شعرِ بی پایان - « سینماشعر »

هر روز باید یک شعر خوب خواند که جامائیکا هم کشوری ست ... الهام ملک پور مجموعه شعر الهام ملک‌پورِ شاعر که در یکی از شعرهایش نوشته است : هر روز باید یک فیلم خوب دید هر روز باید یک موسیقی خوب شنید هر روز باید یک شعر خوب خواند https://t.me/vasazi/4783

نگاه کن به خرابه‌های ایرانشهر ببین که چند کتابخانه را سوزاندند چه میدان‌ها که ویران شد دیدی که آن کودک هرگز به قاف نرسید کاوه‌ای نیامد هزار سال * پس راستی پیشه‌ی ایرانشهر شد ارژنگ و سروده‌های روشنی باغی آورده بود پر نقش و نگار نگارگری که به چهره‌ی نور یاران او همه پیاده آمده بودند به خطِ مانوی نوشتند و شهر را به آب پاک شستند و ما از آنروز پیراهنی سپید بر تن کردیم ■ از کتاب شعر جدید رزا جمالی

جشن اردیبهشتگان این جشن در روز اردیبهشت از ماه اردیبهشت ار سالنمای زرتشتیان (‌ دوم اردیبهشت خورشیدی) برگزار می‌شود.  اردیبهشت امشاسپند از واژه اوستایی اشاوهیشتا نماد اشویی و پاکی و راستی و درستی است و نگهبانی تمام اقسام آتش در جهان نیز به او سپرده شده است @vasazi

چهار هایکوی بهاری از ماسائو شیکی - شاعر ژاپنی فارسی‌ی : ع.پاشایی ۱ نشسته روی دیوار گِلی در باران بهاری کلاغی ۲ آزاله‌ها شکوفا در حفره‌یی روی صخره‌یی بودایی ایستاده ۳ زادگاهم به هر کجا که نگاه می‌کنم کوه‌ها می‌خندند با سبزینه‌ها ۴ یخ بستن بهاری می‌رقصد در هوا تابش لرزان گرما @vasazi

☝️ 👇👇 ۱۷ آوریل #روز_جهانی_هایکو بود؛ گفتم بدین مناسبت از یک هایکونویس عرب و دیدگاههایش در زمینه هایکو صحبت کنیم. امروز معروفترین هایکوسرای عرب «سامح درویش»است از مراکش؛ که با تجربه‌های متعدد ادبی و مفصل حتا در حد رمان‌نویسی، سرانجام در خانه‌ی هایکوسرایی بود که رحل اقامت افکند. می‌گوید: شعر سنتی و بلاغت مطنطن ادب عربی با جهان هایکو سازگار نیست،در هایکو باید غافلانه نوشت تا با استعاره‌های فاسد حال و هوای شعر را بر هم نزنیم. اما چنین حرکتی مستغنی و بی‌نیاز از تخیل و خُبره‌ی زبانی نیست. او درباره‌ی هایکو هم هایکویی دارد و سروده که: اگر شعرت را کودکانه سرودی اما به زُبدگی و تبحر یک پیر هایکو آن است. هایکو از نظر «سامح درویش» نه امری زبانی بلکه پیشازبانی است، برای همین در هایکو بدون صنایع ادبی و زبانی هم شعر برای ما فراهم است حتا در غیاب زبان. می‌گوید سرایش هایکو: یک بازگشت دائمی به دنیاها و مناطق بکر در درون آدمی است. انگار وقتی که می‌نویسی‌اش انگشتانت از التهاب واقعه بسوزد. مجموعه هایکویی دارد با عنوان:((برشاقة آکروباة)) در آنجا با این لحن می‌پرسد که ((یسئلونک عن الهایکو)) و خودش پاسخ می‌دهد که به ظرافت حرکات آکروباتیک باید جریان و سیلانی از نور از سوراخ چشمانت بر تاریکی واقعیت بتابد و نه تنها بتابد بلکه بتواند واقعیت خسته و ملال‌آور را صیقل دهد. نه تنها برای خوشایند مخاطب بلکه باید حیرت را در جان مخاطب بکارد. برای اینکه نمونه‌هایی از هایکوهای وی داشته باشید چند تایی از آنها را ترجمه کنم: مشق، باید رنگین کمان بکِشم با مداد سیاه! بر دیوارهای سوراخ سوراخ ( ناشی از گلوله‌های جنگ) سایه‌ام به خودم مانند گشته. چه لذت خائنانه‌ای که با پرشی اشتباه ماهی خویش را به خشکی افکند. از دستانش تتوهای نوازنده نی درون نی‌ و نغمه‌هایش نشت می‌کند. بر لبه‌ی چاه دلو را آب باران پر می‌کند. لبانت مرا بس است که شعرهایم را بوسه به بوسه بنگارم. هراسان از روشنی خفاش در من پناه می‌گیرد از خانه‌های قدیمی. و به پدرش: تابستان به تابستان خورشید بر پشت دستانت بیشتر چروکیده می‌شود. در کنار هم سرفه می‌کنند کارگر معدن زغال سنگ و سایه‌اش.

معرفی هایکوسرای مغرب عربی به مناسبت روز جهانی هایکو 👇👇👇

سینمای مدرن از سفر به ایتالیا تا در شهر سیلویا در ترجمه مقاله‌ای از ژاک ریوت ( منتقد و فیلم‌ساز فقید) دیدم که او فیلم سفر به ایتالیا ساخته‌ی روسلینی را نخستین فیلم مدرن نامیده است. از شاهکارِ سفر به ایتالیایِ روسلینی تا فیلمی مثلِ In The City Of Sylvia ، که نماینده جدید سینمای مدرن است ، چه مسیری طی شده است. در فیلم در شهر سیلویا، میل به نشستن در یک مکان و مشاهده رسوخِ نیروها و ردپاهای تاریخ ، تعریف و تصویر می‌شود . و از اینطرف، قوم‌شناسی و باستان‌شناسیِ " سفر به ایتالیا "‌یِ روسلینی. هر دو زیباست. پیوست: از سر دیدنِ فیلم سفر به ایتالیا ساخته روسلینی ( به زبان اصلی-انگلیسی) ‍ ‍ @vasazi

نخستین فیلم مدرن نمایی از فیلم  "سفر به ایتالیا" ساخته‌ی روسلینی/1954 . ژاک ریوت منتقد آن روزهای کایه دو سینما آنرا «آغاز رسمی سینمای مدرنیستی» دانست. فیلمی که از این پس تمامی دیگر فیلم‌ها باید با معیار آن سنجیده شوند. «سفر به ایتالیا» داستان سفر زوجی انگلیسی به نامهای الکس جویس (جورج سندرز) و کاترین جویس (اینگرید برگمن) به ایتالیاست. نام این دو شخصیت و بخشی از داستان فیلم را می‌توان اشاره‌ای به جیمز جویس نویسنده شهیر ایرلندی و داستان معروف «مُردگان» او دانست، آخرین داستان از مجموعه دوبلینی‌ها و شاید بی‌نسبت با آخرین نمایشنامه هنریک ایبسن- وقتی ما مُردگان برخیزیم- (که بوضوح بر جویس تأثیر گذاشت). نباشد. قسمت مهمی از فیلم در خرابه‌های باستانی و مجسمه‌های ایتالیا میگذرد، امر واقعی‌ای که این زوج در پشت جمعیت پرنشاط ایتالیایی‌ها با آن مواجه میشوند. این خرابه‌ها در فیلم شاهدی‌اند خاموش بر گذشته‌ای از دست رفته، بر سرمستی‌ای که مدتهاست از دست رفته. @vasazi