مُلتَهب‌ازاِلتِفاف.

و این بی‌قراریدن، به اندازه‌ی تمامِ قراریدن‌ها، مارو از قاف تا نون، بیخ‌تا‌بیخ به قحطی‌هایِ گاه و بی‌گاهِ خیلی انتحاری، بست!

می‌بینی؟ که هرچقدر لغزیدیم و فراریدیم، به همون میزان واقعا بی‌قراریدیم.

این بابِ میل چیه که تا می‌خوایم و می‌آیم بهش دست بزنیم، همه‌ش مویه می‌کنه؟

چقدر طبیعتِ جنون‌آمیز، تقریبا همیشه سادیست و مضحکی گریبان و یقعه‌یِ الهام‌گیریمون رو از هر جهت، نسبت به هر زمینه‌ای، گرفته.

هرگونه حماقتِ کوچیک قادرِ ساطور و تبَری بشه به جونِ راهی که قرار بوده از اون آسفالت‌تر و آبادتر هم بشه.و به میزانِ تیزیِ ساطور و تبَر، و کیفیتِ سوهان هم، اون راه ترَک‌دار تر، ناهموار تر و خراب‌تر هم قادرِ که بشه.

در هر حال، آتشی در سینه دارم جاودانی.

-کسی که همه‌چیز باهاش سخته رو باید چیکار کرد باهاش؟! +کُشت و خلاص کرد، به ویژه از دستِ خودش!