🔺PARADOX🔺

برای مدت طولانی قوی موندم و سعی کردم هیچی رو به روی خودم نیارم الان حس می‌کنم از پنج تا قاره گذشتم. اقیانوس‌ها رو شنا کردم، خشکی‌ها رو دویدم، تموم این مسیر جنگیدم، روزها و شب‌های سنگینی رو از سر گذروندم و حالا، بخاطر یه اتفاق کوچیکی که در حالت عادی حتی مشکل حسابش نمی‌کنمم از پا دراومدم و دارم گریه می‌کنم.

نمیدونم اسمش بی حوصلگیه، اصلا درسته یا نه، یا واسه آدم‌های اشتباه گذشته است، اما من به جایی رسیدم که وقتی کسی برای چندمین بار ناراحتم میکنه بدون خودخوری و شکایت هر بار یه تیکه از علاقه و توجه‌ام رو از اون شخص میگیرم و به خودم میدم، و اون هم با هر رفتار ناراحت کننده‌اش، هر بار خودش رو تو زندگیم کمرنگ میکنه تا روزی که محو بشه، چون یاد گرفتم فقط آدم‌هایی رو نگه دارم که دلیل لبخند و آرامشم باشن، راستش من به این باور رسیدم که کسی که واقعا تو رو بلده و دوست داره کاری نمیکنه که ناراحت شی، یا حداقل میتونم بگم کاری نمیکنه که ناراحت بمونی.

🦋 @Chillaxible

نوشته بود : با چشمان خود دیدم که در وجودم من جدیدی دارد شکوفا می‌شود؛من جدیدی که می‌خواهد مراقب من قبلی باشد؛ من قبلی که پر از زخم های سر بسته هست امید به من جدید دارد ! - @Deldar | دلدار

از حرفی که زدم ناراحت شدی؟ خب به جهنم منم از کاری که کردی ناراحت شدم.

‏حد وسطم رو گم کردم. نه با آدم‌ها حس بهتری دارم، نه با تنهایی به توافق می‌رسم. نه حوصله شلوغی رو دارم، نه با سکوت خونه کنار میام. نه انرژی کافی برای حرف زدن دارم، نه با خودخوری حس راحتی دارم. بعضی روزها به معنای واقعی کلمه از کادر زندگی خارج می‌شم.

دو تا انتخاب داری: الگو باشی درست عبرت باشی