خیزش

🔹زنان شهر نو؛ از اولین قربانیان حجاب اجباری نویسنده: الصا اگر حجاب اجباری را بخشی از فرآیند کلی سلب حق اختیاری بر بدن بدانیم، باید بگوییم از اولین قربانیان این سلب حق، زنان شهر نو بودند که در بهمن ۵۷ به آتش کشیده شدند. شهرنویی که نه فقط در تهران ویران شد، بلکه در فاصله سال‌های ۱۳۵۷ تا ۱۳۵۸ در سراسر ایران (باسکول آبادان، شیرین‌بیان شیراز، گز، بندرعباس، استادسرای رشت، اصفهان و بسیاری از شهرها) در آتش سوخت. درست است که پایه این استثمار جنسی پیش از این بر اجبار و طرد بخشی از زنان بنا نهاده شده بود و اکثر آن‌ها زنان عصیانگر یا فقیری بودند که در نتیجه شکستن قوانین مذهبی و سنتی از خانواده رانده شده بودند، اما جمهوری اسلامی یکی از اولین بناهای تشدید سلطه بر بدن زنان و تحمیل حجاب اجباری را با حذف زنان روسپی از کوچه و خیابان بنا نهاد. سوال این است که چرا حجاب اجباری که در بطن خود برآمده از سلب حق زن بر بدنش است، در رابطه با زنان شهر نو تفسیری نیافته است؟ شاید چون این زنان، معترض و کنش‌گر سیاسی به حساب نمی‌آمدند، یا شاید چون نزاکت سیاسی ما اجازه نمی‌دهد از حجاب اجباری که بر آنان تحمیل شد سخن برانیم. کسانی که از زندگی و کاشانه خود برای همیشه آواره و دربدر شدند؛ عده‌ای اعدام، عده‌ای سنگسار و عده‌ای هم سرگردان خیابان و خانه‌های صیغه‌ای. «گه نخور این چادر رو بکش سرت.» این جمله را عصمت، روسپی شهر نو به خاطر می‌آورد. او در سال ۱۳۵۷ زمانی که به شهر نو حمله می‌کنند، دستگیر و به زیرزمینی در اوین منقل می‌شود. او می‌گوید: «دیوارها سیاه بود، صدای جیغ از تمام دیوارهای اوین شنیده می‌شد. موهای ما را می‌گرفتند و می‌کشیدند و سپس در سلولی کوچک می‌انداختند. زنی در هم‌جواری من، روسپی خیابانی بود. موهایش بلند بود، وقتی گفت نمی‌پوشم، روسری نمی‌پوشم، همه ما را در یک سالن جمع کردند، سر زن را روی میزی گذاشتند و اول موهایش را با دست کشیدند و کندند، بعد شلاق را به زن روسپی دیگری دادند، مجبورش کردند که بزند. او می‌زد و گریه می‌کرد، در‌حالی‌که می‌گفت خودم را نمی‌بخشم.» عکس از مجموعه «روسپی» از کاوه گلستان متن کامل: https://harasswatch.com/news/2329/ @harasswatch @khizesche

🔴 نسل‌کشی در مقابل چشمان بی‌تفاوت ما در پی عزم دولت اسراییل برای نسل‌کشی در فلسطین و حمله‌ی دیشب ارتش این کشور به اردوگاه آوارگان «تل‌سلطان» در رفح، حداقل ۴۵ نفر از ساکنین این اردوگاه کشته شده‌اند که اکثریت آنها زنان و کودکان هستند. به گزارش «جمعیت هلال احمر» فلسطین بسیاری از آوارگان که در چادر اسکان داده شده بودند، در پی این حمله «زنده در آتش سوخته‌اند». از تعداد مجروحین هنوز اطلاع دقیقی در دست نیست، اما به گفته‌ی هلال احمر، به دلیل تخریب عمدی سامانه‌ی بهداشتی غزه از سوی دولت اشغالگر اسراییل در طول ماه‌های گذشته، بیمارستان‌های منطقه از رسیدگی به مجروحین ناتوانند. دکتر «محمد المغیر»، سخنگوی (نیروهای) دفاع مدنی فلسطین در رفح، می‌گوید که به دلیل استفاده از سلاح‌هایی که احتمالا در سطح بین‌المللی ممنوع هستند،  بیشتر اجساد کاملا سوخته‌اند و قابل شناسایی نیستند. گفته شده که به غیر از حمله به چادرهای آوارگان، حداقل هشت موشک در نزدیکی چادر آژانس امداد سازمان ملل متحد اصابت کرده و از شروع حملات اکتبر سال گذشته، ۱۹۳ نفر از کارمندان سازمان ملل توسط ارتش اسراییل کشته شده‌اند. در مقابل اما، دولت و ارتش اسراییل کماکان با وقاحت به دوربین زل می‌زنند و ادعا می‌کنند که حملات «با مهمات دقیق و بر اساس اطلاعات دقیق» مقر حماس را هدف گرفته بوده. حالا با گذشت هشت ماه از شروع آخرین دور حمله به غزه و کشتار فلسطینیان، دیگر هیچ‌کس نمی‌تواند انکار کند که دولت و احزاب راستگرای اسراییل، به آرزوی دیرینه‌ی خود برای نسل‌کشی و پاکسازی آنچه از فلسطین باقی مانده، بسیار نزدیک شده‌اند. در ماه‌های اول بعد از ۷ اکتبر، رییس دولت اشغالگر هر نقدی به کشتار را با برچسب یهود‌ستیزی خفه می‌کرد و نه فقط حماس، بلکه هرکسی که به این نسل‌کشی معترض بود را «نازی» می‌نامید. حالا کار به جایی رسیده که حتی متحدین همیشگی اسراییل به ادامه‌ی این حملات معترضند. خشم جامعه‌ی جهانی از جنایت‌های اسراییل روز‌به‌روز ابعاد وسیع‌تری پیدا می‌کند و بازی با کارت «یهود‌ستیزی» دیگر جواب نمی‌دهد. واکنش جدید دولت اسراییل برنامه‌ریزی حملات بیشتر در عین بی‌اعتنایی به خشم مردم و اعتراضات و تظاهرات روزمره در هرکجای جهان است. این واکنش برایتان آشنا نیست؟ جمهوری اسلامی در تمام طول چهل‌وپنج سال گذشته، در مواجهه با اعتراض به سرکوب، دقیقا همین‌کار را نکرده؟ بیایید تعارف را کنار بگذاریم و تصدیق کنیم هرچقدر هم که چشممان را روی اشغال هفتاد‌و‌پنج‌ساله‌ی فلسطین و نسل‌کشی فلسطینیان ببندیم و ساده‌لوحانه معتقد باشیم «دشمن دشمن من دوست من است»، واقعیت تغییری نخواهد کرد. نه جنایات جمهوری اسلامی و چهل‌و‌پنج سال سرکوب داخلی و در عین حال دخالت نظامی و سیاسی در سرنوشت ملل منطقه،  نه پروپاگاندای پوچ امپریالیسم‌ستیزی حکومت، نه ادعای دروغین حکومت مبنی بر دفاع از آرمان فلسطین، هیچ‌کدام نمی‌تواند توجیهی برای بی‌تفاوتی ما به کشتار فلسطینیان و بدتر از آن همراهی و همدلی با اشغالگر باشد. متاسفانه باید اذعان کنیم که نژاد‌پرستی ضد ملل منطقه و رویای خام کمک خواستن از یک ستمگر برای رهایی از شر ستمگری دیگر، از آنچه در آینه می‌بینیم، به ما نزدیک‌تر است. #فلسطین #غزه #رفح #علیه_اشغال #القدس_لنا @sarkhatism https://t.me/khizesche

