رزِسرخ‌ِپرنس.

++++++

در دانشگاه ما نمره‌ای که روی برگه گرفتیم رو کم میکنن.

مشکل از بچه ها نیست، مشکل از استاداست. اصلا نمره ی ۲۰ براشون غیرقابل قبوله. اگه هم نتونن از ورقه ایراد بگیرن، میان ربطش میدن به عملکردت توی کارگاه و آزمایشگاه و نمی‌دونم کلاس و ارایه و کوفت و زهرمار و اون دو نمره رو حداقل ازت کم می‌کنن. آدم تا فیهاخالدونش میسوزه. خواستم بگم اگه شما هم از رشته های پیرا و شیمی و کلا ساینس، نمیخونین، خیلی خوش بحالتونه.

مثلاً میبینم یارو روانشناسی میخونه، یا ادبیات یا حقوق حتی مثلا، قشنگ ۲۰ میگیره برمیگرده. بعد من می‌شینم تو دانشگاه و میبینم بالاترین نمره ی ما توی دانشگاه، با افتخار ۱۸ عه مثلاً.

مشکل اونجاست که رشته ای رو همیشه خوندی که هیچ استادی و مدرسی نمیتونه به هیچ بنی بشری ۲۰ بده. و بیشتر وقتا با نمره ی خوشحال میشی که همه وقتی بشنونش صورتشون کج میشه ولی نمی‌فهمن استادای رشته‌ت از ۱۸ نمره میدن نه ۲۰.