فرهنگ ایرانی

🎬◼️اسماعیل خویی، از شعرای برجسته معاصر و از بنیانگذاران کانون نویسندگان ایران، روز سه‌شنبه، چهارم خردادماه، در ۸۳ سالگی در لندن درگذشت. #اسماعیل_خویی @radiofarda

درگذشت اسماعیل خویی درگذشت اسماعیل خویی صدمۀ بزرگی به شعر فارسی است. خویی جایی نوشته که مهدی اخوان ثالث، در پایان عمر، در یک میهمانی، شولایش را از تن درآورد و از او خواست که آن را بپوشد. انگار خرقۀ شاعری خود را بر تن خویی می‌پوشاند. نظر اخوان درست بود. شعر خویی استمرار بوطیقا و بلاغت شعر اخوان است. اسماعیل خویی «بیشتر» با شعر نیمایی و قصیده با جامعه سخن گفت. رباعیاتش درحد اشعار نیمایی و قصاید او نیست. او یکی از قصیده‌سرایان برجستۀ ادب معاصر است. در ساختار قصایدش بدعت‌ها و بدایع هست. مثل بهار،در عرصۀ گیرودار آزادی، قصیده را ابزار نبرد ساخت و از عهده برآمد. به نظر من خویی بعد از بهار بزرگترین قصیده‌سرای سیاسی شعر فارسی است. قصایدش در هوای تازه دم می‌زند و ریشه در اعماق زبان و ادب فارسی دارد. حتی وقتی شعار می‌دهد باز جانب هنر شاعری را فرو نمی‌گذارد. در شعر خویی تأملات فلسفی و عشق هست. اما سیاست محتوای اصلی شعر اوست. شعرش فصلی از شعر سیاسی و اعتراضی ادبیات معاصر ایران است. جنس سیاست‌ورزی‌اش یادآور امثال عارف و عشقی است؛ دردمند و عاصی و خشمگین و سرکش و صادق و زخمی. مثل عارف و عشقی، مستأصل و مغموم. مثل عارف و عشقی تلخکام و نومید. ولو اینکه برای حفظ ظاهر از امید هم گفته باشد. خویی اگرچه اهل فلسفه بود اما درنهایت به سیاست و اجتماع از دریچۀ عواطف شاعرانه می‌نگریست. این یادداشت را با اندوه نوشتم. غصه دارم از فقدان شاعری که از شعرش لذت می‌بردم. شاعری که کارش را بلد بود. من سیاست را از شاعران نمی‌آموزم. جویا و دوستار شعر خوب هستم و اسماعیل خویی شاعر خیلی خوبی بود. دریغا دریغ. گاهی نهیب حادثه‌ها چنان بنیان‌کن است که باده هم نمی‌تواند غم دل را بشوید و ببرد. اسماعیل خویی مُرد و از غم دل رَست. و آن‌ داور که غربال‌به‌دست از پس کاروان می‌آید، شعرهای خوبی از خویی برای آیندگان خواهد برد. https://t.me/n00re30yah

شماره: ۳۳۶ خواننده: #پریسا آهنگساز: #عباس_خوشدل ترانه‌سرا: ؟ دستگاه: #همایون @TheMiracleOfMusic

ساموئل بِکِت | مصاحبۀ سکوت سال ۱۹۶۹ جرمی لیندون، ناشر آثار ساموئل بِکِت، نامه‌ای از آکادمی نوبل دریافت می‌کند مبنی بر این‌ که نوبل ادبیات قرار است به بکت اهدا شود. او با توجه به شناختی که از بکت داشت (عدم تمایل وی به حضور در رسانه‌ها و گفتگو دربارۀ آثارش)، تلگرامی برای بکت و همسرش سوزان می‌فرستد و با شوخ‌طبعی می‌نویسد: "به هر حال آن‌ها جایزۀ نوبل را به شما داده‌اند. توصیۀ من این است که پنهان شوید." بکت که آن زمان در هتلی در کشور تونس اقامت داشته، سرانجام قبول می‌کند با تلویزیونِ سوئد مصاحبه کند، با این شرط که هیچ سئوالی از وی پرسیده نشود. و بدین ترتیب مصاحبه‌ای بی‌کلام شکل می‌گیرد که کارگردانِ آن در واقع خود بکت است. وی زمانی گفته بود: "هر کلمه‌ای همچون لکه‌ای است غیرضروری بر سکوت و نیستی." روایت: علی حاتم

دکتر محمدرضا شفیعی کدکنی که عمرش دراز باد، به مناسبت سالروز تولد استاد محمدعلی موحد شعری سروده اند، که تقدیم می گردد: شاد و خرّم دوّمِ خردادِ ما روزِ میلادِ مِهین استادِ ما آن موحّد کاو به توحید نظر جمع کرده جملهٔ اضداد ما آن شگفت‌آمیزهٔ عشق و خرد اعتدال مردمی و دادِ ما مَفخر ایران زمین در این زمان‌ صیتش از تبریز تا بغداد ما عاشقِ راهِ مصدق، آن بزرگ پیشوا و رهبرِ آزاد ما 〰️ محمد رضا شفیعی‌کدکنی دوم خرداد ۱۴۰۰ @movahed1302 @sahandiranmehr

🔵 هوایی که تنفس می‌کنیم، آبی که می‌نوشیم و غذایی که می‌خوریم به #تنوع_زیستی وابسته است. در این ویدیو، تنوع زیستی و چرخه ارتباط منابع حیاتی با زبان ساده تشریح می‌شود. حفظ تنوع زیستی از اصلی ترین اصول مراقبت از #محیط_زیست است. 🌎 @KavehMadani