❗️
Գաղափարակից ընկերներիս
Սիրելինե՛ր,
Մենք տարիներ շարունակ ջանք ու եռանդ չենք խնայում ժողովրդին համախմբելու համար։
Անմնացորդ կերպով տալիս ենք և զոհաբերում՝ հանուն ժողովրդի և նրան արժանի Հայրենիքի և ապագայի։
Այդ ընթացքում ձեռք ենք բերել փորձ և գիտելիք, որ անհրաժեշտ է մեր երազի Հայրենիքն ու ապագան կերտելու համար։
Եվ, չնայած մեր թափած ջանքերին, մեր կուտակած փորձին և գիտելիքին՝ դեռևս չենք կարողանում համախմբել և առաջնորդել ժողովրդին։
Մինչդեռ Բագրատ Սրբազանը կարողացավ խոսել ժողովրդի սրտի հետ և շարժել նրան։
Այս իշխանության դեմ հանդիման՝ մենք պարտադրված ենք ընտրություն կատարելու երկու տարբերակի միջև՝ որպես ժողովրդի մասնիկ ձուլվել նրան և, մերանի դեր կատարելով, միասնաբար գնալ դեպի նպատակ, կամ անմասն մնալ և շարունակել մեր փորձերը՝ հույս ունենալով, որ մի օր ժողովուրդը կգա դեպի մեզ։
Իրականում այս ընտրությունը միայն տեսական է, քանի որ Հայրենքի կորստի ընթացքի մեջ ենք և, եթե սպասենք երկրորդ տարբերակին, կարող ենք ազգովին անցնել անդառնելիության կետը, ինչից հետո չենք ունենալու ընտրության հնարավորություն։
Ուստի իրականում ունենք մեկ այլ ընտրություն՝ մասնակցել Հայրենիքի և ապագայի փրկության պայքարին, թե ՞ ձեռնպահ մնալ և ստանձնել անհատուցելի պատասխանատվության բեռը:
Այո՛, մեր տատանումը բավականին հիմնավոր է: Մեզ հալածում է հուսահատության դառը հիշողությունը և մենք մարդկայնորեն խուսափում ենք կրկին դրա զոհը դառնալու վտանգից:
Մեր տատանումն ուժեղացնում է նաև ասպարեզում հայտնված տարատեսակ պատեհապաշտների առկայությունը, որոնցից շատերը մեղքի որոշիչ բաժին ունեն աղետի համար:
Այո՛, մենք շատ լավ հասկանում ենք, որ չկա՛ համերաշխություն առանց արդարության և հաշտության. արդարություն՝ առանց հատուցման, հաշտություն՝ առանց ապաշխարության և ներման:
Բայց կյանքի կշեռքի մի նժարին դրված այս վտանգի դիմաց մյուս նժարին դրված է հայրենիքն ու ապագան կորցնելու վտանգը:
Նման իրավիճակում լուծման բանալին սերն է, որ վանում է երկյուղն ու երկմտանքը և պարտադրում է միակ ընտրությունը՝ ամեն ինչից թանկ Հայրենիքի ընտրությունը:
Եվ, եթե ուզում ենք, որ արդարությունը հաղթի, պարտավոր ենք ձուլվել ժողովրդին, մեր փորձն ու գիտելիքը փոխանցել նրան, զորացնել նրա կամքն ու վճռականությունը, օգնել, որ դառնա սուբյեկտ, ինքնամաքրվի և վանի իրենից նախկին ու ներկա տարատեսակ պատեհապաշտներին և սրիկաներին։
Պարտավոր ենք մտնել պայքարի ընթացքի մեջ և ջանք ու եռանդ չխնայել այն մեր պատկերացրած ուղիով դեպի մեր պատկերացրած նպատակը տանելու համար։
Որքան ակտիվ և որակով մեր գույնը խառնենք պայքարին, այնքան ապագան ավելի շատ մեր երանգը կունենա։
Բայց իմաստուն և համբերատար լինենք և երբե՛ք չափը չանցնենք՝ պահանջելով ամեն ինչ և միանգամից, չպարտադրենք, չխրտնեցնենք, չխռովենք, չպառակտենք։
Չվարակվենք բացառիկության կամ գերակայության հիվանդությամբ, չխրվենք նեղ կուսակցականության ճահիճը և օգուտ տալու փոխարեն՝ վնասենք։
Չնմանվենք այն երեխային, որ քանդում է արժեքավոր բանը, ինչ է թե ինքը չի սարքել այն։
Նաև սովորենք և կատարելագործվենք՝ գիտելիք և փորձ առնել պայքարի այլ առաջամարտիկներից, և առաջին հերթին մեր ժողովրդի առողջ իմաստնությունից:
Չմոռանա՛նք, որ մենք ընդամենը զինվորներ և ծառաներ ենք, որ պարտավոր ենք պաշտպանել և սպասարկել մեր տեր ժողովրդին:
Իմաստուն լինենք նաև հասկանալու համար, որ ներկայիս պայքարը կյանքի մի դրվագ է, իսկ կյանքը հավերժ կռիվ է, և որ արդարությունն ու ճշմարտությունը երբեք լիակատար չեն լինում, այլ միայն այնքան, որքան պայքարել ու կռվել ենք հանուն դրանց:
Եվ, եթե առաջնորդվենք սիրով և նրա թելադրանքով կայացնենք մեր որոշումները, ապա արդարության և ճշմարտության պակասող մասը չի կարողանա տիրապետել մեր հոգուն և խռովել այն, իսկ մենք կկարողանանք խուսափել խավարից, լույսի մեջ ապրել և ծավալել լույսի տիրույթը:
Սիրով ձեր՝ Վարուժան Ավետիսյան
14 մայիս, 2024թ
❗️Բաժանորդագրվեք Բևեռի պաշտոնական ալիքին Telegram-ում՝ t.me/NatDemAlliance