تا ماوراء

حرفی سخنی 👇 https://telegram.me/BiChatBot?start=sc-804644-ww42PgM

من به همراهانی زنده و یارانی وفادار نیاز دارم، نه هم‌سفرانی جان باخته که ناگزیر باشم آن ها را روی شانه ام حمل کنم .

پرتویی بر من تابیده است ...

جهل و ظلمت. 💠@Ta_MaVara

نرنجیدنِ صوفیان از آزار خلق دو وجه دارد: یکی بی من و مایی صوفیان است، زیرا رنجیدن فرع بر انانیت و خود را موجود دانستن است، در حالی که صوفی، غیرِ موجود و "هیچ کس" است. پس، آنکه برنجد هنوز کسی است. بنابراین کسی که میرنجد هم به خود توجه دارد و هم به خدا. چنین کسی دوبین است و خود را هویتی متمایز از خدا تصور می کند، پس موحد نیست. وجه دیگر اینکه صوفیان تسلیم حق و راضی به رضای او بودند. هر رنجی که به آنها می رسید آن را از سوی خدا می دانستند و می گفتند: غم از بر دوست آمد و درد شادم که به درد یادم آورد این نرنجیدن از آزار خلق، محک شناخت درویشان است؛ بدین ترتیب که هرچه آرامش و طمأنینه آنها در پذیرش آزار خلق عميق تر باشد بی خویش تر و درویش ترند. 📚از کتاب میراث تصوف - لئونارد لویزن 💠@Ta_MaVara

نمونه پست غیر رایگان، قابلیت جدید تلگرام