کانال رسمی دکتر سید احمد خاتون آبادی

باید از خاطره هائی که تو را - می برد از حال برون، به نکوئی گذری تند کنی باید اینک بنشانی به تن خسته "یاد" اثری از اکنون یاد دیروز و غم روز دگر، لحظه حال تو را غرق در اندوه چو کرد نه نشانی ز صفا بینی و نی - حال خوشی خواهی داشت باید از ابر بیاموزد جان: که اگر می گِریَد؛ باغ ها می شکفند دشت ها سبز شوند و شکوفه بنشیند به سر شاخه خشک اشک ابر آمده تا نیک بشوید ز دل خسته گلشن اندوه تا بروید سنبل تا بخواند بلبل

https://www.javanonline.ir/fa/news/1232753/%D8%A7%D8%AD%DB%8C%D8%A7%DB%8C-%D9%85%D8%AD%DB%8C%D8%B7%E2%80%8C%D8%B2%DB%8C%D8%B3%D8%AA-%D8%A7%DB%8C%D8%B1%D8%A7%D9%86-%D8%A8%D8%A7-%D9%85%D8%AF%DB%8C%D8%B1%DB%8C%D8%AA-%DB%8C%DA%A9%D9%BE%D8%A7%D8%B1%DA%86%D9%87-%D9%85%D9%86%D8%A7%D8%A8%D8%B9-%D8%A2%D8%A8 در متن مصاحبه بالا خاکدانه قحبح است ابه شنباه

جمله نیکان جهان بال زدند به امیدی ورقی فال زدند تا که دیدند جهانی ز درون ناوَکِ دیده لب خال زدند #احمد_خاتون_آبادی https://t.me/joinchat/AAAAAEIGb1sAbwDHNpEl-w

ما آدم های معمولی ■دالتون ترومبو نويسنده و فيلم‌نامه نویس آمريكايى می‌گوید: یادم هست پیش از ازدواجم، مدتی با همسرم همکار بودم. فضای کار باعث شده بود که او از شخصیت و اطلاعاتِ من خوشش بیاید. ناگفته هم نماند که خودم بدم نمی‌آمد که او اینقدر شیفته‌ی یک آدمِ فرا واقعی و به قولِ خودش «عجیب و غریب» شده! □ما با هم ازدواج کردیم. سالِ اول را پشتِ سر گذاشتیم و مثلِ همه‌ی زن و شوهرهای دیگر، بالاخره یک روزی دعوای سختی با هم کردیم. در آن دعوا چیزی از همسرم شنیدم که چراغِ راهِ آینده‌ی رفتارهایم شد: «منو باش که خیال می‌کردم تو چه آدمِ بزرگ و خاصی هستی!... ولی می‌بینم الآن هیچی نیستی!... یه آدمِ معمولی!» ●امروز که دقت می‌کنم، می‌بینم تقریبا همه‌ی ما در طولِ زند‌گی، به لحظه‌اى می‌رسیم که آدم‌های خاص و افسانه‌اى‌مان، تبدیل به آدمی واقعی و معمولی می‌شوند و درست در همان لحظه، آن آدمی که همیشه برایمان بُت بوده، به طرزِ وحشتناکی خُرد و خاکشیر خواهد شد. ○ما اغلب دوست داریم از کسانی که خوشمان می‌آید، بُت درست کنیم و از آن‌ها «اَبَر انسان» بسازیم و وقتی آن شخصیتِ ابر انسانی تبدیل به یک انسانِ عادی شد، از او متنفر شویم. ■واقعیت آن است که همه، آدم‌های معمولی‌اى هستند. حتی آن‌هایی که ما ابر انسان می‌پنداریم هم، دست‌شویی می‌روند، وقتی می‌خوابند آبِ دهن‌شان روی بالش می‌ریزد، آن‌ها هم دچار اسهال و یبوست می‌شوند، می‌ترسند، دروغ می‌گویند، عرقِ‌شان بوی گند می‌دهد و دهن‌شان سرِ صبح، بوی ....! □بعدها که فرصتی شد تا به هنرجویانِ ادبیات و تئاتر آموزش بدهم، احساس کردم هنرجویانم ناخواسته و از روی لطف، دوست داشتند بگویند که مربی‌ ما، آدمِ خیلی عجیب و غریبی است! اولین چاره‌ی کار این بود که از آن‌ها بخواهم «استاد» خطابم نکنند. چون اصولا این لفظ برای منی که سطحِ علمی و آکادمیکِ لازم را ندارم، عنوانِ اشتباهی است. ●در قدم بعد، سعی کردم ‌به آنها نشان دهم که من هم مثلِ همه‌ی آدم‌های دیگر، نیازهای طبیعی‌ دارم؛ عصبانی می‌شوم، غمگین می‌شوم، گرسنه می‌شوم، دستشویی می‌روم، دست و بالم درد می‌گیرد و هزار و یک چیزِ دیگر که همه‌ی آدم‌ها دارند. ○اما به نظرم، سه چیز خیلی مهم هست که باید هر کس به خودش بگوید و نگذارد دیگران از او تصویری فرا انسانی و غیرواقعی بسازند: ▪︎اول احترام؛ حتی جلوی پای یک پسر بچه‌ی ۷ساله هم باید بلند شد و یا بعد از یک دخترِ ۵ ساله از در عبور کرد. باید آنقدر به دیگران احترام گذاشت که بدانند نه تنها از تو چیزی کم ندارند که به مراتب از تو با ارزش‌تر و مهم‌ترند. ▪︎دوم راست‌گویی؛ به عقیده‌ی من هیچ ارزشی و خصلتی، بزرگ‌تر و انسانی‌تر از راست‌گویی نیست. اعترافِ به «ندانستن» و «نتوانستن» یکی از بزرگ‌ترین سدهایی است که ما در طولِ عمرمان باید از آن بگذریم. ▪︎اطرافیان اگر بدانند که ما هم مثلِ همه‌ی آدم‌های دیگر، یک آدمِ با نیازهای عادی هستیم، هرگز تصورشان از ما، تصوری فراواقعی نخواهد شد. ▪︎این‌هایی که گفتم، فقط مخصوصِ هنرجو و مربی نیست. خیلی به کارِ عاشق و معشوق‌ها هم می‌آید.به یک ‌دلداده‌ی شیفته باید گفت: ▪︎«کسی را که تو امروز، در بهترین لباس و عطر و قیافه می‌بینی، در خلوتش، یک فرد معمولی می‌شود! تو با یک آدمِ معمولی طرفی، نه یک ابرقهرمانِ سوپر استار!» ▪︎سوم مهرباني؛ كوشش كنيم در مهرباني از يكديگر سبقت بگيريم. در برخورد با هر انساني، فارغ از شغل و مقام، قيافه و پوشش ظاهري، ميزان سوادش و فقر و غنايش، مهربان باشيم. ■مهرباني و مهر ورزي، هم براي خود ما آرامش جان و تن مي آورد و هم روح و روان آدمهاي اطرافمان را تلطيف ميكند. همه‌ی ما آدمیم. *آدم‌های خیلی معمولی*. ----------Forwarded message

