شعر ، گاهی فلسفه و...

🍃

سپاسگزارم‌از لطف و توجه جناب محمدی پور عزیز 🌱

طبیعتِ شعر خیام، عصیانی ست بر علیه نادانیِ پیوسته ی آدمی در تقابلِ با هستی اش. امتزاجی ست از سرگشتگی و ملال، اندوه و خِرَد، خیال و واقعیت، سپهر و انسان، که در غایتِ هر آمیختگی اش؛ نهالی می رویاند نافرمان و جان بخش! شادکامیِ خردمندانه ی حکیمانه اش و ساده گیِ دشوارِ رباعیاتش، اصیل ترین رهیافتِ فیلسوفانه است در بسترِ تاریخِ اندیشه و هنر. اکنون آنچه گرانبهاست، نه نامِ وی! که افشاندنِ بذری ست در کوره راهی که آزادگیِ آدمی را بشارت می دهد. #بابک_رضایی 🍃

نائل آمدن به غایتِ مطلوبِ ارزش های والایِ انسانی[حال هر گونه ی انتزاعی از آن]، امری ست محال که تنها سودایِ نابخردان است‌ و علتِ اقتضای آن؛ بسیار بَدَوی، چرکین و از میلِ به بردگی و ارباب خواهی [ ِ تغییرِ شکل داده و دفرمه] سرچشمه می گیرد! مع الوصف داشتن پنداره یا چشم اندازِ مطلوب؛ مُحرکِ میل است و پالاینده ی جان. #بابک_رضایی 🌱

همه چیزها که ساخته ایم بهانه ای ست برای تاب آوردنِ ما در تواجه با جهانی که ویرانگریِ مرگبارَش موجودیت هستی، را به تفرّج نشسته است! عشق، دوستی، ادبیات، شعر، موسیقی و... همه وُ همه چیزهایی ست تا مگر برای آنی، دَمی؛ آغوشِ گرمِ؛ انسانی برای انسانی گشوده شود. حال چه چیز احمقانه تر از آن است که آدمی شیدایی وُ جستجوگریِ کودک وارانه اش را پس براند و در همدستیِ با زوال، بر خویش و در خویش آن شعله ی بی همتایِ تابناک را بمیراند؟! با اینهمه خروشندگیِ امواجِ این حماقتِ بزرگ در سرشتِ آدمیان، بسیار مهیب تر از آن است، تا بگذارد شعله های کوچکِ حیات؛ یکدیگر را فرابخوانند وُ از روشنایِ درخورانه ای برخوردار شوند...! #بابک_رضایی 🍃

🍃

هر چیزی که می شنوم، هرچیزی که می خوانم، می بینم و حس می کنم، پیوسته شکلی از عواطف را در من پدیدار می سازند. عواطفِ اولیه که ناهشیارانه قصدِ بروز می کنند - بدلیل تجاربِ آغازینِ طفولیتِ ما با مادر - عموماً منفعلانه اند و بر ضدّ نیرومندیِ جان. "هشیاری" آن است که متوجهِ [شورشِ عواطفِ بر خویش] باشم: چنین‌عواطفی شوریدگیِ هستی را آرام آرام می بلعند. #بابک_رضایی 🍃

همه کس در کارِ منفعتِ خویش اند. (نه صرفاً مسئله ی نفع در معنای تحت الفظی اش) هر انسان تحت سیطره ی قوی ترین رانه هایش اقدام می کند. یعنی تحتِ جبرِ جغرافیایی، تاریخی، فرهنگی، بیولوژیکی و بسیار اضطرارِ دیگر. حتی ضمیر آنکس که خودکشی می کند و طبیعتِ تن را با امری برخلافِ قاعده اش مواجه می سازد، پی جویِ منفعتی ست که اهمیت آن، متوجهِ فاعلی ست که "دیگر زنده نیست". مابقی هرچه هست تفسیر است. بدان سبب که مفسر نیز در جهت بقاءِ میل و ضرورتِ خویش می نویسد! #بابک_رضایی 🍃

مسئولیتِ خِرد وَرز، تحریک اذهان عمومی در جهتِ استحاله ی نگره هایِ [از پیش] مقبول و بدیهیاتِ متعارف، در بابِ زیستِ انسانی ست. #بابک_رضایی 🍃

🍃 @babakrezaii