Tabitha voor Waarheid

Wat ontzettend veel herkenbare woorden van Ab Flipse! Ab benoemt in deze aflevering veel feiten die velen niet kennen en waardoor je beslist anders naar de situatie gaat kijken. Ik zou een ieder willen aanraden om deze aflevering (link in eerste reactie) te bekijken. Tot het einde. Door je weerstand, door je emoties heen. Omdat we hebben geleerd dat niets is wat het lijkt. Omdat we weten hoe belangrijk het is om een ander geluid te laten zien en horen. Vanuit respect, vanuit goede intenties. Voor de waarheid. Opdat de leugen die regeert alsmaar meer ontmaskerd mag worden. P.s. hoe meer haat en intimidatie ik ervaar hoe krachtiger ik me voel en hoe meer ik bevestigd wordt in deze strijd die zeer intens en duister is. Dus wil je me echt dwarsbomen? Reageer maar niet 😅❤️💪🔥🙏

Hoe kan het dat wanneer "eyes on Rafah" viraal gaat en Palestijnse vlaggen profielfoto's kleuren dit niet gezien wordt als "verdeel en heers "en het kiezen van een kant? Hoe kan het dat wanneer ik aangeef dat we oog voor ALLE slachtoffers, dus naast de onschuldige slachtoffers in Gaza ook de slachtoffers in Israël en de gegijzelden niet moeten vergeten ik beschuldigd word van "verdeel en heers"? Wat is dan het heersende narratief? Ik maak me al langere tijd zorgen over de bubbel waar velen van ons, mij incluis, in lijken te zitten. De bubbel van achterdocht en argwaan jegens alles en iedereen. Men twijfelt aan andermans intenties en maakt elkaar met gemak online kapot wanneer een mening niet strookt met de eigen mening. Men lijkt zo wantrouwend en argwanend verworden dat wat vlak voor onze ogen gebeurt niet meer zichtbaar is. Zullen we PRO beren PRO mens te zijn? Zullen we haat met liefde bestrijden in plaats van andersom? Zullen we gaan staan voor de waarheid wanneer de leugen regeert? Juist omdat we PRO menselijk zijn.

Enkele van de vele reacties op een bericht van "nieuwskanaal" C'est Mocro op Instagram... JODENHAAT. NEVER AGAIN IS NU. "Nee, Tabitha, nu niet de antisemitische kaart trekken. Die slachtofferrol. Daar zijn we nu weleens klaar mee. Kijk wat "ze" doen". Kijk wat "we" doen? We ontmenselijken. We praten goed. We kijken weg. We laten ons meeslepen in blinde razernij en zijn niet meer voor rede vatbaar. We verzanden in discussies en denken allemaal te weten wie waar achter zit en hoe dit complexe conflict in elkaar steekt. Ondertussen verliezen we onze menselijkheid en staan we toe dat de geschiedenis zich herhaalt.