📌5 ژوئن مصادف با ۱۶ خرداد روز جهانی محیط زیست است روز جهانی محیط زیست، روزی است که از سوی سازمان ملل برای افزایش آگاهی مردم برای نگهداری محیط زیست و تحریک سیاستمداران به گرفتن تصمیماتی برای رویارویی با تخریب محیط زیست و گونه‌های زیستی جانوری انتخاب شده‌است. ایران نخستین کشور جهان در فرسایش خاک و نابودی جنگلهاست. پنجمین کشور در مصرف آبهای زیرزمینی ست. سومین کشور‌ در مصرف پلاستیک یکبار مصرف هستیم. و تنها کشوریست که به محیط زیست اهمیت نمی دهد 💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐

جوانه هائی که می رویند با دانه های خاک، پیمانی ابدی بسته اند و هر دانه خاک با آدمی، پیوندی دیرینه دارد آدمی تا کنون - حرمت خاک را نگاه نداشته است با ویران شدن خاک، انسان هائی فراوان زندگی و آسایش را از کف داده اند از انسان باید پرسبد تا کنون، با خاک چه کرده است؟!

روز جهانی دوچرخه، امید به نجات زمین نمادین‌سازی می‌تواند به معنای استفاده کمتر از خودروها و به جای آن، استفاده از وسایل حمل و نقل عمومی، دوچرخه، پیاده‌روی و سایر روش‌های حمل و نقل باشد. با کاهش استفاده از خودروها، می‌توان به محیط زیست کمک کرده و مسائل مرتبط با ترافیک، آلودگی هوا و تغییرات اقلیمی را کاهش داد. همچنین، استفاده از حمل و نقل سبک و فعالیت‌های فیزیکی مانند دوچرخه‌سواری و پیاده‌روی می‌تواند به سلامت فردی و بهبود کیفیت زندگی افراد کمک کند. به همین مناسبت در تاریخ 3 ژوئن 2018 یا 13 خرداد 1397، سازمان ملل متحد با توجه به توافق بین 193 کشور عضو، روز جهانی دوچرخه سواری (World Bicycle Day) را به ثبت جهانی رساند. این تصمیم براساس تحقیقی که توسط دو گروه فدراسیون دوچرخه سواران اروپا (ECF) و اتحاد جهانی دوچرخه سواری (WCA) در سال 2015 انجام شده، در کنفرانس تغییرات اقلیمی سازمان ملل ارائه و اتخاذ شد.