رادیو📻اینجا

اه دیگه اینجا نوشتن واقعا مزه نمی‌ده بهم‌. هرچی می‌گم دلم می‌خواد پاک کنم. چنل جدید بزنم؟🏃‍♀

باورم نمی‌شه هنوز وجود دارین و جلز ولز می‌کنین.☹️ خیلی بدبختین :(

یه عالمه ازون برگه‌های آزادی و شکلات خوشگل دارم. نگه می‌دارم به نوه‌هام نشون بدم‌‌‌.

هرچند نوشتن راجع‌به همچین آدم‌هایی اتفاقا کار بیهوده‌ای هم هست، منتهی عکس دسته جمعی تیم فوتبال رو برای جام جهانی دیدم یادم افتاد.

ولی خیلی عجیبه. فکر کن الان همون دورانی هست که هیتلر بوده و همه افراد مهم و هنرمندان و... طرفدارش بودن. عجیب بوده دیگه‌. بعد الان خودمون تو همون دورانیم قشنگ. این‌که انقدر راحت وسطی بازی کنی یا اصلا خودت رو سمت ظلم نگه‌داری. دستات رو به خون آدما آغشته کنی و بعد با همون دست‌ها غذا بخوری. خیلی سخته. یعنی چیجوری می‌شه! چطور می‌شه انقد لجن بود که این‌ها ازت بربیاد و اسم خودت رو بذاری انسان؟! من صدای مادر پژمان و سلام مردم شریف ایران نوید لحظه‌ای از گوشام جدا نمی‌شن.

این همه شما، یبارم ما نه. این همه شما، دیگه همیشه "ما"

اینارو نگفتم که بگم درمونده شدم یا جا زدم، نه اتفاقا حالا بیشتر از هروقت دیگه‌ای امید دارم فقط می‌دونید جیگرم سوخته. حس می‌کنم هر روز دارم پاره‌‌های تنم رو خاک می‌کنم.

از صبح تا خود شب اخبار رو چک می‌کنی، می‌رسی به آخر شب می‌بینی چقد خسته و شکسته و درمونده شدی. اصلا نمی‌دونی برای کی باید غصه‌دار بشی. مات و مبهوت به این فکر می‌کنی که دیگه ظرفیت نداری. ولی مسئله الان ظرفیت من و تو نیست. مسئله امید و خشم ماست.

اینجا هم پرایوت و صمیمی‌تر و جمع‌وجور تر میشه :")