『زندگي اجباري』

تو این دنیا یا باید دروغگوها رو دوست داشته‌ باشیم یا تنها باشیم.‌ ‌

فراموش کردن آدمی که عاشقش هستی مثل‌چراغ روشن تو روز میمونه، نمیبینیش، فکر‌ میکنی فراموش کردی اما شبا یهو روشنیش همه جارو میگیره...‌ ‌

فراموش کردن آدمی که عاشقش هستی مثل چراغ روشن تو روز میمونه، نمیبینیش، فکر میکنی فراموش کردی اما شبا یهو روشنیش همه جارو میگیره..‌ ‌

تازه رسیده بودم ،طبق عادت همیشگی‌ام بعد از ورود به خانه خودم را تویِ آینه بَرانداز کردم و چشمم افتاد به شال گردنـی که دورِ گردنم جامانده بود... گوشی را برداشتم و برایش نوشتم :« باز هم از خودَت چیزی پیشِ من جا گذاشتی که از یادم نروی؟! ‌» چند ثانیه بیشتر طول نکشید که جواب داد :« اینها که چیزی نیست من دلم را پیش تو جاگذاشته ام بانو.» عاشقانه خندیدم و شال گردنِ قرمزش را روی رَخت آویزِ اتاق آویزان کردم ،نمیتوانستم فکرش را نکنم انگار یک تکه از وجودش را با خود به خانه آورده بودم که اینقدر زنده و واقعی کنارِ خودم حِسَش میکردم،چشم باز میکردم میدیدَمَش،چشم میبستم فکر میکردم کنارم نشسته و دارد نگاهم میکند. کتاب میخواندم صدایِ « ای جان » گفتنش توی گوشم میپیچید،نفس میکشیدم عَطرَش حالم را دگرگون میکرد... ! خوب بلد بود چه کار کند که از یادِ آدم نرود... آنقدر از خودش خاطره و حرف و خاص بودن به جاگذاشت که به بودنش در تمامِ روزها و لحظه هایم عادت کردم ، بعضی ها خیلی خوب بلدند تویِ لحظه های آدم جریان داشته باشند،حتی وقتی نیستند و مدت ها از نبودنشان میگذرد اصلا هم فکر نمیکنند آن سویِ این به یاد ماندن ها یک نفر دارد همراهشان زندگی میکند... حالا مدت هاست که نیست و ردِ بودنش جوری درونِ زندگی ام جامانده که هیچ بودنی ، نبودنش را جبران نمیکند... به یاد ماندنی های عزیز! اگر کاری میکنید که فراموش نشوید لطفا همیشه بمانید! چون آن آدم بعد از شما آدمِ سابق نمیشود...‌ #♡-م‌ ‌

"با کلمات معمولی نمی شود بگویم چه دارم می‌کشم"‌ ‌

میدونید... هیچکی الکی الکی که نمیره تو لاک خودش! این وسطا یکی ناامیدش کرده, یکی مهربونی‌هاشو نادیده گرفته, یکی دلشو شکسته و یکی آرزوهاشو آتیش زده؛ و بدترینش اینه که همه‌ی این کارهارو کسی که با تموم وجود بهش اعتماد داشته کرده..‌ ‌

راستش نمی‌دونم حالمو با چه کلمه ای توصیف کنم فقط می‌دونم این روزها حالم اصلا خوب نیست همینجوری روزا پشت سر هم میگذره و من فقط شاهد جلو رفتن عقربه های ساعتم گوشی رو نگاه میکنم و میبینم هیچ نوتیفی ندارم که با ذوق جوابشو بدم انگار با چسب چسبوندنم به تخت و خودم رو زندونی کردم تو اتاقم روزهایم همین‌قدر تکراری و یکنواخت دارن میگذرن:)‌ ‌

میدونی، انگار تو وجودم یه بچه مرده! یه بچه خوشحال و خوش ذوق.. نمیدونم چرا، اما خیلی مسخرست که دیگه از چیزی عمیقا لذت نمیبرم. کارهای آدما، رفتاراشون، دغدغه هاشون خیلی برام عجیبه. دغدغه همسن و سالام خیلی برام عجیب و خنده داره، نه اینکه بخوام مسخره کنم، نه. صرفا برام خنده داره، حتی میتونم سرش حرص بخورم، نمیدونم حالا ولی دلم میخواست اون بچه درونم زنده باشه که لذت ببره، زندگیو حس کنه و دغدغش دغدغه‌ی همسن و سالای خودش بود.‌ ‌

هیچکس نفهمید دلم چطور برات شکست، حتی تویی که؛ نقشِ اصلیِ فیلمِ عاشقانه‌یِ نه چندان کوتاهِ من بودی! تو هم نفهمیدی و حتی نشنیدی با رفتنت و با گذشتنت از خاطراتمون قلبم چطور برات شکست. حالا مگه جمع میشه تیکه هایِ این دلِ شکسته؟ نمیشه، جمع نمیشه..‌ ‌

بار اول نادیده گرفتم، بار دوم دلم شکست، بار سوم بخشیدمت، بار چهارم دیگه کسی به نام و هویت تو نمی‌شناختم؛ میتونست این مراحل خلاصه بشه توی گزینه آخری ولی چون تو بودی کمی فرق داشت، درسته فرق زیادی هست بین تویی که برام مهمی و کسی که نقش چندانی توی زندگیم نداره اما نمیتونم اشتباهاتت رو نادیده بگیرم، چون اشتباه برای بارِ اول اشتباهه اگر تکرار بشه میشه انتخاب و اگر تکرار تر بشه میشه عادت، من هیچوقت نمیزارم کسی به تکرارِ اشتباهاتش توی زندگیم عادت کنه، چون معتقدم اون آدمی که یکبار منو اذیت کنه و عذاب وجدانی توی وجودش حس نکنه و دوباره تکرارش کنه آدمِ زندگی من نیست، آدمِ زندگی من باید نگرانِ حرفاش و کاراش باشه که مبادا دلی رو بشکونه، غروری رو له کنه، اشکی رو دربیاره، ما همه انسانیم ولی مهم اینه بوی انسانیت میدی یانه؟‌ ‌