Prachtige woorden van Mattias Desmet Beste vrienden, Verschillende mensen hebben me de voorbije maanden al gevraagd om me uit te spreken over ‘het Israël-Palestina conflict’. Ik kan bij deze zeggen: ik ben er een essay over aan het schrijven. Maar ik haast me niet om het te publiceren. Als ik er vandaag toch al iets over schrijf, dan is het omdat de Universiteit Gent besloten heeft om de samenwerking met Israëlische universiteiten stop te zetten. Ik ga beginnen met iets duidelijk te stellen: ik sta niet achter die boycot. Als het over dat conflict gaat, dan zie en hoor ik nogal wat oppervlakkige sentimenten en grote overtuigingen in de publieke ruimte en weinig echt verlangen naar avonden van liefde en lachen tussen Joden en Palestijnen. Ik stel om te beginnen voor: laat de grote overtuigingen en zekerheden beter achterwege. Als we over ‘Israël’ spreken, over wie spreken we dan? Spreken we over het Joodse volk dat een eigen plaats zoekt op aarde, een plaats waar het niet elke dag met raketten bestookt wordt? Spreken we over de Joodse staat in zoverre hij een ordentelijke democratie probeert te zijn waar Arabische en Joodse Israëlische burgers op dezelfde voet leven? Spreken we over de Israëlische staat als zionistisch project en cruciale pion van een globalistische Nieuwe Wereld Orde? Je kan niet zomaar ‘pro-Israël’ zijn. Er zijn veel verschillende gedaanten van ‘Israël’. En als je over ‘de Palestijnen’ spreekt, over wat spreek je dan? Spreek je over de groep mensen die ontheemd zijn door de trits gebeurtenissen in het Britse mandaatgebied Palestina tijdens pakweg de laatste anderhalve eeuw? Spreek je over de slachtoffers van een Israëlisch oorlogsapparaat dat bij wijlen de grimmige manifestatie is van ultranationalistische sentimenten? Of spreek je over een Hamas-massa die de speerpunt is van een in een groot deel van in de Arabische wereld welig tierende Jodenhaat? Als je de Joodse mens voor ogen houdt die zich niet verliest in ultranationalistische superioriteitsgevoelens en de Arabische medemens die niet aan Jodenhaat ten prooi valt, dan zie je dat wat zich daar afspeelt een klassiek menselijk drama is. En dat menselijke drama is niet uniek. Het ontstaat zoals de meeste menselijke drama’s ontstaan, doordat mensen zich verliezen in kleinmenselijke sentimenten en uiteindelijk in hun medemens geen mens meer herkennen. We kunnen ons terloops de pertinente vraag stellen: waarom zo buitenproportioneel meer aandacht voor dìt drama? Dat is de reden waarom ik niet meega in de meer en meer modieus wordende ‘pro-Palestina’ betogingen: een paar uitzonderingen niet te na gesproken, voel ik er vooral veel fanatisme in en weinig oprechte bekommerdheid om het lot van om het even wie. Als je de straat optrekt als er aan de ene partij geweld wordt aangedaan, dan moet je dat ook doen als er aan de andere partij hetzelfde te beurt valt. Anders getuigt je activisme niet van menselijkheid maar van niet als dusdanig erkende haat. Het is goed om onze vragen te koesteren en voorzichtig te zijn met onze antwoorden. Als je over de stichting van de staat Israël spreekt, dan spreek je over een gegeven dat zowel menselijk noodwendig als problematisch is. Hoe kan het Joodse volk zichzelf een (verdiend) thuisland geven zonder er een ultranationalistische ‘Joodse staat’ van te maken? Waar verwordt nationalisme tot ultranationalisme? Kan er massamigratie zijn naar een land zonder dat de mensen die al in dat land wonen, in hun integriteit en manier van bestaan te bedreigen? Dat zijn moeilijke vragen, maar ze moeten gesteld worden en vanuit menselijkheid beantwoord worden. En nog het meest van al: wie over het betreffende conflict spreekt, spreekt over een botsing van religieuze en culturele entiteiten, niet alleen de Joodse en Arabisch-Islamitische cultuur, maar ook de Christelijke cultuur en de Verlichtingscultuur. Je spreekt over verschillende vormen van macht en kwaad.

