زمان مبهم

برین بدین

آزمون شخصیت رایگان | 16Personalities https://www.16personalities.com/fa/%D8%A2%D8%B2%D9%85%D9%88%D9%86-%D8%B4%D8%AE%D8%B5%DB%8C%D8%AA

بیدارم کن که به بهانه ات جان بگیرم از روز ، بیدارم کن و چون اتفاق رقم بخور و گران بشو که مگر تو رخوت از تنم بیرون کنی ، من تاب اجتماع ندارم ! نپرس و هر چه میدانی که رواست درون میدان بیاور که من فقط دفاع میکنم و به وقتش ضد حمله!

حرف بزن، بگو هوا گرم است، بهانه بگیر که این روز ها روانمان را آشفته کرده است، حرف بزن تا سکوت، دهانش را ببندد. حرف بزن تا تنهایی برود. حرف بزن تا احساس کنم با هم وجود داریم نه اینکه فراموش کنم تنهاییم ، می خواهم بدانم چقدر تاب داریم که دور بمانیم. تو جماعتی هستی که دیگر نیست و من همانم که همیشه بودم اما تا جایی که مسیرمان یکسان بود و نه تو در مسیر من و نه من در مسیر تو آلوده نشدیم. حرف بزن بگو تمام شما را سر بریدم، با وسواس های هورمونی و توهمی. بگو تک تک سران لشکر را مسموم کردم که خیانت بمیرد و ارتشم مرد. بگو حتی دروازه های کاخ را به روی هر کسی که لغزید ، آرام و بدون اعتراض بستم . حرف بزن , بگو شعر بگو! بگو داستان بگو! بگو بنویس عوضی! بگو که گفتی در نوشته هایم زنده ام حالا نه آن ها را قبول داری و نه نشان می دهی چه در سر داری! بگو دیگر لب به لب آن زهرماری ها نزن تا با تو مخالفت کنم، تو همان جماعتی هستی که دیگر نیست ، دیگر آن جامعه ی مخاطب را از دست داده ام، شاید زیادی کم بودند و شاید من درست کار نکرده بودم. گفتم کلمات هنوز می توانند مرا بروز بدهند اما هربعد از این متن ضعیف و خار حرفم را پس می گیرم و شاید به زودی فقط خودم را به صلیب کاغذ نقاشی کنم که آن اثر ویران تر و بی مخاطب تر از شعر و متن است. بوف @zamanmobham

۱۴۰۰

از براهنی

من مست بودم ، با دو بطری می که نه، از سگ عرق دوشیده بودند، بر روی شن ها، در کنار موج دریا، بی صدا، افتاده از پا ، بی رمق ، منفور ، تنها، باد می آمد ولی ، با دود سیگار، چشم را ، آرام با ترس ، باز کردم، یک پری افتاده در ساحل ، به دستش یک نخ سیگار ، هی دم از او می گرفت ، با کام ها پیکار، گفت: دائم الخمری! جان پاسخ در من نبود، یک عدد مشعل به اتش برکشید و سمت من انداخت، دود می کردم که او گفت: کیستی؟ گفتم :اوباش! گفت : جمالت بوی پیغمبر دهد ، طفلی. گفتم : طفل مستی که تو را در خفت و خیزی خوب می خواهد! کمانْ ابرو به بالا داد، و لب هایش چروکیده، دو خط چشم ها تنگ و دهانش سوی من با زهر پاشیده، که :گستاخی، ولی من پای مستی میگذارم، یک نگاه بر پای او کردم: ولی من مست را در لای پایت ... هر چه از می خورده بودم نا گهان از من برون ریخت... [...] بوف

روزگارم که فقط می گذرد! رو به اتمام و تباهی می رود، عمر من ، بد بایگانی می شود... روزگارم که فقط می گذرد. قصه ی تلخ همه تکراریست، مثل صد قصه ی بی مزه ی افسانه شده، شکوه از رخوت و بی حوصلگی، از ازل سهم همه: غصه ی پیمانه شده! روزگاری که فقط می گذرد! خوبش آن است که فقط می گذرد! دردش آنست که فقط می گذرد! روزگاری که فقط می گذرد، چه امیدی به کجایش بندم؟ به تن عشق و هوس های شما؟ یا که بر پول و زر و سیم و دوا؟ به کمک های دورغین خدا؟ او که مسکوت ترین راه نجاتم شده است، چه امیدی به کجاش بندم؟ پرم از کفر و نجاسات ، چرا؟ روزگاری که فقط می گذرد، مصرع تلخ بدون وزنیست، که سر بیت شدن، یا نشدن، می جنگند، غافل از ترد شدن‌، باختن شهر عروض، روزگاری که فقط می گذرد، می گذرد، یادم امد که کسی در کفنش گفت به من: باکی‌نیست...