مکتب فرهنگ‌فر

در کنار دوستان و همکلاسی‌های دبیرستان شهید حدادعادل و زنده‌یاد دکتر فرامرز محمودی ۱۳۹۱/۲/۱۲ پارک نهج‌البلاغه @nfarhangfar

خاطره فروردین ۱۳۹۱ فروردین ۱۳۹۱ تصمیم گرفتم ریش و سبیل خود را بتراشم؛ گمان کردم تغییری در چهره بوجود بیاورم ولی نمی‌دانستم این کار مشکلات خودش را دارد. از سال ۱۳۷۲ که سرباز بودم ریش و سبیل را تجربه کردم و خودم شخصا این چهره را دوست دارم؛ گمان کنم اهالی هنر هم با این چهره‌ی من بیشتر انس گرفتند و من را با ریش و سبیل می‌شناسند و به قول شوهر خاله‌ام جناب کیان مشکات که همیشه به من می‌گفتند : با ریش و سبیل آرش فرهنگ‌فر هستی. پایان فروردین ۱۳۹۱ بود و من برای دیدن برنامه‌‌ی ماهیانه به فرهنگسرای ارسباران رفته بودم؛ مجری برنامه دوست گرامی جناب علیرضا پورامید بودند و بسیاری از هنرمندان خوشبختانه حضور داشتند؛ من با ریش تراشیده و چهر‌ه‌ای تازه وارد سالن شدم، هیچکدام از دوستان و استادان هوشنگ ظریف، محمد منتشری، فریدون حلمی و ... من را نشناختند!!! آن روز هم برایم جذاب بود و هم خیلی اذیت شدم چون باید به همه خودم را معرفی می‌کردم!!! البته این خودش تجربه‌ای بود که باید می‌آموختم و از این تجربه، درس بزرگی گرفتم. روان درگذشتگان هنر شاد و یادشان گرامی باد برای همه‌ی هنرمندان ایران سلامت و تندرستی آرزومندم. با مهر و ارادت آرش فرهنگ‌فر ۱۴۰۳/۴/۲۴

افشاری سه تار : سعید هرمزی کلکسیون ژان دورینگ @nfarhangfar

  مرحبا ای پیکِ مشتاقان بده پیغامِ دوست تا کُنم جان از سرِ رغبت فدایِ نامِ دوست واله و شیداست دایم همچو بلبل در قفس طوطی طبعم ز عشقِ شِکَّر و بادامِ دوست زلفِ او دام‌است و خالش دانهٔ آن دام و من بر امیدِ دانه‌ای افتاده‌ام در دامِ دوست سر ز مستی برنگیرد تا به صبحِ روزِ حشر هر که چون من در ازل یک جرعه خورد از جامِ دوست بس نگویم شِمِّه‌ای از شرحِ شوقِ خود از آنک دردسر باشد نمودن بیش از این ابرامِ دوست گر دهد دستم کشم در دیده همچون توتیا خاک راهی کآن مشرف گردد از اَقدامِ دوست میل من سویِ وصال و قصد او سویِ فراق تَرکِ کامِ خود گرفتم تا برآید کامِ دوست حافظ اندر دَردِ او می‌سوز و بی‌درمان بساز زان که درمانی ندارد دَردِ بی‌آرامِ دوست حافظ شیرازی @nfarhangfar  

تصویر استاد ناصر فرهنگ‌فر طرح سوخته‌کاری روی چوب : خانم سلماز عالی‌کیا @nfarhangfar

خاطره با استاد محمد دلنوازی استاد محمد دلنوازی از نوازندگان باسابقه‌ی گروه پایور بودند که من همیشه فیلم‌های ایشان با گروه پایور را مشاهده می‌کردم؛ ایشان از دوستان پدر بودند و با پدر در محافل خصوصی مثل منزل زنده‌یاد محمود ریحانی، دکتر نایینی، استاد نصرالله شیرین‌آبادی، استاد محمد جوادی‌پور و محافل خصوصی با پدر همنوازی داشته و برخی از این کارها خوشبختانه ضبط شده است. من خوشبختانه با استاد محمد دلنوازی در کنسرت گروه عارف سال ۱۳۷۶ در اهواز، کنسرت گروه وزیری در شهرستان بابل و آلبوم فسانه همکاری داشته‌ام. ایشان موسیقی‌دانان کاربلد و خبره‌ای هستند و سالیان سال تجربه‌ی کارهای گروهی دارند و همیشه از ایشان خاطرات خوب و خوشی دارم. استاد محمد دلنوازی برایم یک خاطره از استاد حسین فرهادپور تعریف کردند که خیلی جالب بود؛ استاد دلنوازی فرمودند : از استاد فرهادپور پرسیدند غیر ویولن و قیچک چه سازی می‌نوازید؟ استاد فرهادپور فرمودند : عود می‌زنم؛ بود می‌زنم، نبود نمی‌زنم. روان استاد حسین فرهادپور شاد و یادشان گرامی باد برای استاد محمد دلنوازی سلامت و تندرستی آرزومندم. با مهر و ارادت آرش فرهنگ‌فر ۱۴۰۳/۴/۲۳ @nfarhangfar

