به سوی آرامش

در اهمیت روایت قتل‌ها مجتبی نجفی سیزده سال از کشته شدن #هاله_سحابی گذشت.‌ داستان او در امتداد فاش شدن یک واقعیتی است که با تجربه به آن رسیده ایم: حکومت دینی در ذات خود ارتجاعی و قاعده اش بر حذف است. این واقعیت از همان روز نخست انقلاب آشکار شد:حکومت دینی و حذف، لازم و ملزوم اند. از اعدام های جنون آمیز نخستین انقلاب تا حذف و قتل شهروندان در خیابان و زندان، آشکار کننده این اصل مهم بنیادین است که دین در ساختار قدرت،هیولایی رعب آور می شود. نه اینکه حکومت های غیردینی اینگونه نباشند اما مسأله حکومت دینی حادتر است چون خدا را از آسمانها به زمین قدرت می‌کشاند و به نام خدا،کشتن بسیار سهمگین تر است. قصه هاله سحابی که در سال نود در تشییع جنازه پدرش عزت الله سحابی کشته شد گویاتر است. او از زندان آن روزهای جنبش سبز بر بستر پدر بیمار حضور یافت. مرگش را دید و در یکی از امنیتی ترین مراسم های تشییع جنازه که دور تا دور چند ده نفر آدم را انواع و اقسام نیروهای نظامی و لباس شخصی گرفته بودند دختری با لگد مامور نیروی انتظامی بر زمین افتاد و بعد از دقایقی جان داد و شبانه دفن شد. داستان این جان دادن کافی است حجتی باشد بر اینکه دین در ساختار قدرت علیه خود دین می‌شود. چرا که شیعه را روایات زنده نگاهداشته. روایت قربانی در شیعه قدرت دارد و بسیج آفرین است. جمهوری اسلامی همان روایتی را که درباره فاطمه زهرا، پهلوی شکسته، دفن شبانه بر منابر عرضه می‌کرد و اشک مخاطب را در می آورد بر هاله سحابی اجرا کرد. به عبارتی جمهوری اسلامی بر هر آنچه که گریست، عمل کرد و حتی یزید به زینب فرصت خطابه داد اما جمهوری اسلامی به بسیاری خانواده های قربانی هم فرصت سوگواری نداد. پرونده هاله سحابی هم چون بسیاری پرونده های دیگر ماست‌مالی شد اما قدرت روایتگری را دست کم نگیرید. روایت قتل‌های ظالمانه ستاندن همان سلاح اشک حاکم بر قربانیان تاریخی و استفاده علیه خود اوست. چون همین روایتها به عنوان تکه هایی از یک کل منسجم که از اوان انقلاب تا امروز ادامه یافته، نسل به نسل را بر سر یک واقعیت مسلم پیوند می‌دهد و به اجماع می‌رساندکه رخت بر بستن دین از ساختار قدرت به نفع همگان است حتی به نفع دینداران. از این منظر در‌ دورانی که ما نه به مثابه شهروند نه به مثابه قربانی «شناسایی» نشده ایم و کوچکترین رنج مان انکار می شود، حتی ساس حشره موذی به رسمیت شناخته نمی‌شود و تورم را شکوفایی اقتصادی و استبداد را آزادی در حد اعلی جا می‌زنند، روایت قربانیان امتداد گفتمانی است که علیه فراموشی کار می‌کند. دادخواهی مشمول زمان نمی شود، نسل به نسل، تداوم می یابد تا روز مبادا. https://t.me/modjtabanajafifrance/2296

