داده و جایگاه زبان‏های اقلیت را در یک صورت‏بندیِ گفتمانی مشخص کنیم؛ بنابراین به مدد اسناد، قوانین و اساسنامه ‏های دولتی از زمان تأسیس مجلس شورای ملی (1285 ه.ش) تاکنون، نظم مذکور را مورد تحلیل قرار داده‏ ایم. نتایج پژوهش حاکی از آن است که در هر سه دورۀ مورد بررسی (مشروطه، پهلوی، جمهوری اسلامی ایران)، زبان فارسی به ‏عنوان یکی از دال‏های اصلی گفتمان سیاست فرهنگی و زبان ‏های اقلیت به ‏عنوان مسئله‏ ای برای برساخت هویت ملی بازنمایی شده ‏اند. در دولت مشروطه سکوتی مبتنی بر انکار، در دولت پهلوی سکوتی مبتنی بر حذف و پس از انقلاب اسلامی حذفی ادغامی در قوانین و اسناد دولتی زبان ‏های اقلیت را دربرگرفته است. 🙏🏼 ئێمەتان بە دڵە، بە هاوڕێکانتان بمانناسێنن (دوستانتان را با ما آشنا کنید.) https://t.me/prsyarjournal

سیاست‏های زبانی و زبان‏های اقلیت: واکاوی جایگاه زبان‏های اقلیت در نظم فرهنگی- زبانی ایرانِ مدرن (از ۱۲۸۵ ه‍.ش تا به امروز) ✍🏼 کمال خالق پناه ، علی سنایی منبع مجله زبان شناسی اجتماعی https://t.me/prsyarjournal

🙏🏼 ئێمەتان بە دڵە، بە هاوڕێکانتان بمانناسێنن (دوستانتان را با ما آشنا کنید.) https://t.me/prsyarjournal

گۆڤار پرسیار پرۆژه‌ی میدیایه‌كی سه‌ربه‌خۆی بێلایه‌نه‌ و كار ده‌كات له‌پێناو خوێندنه‌وه‌یه‌كی ڕەخنەگرانە بۆ رووداو و گۆڕانكارییه‌ کولتووری، ئابووریی و كۆمه‌ڵایه‌تییه‌كانی كوردستان، ڕۆژهەڵاتی ناوەڕاست و جیهان. مجله پرسیار پروژه رسانه ای مستقل و بی طرفی است که به دنبال خوانش انتقادی از رویدادها و دگرگونی های فرهنگی، اقتصادی و اجتماعی کوردستان، خاورمیانه و جهان است. اینستاگرام، تویتر، یوتیوب، تلگرام و فیسبوک: @prsyarjournal

توضیحات اپیزود تعریف بیماری چیه؟ چطور مرز شرایط طبیعی و بیماری مشخص میشه؟ نویسنده‌: ﭘﯿﺘﺮ ﮐﺎﻧﺮاد متن: عباس سیدین | روایت: علی بندری تدوین: امید صدیق‌فر | موسیقی : پیمان عرب‌زاده خلاصه کتاب پزشکی شدن جامعه The Medicalization of Society شرایط و پدیده‌هایی در زندگی ما هست که امروز به عنوان مشکلات پزشکی معرفی میشه، مثل تمرکز نداشتن یا چاقی. ۵۰ سال پیش این‌ها اختلال یا مسئله‌ی پزشکی نبودن. برای همین هم نسخه‌ی درمانی و دارویی براشون وجود نداشت. جزو وضعیت و شرایط طبیعی بشر فرض می‌شدن. اما طی یک فرآیندی این پدیده‌ها به عنوان اختلال تعریف شدن. پیتر کنراد نویسنده کتاب پزشکی شدن جامعه حرفش اینه که توی این فرایند پزشک‌ها و متخصص‌ها نقش کمرنگی داشتن. جای متخصص‌هارو صنعت دارو و شرکت‌های بیمه پر کردن. چرا کتاب پزشکی شدن جامعه را پیشنهاد می‌کنیم؟ تا چند دهه پیش هیچ اسمی از بعضی اختلال‌های شایع امروزی نبود؛ چیزهایی مثل اختلال تمرکز/بیش‌فعالی یا ADHD، اختلال اضطراب پس از سانحه PTSD یا مثلاً سندروم پیش از قاعدگی PMS. امروز این اختلال‌ها را می‌شناسیم و ممکنه فکر کنیم که به چندتایی‌شان هم دچاریم. اما چی باعث شده که ما امروز اسم اختلال بذاریم روی این پدیده‌ها و این روند چه پیامدی برای جامعه داره؟ نویسنده‌‌ کتاب پزشکی شدن جامعه کیست؟ پیتر کنراد سال ۱۹۷۰ با مدرک دکترای جامعه‌شناسی از دانشگاه بوستون فارغ‌التحصیل شد و از سال ۷۹ هم به عنوان هیئت علمی دانشگاه برندیس فعالیت کرد. همچنین سابقه‌ی تدریس در دانشگاه‌های هری کوپلان، سافلوک در بوستون، ماساچوست، رویال هالوی، کوئیز بلفاست، گادچه مادا، نیویورک و آیووا رو داره. کنراد تا حالا ۱۱ کتاب و بیشتر از ۱۰۰ تا مقاله منتشر کرده. همچنین به عنوان رئیس بخش جامعه شناسی پزشکی انجمن جامعه شناسی آمریکا (1990- 1989) و رئیس انجمن مطالعه مشکلات اجتماعی (1996- 1995) فعالیت کرده. در سال 2004 هم، كنراد جایزه Leo G. Reeder رو از بخش جامعه‌شناسی پزشکی انجمن جامعه‌شناسی آمریكا گرفت این جایزه سالانه رو به «مشارکت موثر در زمینه جامعه‌شناسی پزشکی» می‌دهند.

62: The Medicalization of Society خلاصه کتاب پزشکی شدن جامعه اپیزود ۶۲ پادکست بی‌پلاس