+¨^¨+ɢʟօօʍʏ+¨^¨+

این روانیو خودت ساختی ؛ به چی زل میزنی؟

تو فکر میکنی حواسم بهت نیست. ولی فقط من احمق میدونم چقدر تا خرخره تو لجن گیرم اما باز تو یادمی و بهت فکر میکنم. اینارو تو قرار نیست بفهمی. فقط فقط خودم میفهمم.

:)

ما جدا از هم غم انگیزیم.. با هم ، بیشتر.

نه میشه رفت از اینجا ، نه جای موندنه.

‏به بدبختی و غم عادت کردم که هیچ؛ بلکه بهش معتادم شدم. حتی وقتایی که حالم نسبتا خوبه هم دنبال یه دلیل می‌گردم برای ناراحت شدن. اگه تلاشام نتیجه ندادن بی‌دلیل ناراحت می‌شم.

دلم برای آدمایی که دوست دارن به من نزدیک باشن میسوزه. نمیدونن چقدر حالم از آدما بهم میخوره. حتی از دوستای خودم. انسان مزخرف ترین خلقت بود. و من هنوز دلیل خلقت انسان رو نفهمیدم. چرا که اگر انسان دستش به خورشید هم برسه نابودش میکنه.

‏تنها که می‌ماند، سخت افسرده بود و می‌خواست کسی را صدا کند تا هم‌دمش باشد اما از پیش می‌دانست که با دیگران حالش از این‌ که بود، بدتر می‌شد. ‌ ‌_ تولستوی.

‏یکی از سختی های بزرگ شدن اینه که مجبوری به یه سری از آدما اعتماد کنی تا یاد بگیری به هیچکس خیلی اعتماد نکنی .

شاید آدمای دورت تورو واسه چند روز و چند ساعت بخوان اما من فرقم با تک تک اونا اینه که من تورو واسه لحظه به لحظه زندگیم میخوام. حتی وقتایی که از خوشحالی توو خودم نمیگنجم تورو میخوام تا در کنارت خوشحال‌تر بشم. حتی وقتایی که دلم از زمین و زمان پره تورو میخوام که در کنارت آروم بشم و زخمای دلم رو بپوشونی. میدونستی تو تنها نیاز من برای ادامه دادنی؟:)