تکنوازان برنامه شماره ۶۶۲ ماهور ویلن : پرویز یاحقی سنتور : فضل الله توکل تنبک : رضا صیرفی پالایش : کلاسیک ایرانی @nfarhangfar

افسوس بر آن دیده که روی تو ندیده‌ست یا دیده و بعد از تو به رویی نگریده‌ست گر مدعیان نقش ببینند پری را دانند که دیوانه چرا جامه دریده‌ست آن کیست که پیرامنِ خورشیدِ جمالش از مشکِ سیه دایره‌ی نیمه کشیده‌ست ای عاقل اگر پای به سنگیت برآید فرهاد بدانی که چرا سنگ بریده‌ست رحمت نکند بر دلِ بیچاره‌ی فرهاد آنکس که سخن گفتن شیرین نشنیده‌ست از دستِ کمان مهره‌ی ابرویِ تو در شهر دل نیست که در بر چو کبوتر نطپیده‌ست در وهم نیاید که چه مطبوع درختی پیداست که هرگز کس از این میوه نچیده‌ست سرِّ قلمِ قدرتِ بی چون الهی در رویِ تو چون روی در آیینه پدید است ما از تو به غیر از تو نداریم تمنّا حلوا به کسی ده که محبّت نچشیده‌ست با این همه بارانِ بلا بر سرِ سعدی نشگفت اگرش خانهٔ چشم آب چکیده‌ست سعدی شیرازی @nfarhangfar

استاد محمدرضا لطفی، بانو قشنگ کامکار، استاد محمد مقدسی، خانم مقدسی، بانو فهیمه هرندی ( مادرم ) و استاد ناصر فرهنگ‌فر تاریخ عکس ۱۳۵۰ @nfarhangfar

خاطره زنده‌یاد مجید فرازمند با استاد بهمن رجبی زنده‌یاد مجید فرازمند از دوستان پدر و استاد پرویز مشکاتیان بودند؛ ایشان از فیلمنامه نویسان سینمای ایران، نویسنده‌ی فیلمهای طنز و داستان نویسی بودند؛ آرش و سروش فرازمند، فرزندان ایشان بودند که در موسیقی راک فعالیت داشتند و در سال ۲۰۱۳ در نیویورک به قتل رسیدند و پیکر این دو هنرمند جوان در قطعه هنرمندان بهشت زهرا به خاک سپرده شد. ایشان برای پدر تعریف کردند : روزی از دربند عازم قلّه‌ی توچال بودند، در میانه‌ی راه جناب بهمن رجبی را می‌بینند، از هر دری صحبت می‌کنند، جناب رجبی می‌پرسند و جناب فرازمند پاسخ می‌دهند، جناب فرازمند می‌پرسند و جناب رجبی پاسخ می‌دهند؛ گرم صحبت و گفتگو بودند که جناب مجید فرازمند می‌پرسند : نظر شما در مورد جناب ناصر فرهنگ‌فر چیست؟ جناب رجبی پاسخ می‌دهند : من توچال هستم و فرهنگ‌فر پیچ شمیران است؛ جناب مجید فرازمند پاسخ می‌دهند : البته اگر مقصد شهرری باشد. این خاطره رو پدرم برای استاد پرویز مشکاتیان تعریف کردند و استاد پرویز مشکاتیان فرمودند : چه حرفهای عجیبی جناب رجبی می‌زنند! ممکن است یک آدم بی‌خاصیت و ناکارآمد قله‌ی توچال باشد و دهخدا پیچ شمیران باشد. روان درگذشتگان هنر شاد و یادشان گرامی باد برای استاد بهمن رجبی سلامت و تندرستی آرزومندم با مهر و ستایش آرش فرهنگ‌فر ۱۴۰۳/۴/۲۲ @nfarhangfar