حمله اوباش حکومت به دانشگاه آزاد سوهانک را قویا محکوم می‌کنیم روز یکشنبه ۶ خرداد، دانشگاه آزاد تهران مرکز (واحد سوهانک) به صحنه جنگ دانشجویان و حکومت تبدیل شد. بنا به گزارشات منتشر شده، دو ون سفید به همراه تعداد زیادی نیروی پلیس با باتون و اسلحه در مقابل (نه درون) دانشگاه اقدام به بازداشت و اخذ تعهد از دانشجویان زن کردند. بعضی از دانشجویان دختر تنها به دلیل پوشیدن مانتوی جلوباز مجبور به امضای تعهد شدند و در مواردی گفته شده تا چادر سر نکنند یا جلوی مانتوشان را با سنجاق نبندند حق خروج از ون را ندارند. گفته شده که تعداد دختران دانشجویی که از آنها تعهد گرفته شده، از مرز صد نفر گذشته است. اما نکته جالب توجه این است که این حمله حکومت به دانشجویان زن دانشگاه آزاد سوهانک، خارج از دانشگاه صورت گرفته و نه درون دانشگاه. دلیل هم این بوده که از مدت‌ها پیش و به ویژه پس از آغاز انقلاب زن زندگی آزادی، حراست این دانشگاه تلاش کرده بود از طریق فنس‌کشی و کشیدن حصار در محل‌هایی که بستر تجمع دانشجویان بوده، پاتوق‌های دانشجویی را یک به یک مصادره کند. همین اقدام سبب شده بود که دانشجویان در تایم‌های استراحت به ناچار به خارج از دانشگاه روند و در محوطه مجتمع تجاری روبروی دانشگاه دور هم جمع شوند. به نظر می‌رسد که حمله روز یکشنبه جمهوری اسلامی به دانشگاه آزاد سوهانک، برای خاتمه دادن به تجمعات دانشجویان بیرون از دانشگاه بوده است تا از یکسو در ادامه طرح نور و حمله به زنان، تلاش کند ضرب شستی به دانشجویان بیحجاب نشان دهد (مساله پوشش دانشجویان در این دانشگاه همواره برای حکومت بحران‌زا بوده)؛ و از سوی دیگر با ناامن کردن فضای گردهم آمدن دانشجویان، امکان هرگونه تجمع و فعالیت جمعی را از آنها سلب کند. تشکل دانشجویان پیشرو، حمله جمهوری اسلامی به دانشجویان دانشگاه آزاد تهران مرکز (سوهانک) را شدیدا محکوم می‌کند و این اقدام را نشان از درماندگی حکومت ضدزن از به زنجیر کشیدن زنان مبارز و انقلابی جامعه ایران می‌داند؛ طرح نورشان را شکست داده‌ایم، حالا وحشی‌تر از قبل به میدان آمده‌اند. همچنین ضمن حمایت قاطع از دانشجویان این دانشگاه، دانشجویان سراسر کشور و نیز مردم آزادیخواه و برابری‌طلب را فرامی‌خوانیم تا این اقدام وحشیانه حکومت را با اعتراض گسترده پاسخ دهند. اگر حمله اوباش حکومت به یک دانشگاه پاسخ کوبنده نگیرد، تکثیر این حملات در سایر دانشگاه‌ها محتمل خواهد بود. نه روسری نه توسری، آزادی و برابری زن زندگی آزادی تشکل دانشجویان پیشرو ۷ خرداد ۱۴۰۳  🔴#جنبش_دانشجویی: ✊#نه_پادگان_نه_بنگاه_درود_بر_دانشگاه 📞 @isf_uni_admin https://t.me/khizesche