هَذیان!

چه شد آن رنگِ من و، آن حاِل من محو شد آن اولین آمال من ! شد پریده رنگِ من از رنج و درد این منم: رنگ پریده،‌ خون سرد دیدمش گفتم منم نشناخت او ؛ -نیما

+حالم خوب نیست مه حتی حوصله خیابان و بهار و بوی یاس را ندارم چیزی از من باقی نمانده بدنم را جنون گرفته حوصله هیچ چیز را دگر ندارم هذیان!

توی خواب صدای سم را میشنوم که در شکاف های مغزم رخنه میکند. «کجایی جولی… چرا پیدات نمیکنم؟» لامپی بالای سرم سوسو میکند. زیر نور ملایمی در محاصره تاریکی ایستاده ام. دوروبرم چیزی نمیبینم جز وزوز لامپ بالای سرم. چیزی نمیشنوم، چمدانی کنارم است. وقتی مه دور کفش هایم می پیچد میفهمم باز دارم خواب میبینم. بخشی از وجودم میخواهد بیدار شود. بخش دیگرش کنجکاوست که ببیند آخر ماجرا عوض میشود یا نه؟ -سم هستم بفرمایید

عاقبت یکروز ... می گریزم از فسون دیده ی تردید می تراوم همچو عطری از گل رنگین رویاها می خزم در موج گیسوی نسیم شب می روم تا ساحل خورشید در جهانی خفته در ارامش جاوید نرم می لغزم درون بستر ابری طلایی رنگ پنجه های نور میریزد بروی اسمان شاد طرح بس آهنگ من از انجا سرخوش و ازاد دیده میدوزم به دنیایی که چشم پرفسون تو،راههایش را به چشمم تار میسازد دیده میدوزم به دنیایی که چشم پرفسون تو همچنان در ظلمت رازش گرد ان دیوار میسازد -فروغ فرخزاد

مثل لالایی های بچگی همونقدر لطیفه حیف دیگه مثل قدیما با صدای مامانمون خوابمون نمیبره

هوا دلگیر، درها بسته، سرها در گریبان، دستها پنهان نفسها ابر، دلها خسته و غمگین درختان اسکلتهای بلور آجین زمین دلمرده، سقف آسمان کوتاه غبار آلوده مهر و ماه زمستان است. -اخوان ثالث

از تو نوشتم از همین خنده‌هایت از آتشی که چشمانت به جانم انداخت از طنین خوشِ صدایت از آن زیباییه زنانه‌ات از آن قدمهایی که آرام آرام فاصله‌ی میانمان را کُشت -حامد