Er zijn culturen die de neiging hebben om haat en machtswellust op fysieke manier via terrorisme en andere vormen van directe agressie uit te drukken, er zijn culturen die via monetair-economische weg de wereld in hun greep houden, er zijn culturen die zeggen ‘heb je vijand lief’ maar ondertussen toch de hele wereld koloniseren, er zijn culturen die rationaliteit en humanisme’ in hun vaandel voeren maar uiteindelijk de irrationele en ultieme ontmenselijking van totalitaire systemen veroorzaken. Wie alleen maar vanuit ‘pro-Westers’ perspectief kijkt, verklaart de Islam met zijn voorkeur voor zelfmoordaanslagen en terrorisme gemakkelijk moreel en ethisch inferieur, maar wie de blik wat verruimt en de tientallen miljoenen slachtoffers van pakweg Westers kolonialisme en totalitaire systemen mee in rekening brengt en de voortdurende versmachtende greep van de bankenwereld op de wereldbevolking, is al een beetje voorzichtiger. Ik denk eerder in de trant van Solzhenitsyn, dat de scheidingslijn tussen goed en kwaad niet tussen culturen maar door culturen en zelfs door ieder mensenhart loopt. Op het ene punt spreekt de weegschaal in het voordeel van de ene, op het andere punt in het voordeel van de andere. Uiteindelijk besluit je omtrent de meeste mensen, incluis jezelf, meestal met Nietzsche ’s woorden: ‘Menselijk, al te menselijk’. Ik kom er dan weer op uit: ik heb de indruk dat er omtrent dat conflict in het Midden-Oosten nogal wat mensen zijn die helemaal zeker en vast overtuigd zijn omtrent zaken waar je in een grondige beschouwing niet helemaal zeker en overtuigd kán van zijn. Ik hoor bijvoorbeeld nogal wat mensen die de oorzaak van het conflict bij de ene dan wel de andere partij situeren. Ik zie vooral een eindeloos in de geschiedenis terugwijkende stoet van acties en reacties. De oorzaak van de oorlog in Gaza is de raid van 7 oktober; de oorzaak van de raid van 7 oktober is het Israëlische beleid in Gaza en op de Westbank; de oorzaak van het Israëlische beleid in Gaza en op de Westbank is de eindeloze Palestijnse terreur; de oorzaak van de Palestijnse terreur is het verdrijven van de Palestijnen uit hun dorpen door de Israëli’s, de oorzaak van de verdrijving van de Palestijnen is de collectieve aanval van de Arabische landen op Israël in 48, de oorzaak van de inval van de Arabische landen was de kolonialistische stichting van de staat Israël door de Verenigde Naties, de oorzaak van die stichting was de holocaust, enzoverder. Je kan teruggaan tot de verdrijving van de Joden uit Israël door de Romeinen en nog ver ervoor. Afhankelijk van je vooroordelen en het object van je haat, kan je ergens op een bepaald punt in die oorzakelijke redenering halthouden, daar de ultieme oorzaak van alle miserie situeren, en vervolgens overtuigd zijn dat je de schuldige kent. Dit is wat ik denk: de oorzaak zit niet in één punt, ze zit simpelweg op elk punt waar een mens zijn menselijkheid verliest. Ik kom ook hier op hetzelfde punt uit: menselijkheid ligt hem vooral in het vermogen om niet zó zeker en overtuigd te zijn dat je iemand met een andere overtuiging geen mens meer vindt. Het is de moed tot onzekerheid die mensen rond het kampvuur krijgt en echt naar elkaar laat luisteren en met elkaar laat spreken. Ook in het Heilige Land. Niet dat met dat inzicht alles opgelost is, verre van, maar als je je dit realiseert, ben je misschien al wat voorzichtiger met een boycot. Later meer daarover. Mattias

WIJSHEID en WEERSTAND Hoe reageer ik op iets of iemand wanneer ik weerstand ervaar of wanneer ik mij of mijn visie aangevallen voel? Ben ik zelf eigenlijk zo verdraagzaam als ik van een ander verwacht en sta ik daadwerkelijk open voor de mening van een ander? Kan ik mijn emotie opzijzetten, mijn eerste ingeving loslaten? Durf ik te kijken naar waarom iets mij raakt en of dat met de persoon of met diens mening of uitspraak te maken heeft? Of heeft het alles met mezelf te maken? Kan ik door meningsverschillen heen kijken? Kan ik de goede bedoelingen achter iemands visie zien, ook al is mijn visie anders? En wanneer de toon jegens mij hard wordt. Snoeihard. Ben ik dan nog steeds in staat om respectvol te blijven en mijn eigen emotie en reactie in bedwang te houden? Wijsheid is soms Oprecht Spreken. Wijsheid is soms Oprecht Luisteren. Wijsheid is soms ook Stilzijn. Wat mogen we veel leren in deze bizarre tijden. Ieder op onze eigen unieke wijze en op ons eigen moment. Voor mij persoonlijk was dit een pittige maar enerverende week waarin ik onwijs veel heb geleerd en waarin mijn voornemen om me te focussen op het ware leven en niet teveel op de digitale wereld van de social media enorm bevestigd werd. Mijn eigen boodschap kan verkeerd geïnterpreteerd worden met alle gevolgen van dien. Haat kan gevoed worden en liefde kan verkillen. Het doet me opnieuw beseffen hoe belangrijk verbinding is. Face to face en niet via een schermpje. Take care ❤️