Loggia délirante

‏به من بگو چند اقیانوس؟ اگر چقدر گریه کنم تو زنده می‌شوی؟

بخیه می‌زنم و پاره می‌کنم. تن را به روان.

آه عزیزم، پیش از تو آن‌قدر ناامیدم کرده‌اند که دیگر هیچ بذر امیدی در سینه‌ام جوانه نمی‌زند. حالا سینه‌ام گورستان امید‌ها و رویاهاست.

چقدر حقیرند آنان که با اصرار به تو نزدیک می‌شوند، سپس زخم‌هایت را تماشا می‌کنند و بعد زخم دیگری بر پیکر بی‌جانت می‌زنند و می‌روند.

شفا از فراموشی حاصل نمی‌شود، از یادآوری بدون احساس درد حاصل می‌شود.

اگر شعر نبود چه غریبانه می‌رفتم و چه غریبانه می‌گفتم که تنهایم ‌ #بیژن_جلالی

تو قلبم را از امید تهی کرده‌ای و این بی‌رحمانه‌ترین کاری است که می‌توان در حق کسی کرد.

دخترک از خود پرسید «گناه من چه بود؟» آیا او نمیدانست که این پرسش ساده، بارها پرسش بسیاری از انسانها بوده است؟