آنه‌لیزای منتشر

وقت‌هایی که این موقع برمی‌گردم خونه، قشنگ مستقیم دارم خودم رو می‌‌برم تو دهن شیر. یعنی نمی‌دونم این یک حرکت ناخودآگاهِ خودتخریب‌گرانه‌ست یا اینکه صرفا سمجم و دلم میخواد کار خودم رو بکنم.

I literally can’t give a fuck about anyone/anything anymore.

Imagine being threatened to get beaten up in your own house. Imagine being hit afterwards for literally nothing. Imagine this shit happening casually on your everyday life and then you expect yourself to be sane and happy. I literally should be grateful if I ain’t got psychosis yet.

با این صحنه از خواب پا شدم که گربه‌م وسط اتاق دست‌هاش رو گذاشته روی یک چیزی و داره دنبالش می‌کنه. (ادامه‌ی ماجرا من میام دست‌هاش رو می‌زنم کنار، و یک موجودی از روی پام رد میشه و فرار می‌کنه.) نمی‌دونم سوسکه الان کجاست و تنها راهم اینه که گربه‌م رو مثل سگ مخدریاب بفرستم تو اتاق که خودش گندی که زده رو جمع کنه. کمک :/

ساعت ۵ صبحه و گربه‌ی من رفته از بالکن سوسک شکار کرده برام. بله، سوسک. سوسک پردار. و تازه خیلی هم خوشحاله و به خودش افتخار می‌کنه که برام جایزه اورده. الان جایزه‌ش داره تو اتاقم راه میره من چجوری بخوابم؟؟ 😭😭😭

احساس می‌کنم هیچکدوم از تلاش‌هایی که می‌کنم نتیجه نمیدن. نمی‌دونم چرا انقدر مانع سر راهم هست و نمی‌دونم چطور بگم که واقعا بلد نیستم چطوری باید ازشون بگذرم. بلد نیستم و هرچقدر زمان می‌گذره بیشتر گیج میشم به جای اینکه بهتر بفهمم. توی موسیقی گیجم، همزمان جدا شدن از خانواده و پیدا کردن جای خودم توی این دنیا هی داره به بن‌بست می‌خوره، جای خالی آکادمی رو توی زندگی‌م احساس می‌کنم و هم‌راستا با همه‌ی این‌ها، نمی‌تونم با چالش‌های روحی‌م کنار بیام. نمی‌دونم. زندگی کردن رو بلد نیستم. عاشقشم اما خیلی سرگردانم وسطش. خیلی ناتوان و خسته‌ام و بلد نیستم کمک بگیرم، چون نمی‌دونم با چه زبانی باید بیان کنم همه‌ی این‌ها رو و چطور. ای کاش انقدر بدقلق و تلخ نبودم.

This is one of my favorite beatles songs

عاشق این شدم. ایمیتاسیون‌های بامزه، نیم‌پرده‌های پایین‌رونده و ملودی شعف‌انگیز. آدم دیگه چی میخواد؟ :))