با جمهوری اسلامی درونتان مبارزه کنید مجتبی نجفی اینجا خود تل آویو است،تظاهرات مخالفان جنگ که به ابتکار جنبشی به نام" ایستادن با هم"برگزار شد. این جنبش را یهودیها و عربها راه انداخته و هم آزادی گروگانها و هم پایان جنگ غزه را خواستار شدند. این جنبش برای صلح مبارزه می‌کند. ایستادن در کنار جنگ طلبی ضد ارزش است،حالا این جنگ در هر جای جهان باشد و به خصوص اینکه مساله کشتار شهروندان باشد به ویژه کودک کشی. حتی در مورد شعار" نه غزه نه لبنان جانم فدای ایران"بدفهمی صورت گرفته،این شعار برای نفی سیاست خارجی بود که ایران و سرنوشت مردمش را رها کرده،در پرونده های خونین خاورمیانه کاسه داغ تر از آش شده. زمانی فلسطینیها به رهبری یاسر عرفات معاهده صلح با اسرائیل امضا کردند،خامنه ای در نماز جمعه با لحن شدیدی گفت ما قبول نداریم. به تو چه؟ جنبش زن،زندگی،آزادی برای صلح بود،علیه خشونت ساختاری حاکم به شهروند و جنگ روزانه علیه ملت به ویژه زنان. این جنبش را نباید اجازه داد خرج جنگ طلبی کنند. برای همین بود در آواز لیلاها سروده شد:" زن،زندگی، آزادی، صلح و امید و شادی". برچسب نزنید. شبیه جمهوری اسلامی نشوید. مخالفت با کشتار در فلسطین به معنای موافقت با حماس و جمهوری اسلامی نیست. شیرینی پخش کردن ارزشیهای جمهوری اسلامی به خاطر عملیات هفتم اکتبر شنیع بود،آنها کودک کش و جنگ طلبند اما مهم این است شبیه جمهوری اسلامی نشویم و الا مخالفت کردن و شبیه شدن کار سختی نیست،مخالفت کردن و ایستادگی بر ارزش آزادی در محیط دیکتاتوری کاری سترگ و ارزشمند است. در همان آغاز جنگ،یهودیان بسیاری هم بودند که به ویژه در آمریکا تظاهرات کردند و اعلام کردند به نام ما جنایت نکنید. آنها هم طرفدار حماس اند؟نه به جنگ، نه به کودک کشی،یک ارزش است. تهران و تل آویو و دمشق و صنعا و رفح نمی‌شناسد. برای ارزشهایتان مبارزه کنید و از هوچی گری نهراسید. نه به جنگ،مخالفت اخلاقی است،در عین حال مبارزه سیاسی هم است، چون تقویت ایده مبارزه با خشونت است. خشونت فقط در رفح نیست ما خشونت را در ایران از زمانی که متولد شده ایم،لمس کرده ایم. برآمدن از خاکستر خشونت و با خشونت مخالفت کردن هنر است. دشمن دشمن من همیشه دوست من نیست،بستگی به کنشهایش دارد. این برای ذهنهای ساده است که حوصله بررسی یک مساله چندبعدی را ندارند. می گویند اولویت ما ایران است،حرفی نیست، واقعیت هم همین است،برای همین تاکید می کنیم جنبش ایرانیان را خرج جنگ طلبی دولتها نکنید و کاسه گدایی را از این دولت به آن دولت پهن نکنید و آبروی آزادیخواهان را نبرید،تناقضهایتان را حل کنید. کسی که به جنگ لبخند بزند برای صلح نمی تواند مبارزه کند. مبارزه با جمهوری اسلامی مبارزه با یک نظام فکری مبتنی بر خشونت است و نه صرف  مبارزه با افراد و اشخاص و جریانها.  پادزهر این نظام تمامیت خواه،ایستادن بر صلح و دموکراسی است. ایران زن،زندگی،آزادی، گفتمانی باشد برای ایران به عنوان الگویی در خاورمیانه در قلب بنیادگرایی دینی که منادی سکولاریسم، دموکراسی و ملت متحد متکثر باشد. اینجا نقطه اوج تمدنی ایران خواهد بود به عنوان پایگاهی برای مخالفت با افراط گرایی و بنیادگرایی دینی، استبداد و خشونت طلبی در خاورمیانه پر از خشم و خون. پاسداشت این رویا از طریق مخالفت ولو لفظی با جنگ می گذرد. مخالفت نمی کنید؟  کشتار را تایید نکنید. با جمهوری اسلامی درونتان مبارزه کنید. Photo By Murielle Paradon / RFI https://t.me/modjtabanajafifrance/2293

از تو گفتم… آرمان گرشاسبی از تو گفتم سر به دامان خیابانی که در آن خانه داری از تو گفتم از همین عطری که آغوش من جا می‌گذاری هرچه در گوش زمین و آسمان گفتم نشد من مگوهای دلم را با جهان گفتم نشد از دل جامانده در آوار تنهایی نگفتم از تو گفتم از تو خواندم از شب بالا بلند گیسوانت عاشقانه گریه کردم تن‌به‌تن با خاطرات ناگهانت بی‌بهانه از تو دور و بی‌تو نزدیکم به پایانی که دیگر گفتنی نیست جز برای گم‌شدن در یاد تو این قصه از سر گفتنی نیست از تو در من مانده رویایی که هر شب تا جنونم می‌کشاند حافظانه عطر گیسویت که می‌رقصد به شعرم می‌نشانم هر کجایی دل به موج و موج دریای نگاهت می‌سپارم آرزویی جز شکستن در تلاطم‌های آغوشت ندارم بی‌قرارم از تو خواندم از شب بالا بلند گیسوانت عاشقانه گریه کردم تن‌به‌تن با خاطرات ناگهانت بی‌بهانه از تو دور و بی‌تو نزدیکم به پایانی که دیگر گفتنی نیست جز برای گم‌شدن در یاد تو این قصه از سر گفتنی نیست .