بازاندیشی

خدا حافظ

مجبورم

ستاد بیانات گهربار ما گفت و شنودی نداریم، گفتگو در فرهنگ‌ ما مهجور است، نایاب است، گم‌ است. همواره یا آن معنا بخش اعظم، آن صاحب هژمونی، آن بزرگتر، آن فصل الخطاب، (پیشوا، رسانه‌ها، غرب، آکادمی، استاد تمام، پاپ اعظم و...) سخن می‌گوید و دیگران ‌صرفاً می‌شنوند، و حداکثر بیانات گهربار وی را خلاصه نویسی می‌کنند، یا حتی پا از گلیم خود درازتر کرده و با اجازه، شرحی بر آن‌ می‌نویسند، و البته همیشه نهادی هست که بر خلاصه‌ها و شرح‌ها نظارت کند، برایش ستاد تشکیل دهد و ... یا در مواجه با هم، با حزب و گروه و رقیب و رفیق و حتی همسر و فرزندان خود، صرفاً حرف خود را می‌زنیم، هزار بار حرف خود را تکرار می‌کنیم. آری! خبری از گفتگو نیست. ما کلمات را به سوی هم پرتاب می‌کنیم. دیفتر جان کانر

ختم خیام نمی‌توان با خنجر خنده خرید؛ نمی‌توان با خشم‌ خرّمی آورد.

زبان و ذات. این دو راهزن فکر را باید پیش از هر کاروان اندیشه‌ای مهار کرد.

این سیاهی که از تار و پود تعصب و تظاهر بافتی، نه تنها روزگار مرا سیاه کرد که روشنی را از چشمان خودت نیز گرفت. و چه بد فرجامی است جمع تعصب و تظاهر با غفلت از واقعیت!

دردها انسان مغاکی بین تثبیت و تردید است. و‌ هویت در این گودال هولناک در پی چیست؟

پی‌نوشت نامه‌ات این بود که سخت می‌گردد جهان بر نا امید ناامیدی من، از دوی توست راحتی را هر که دید در عشق دید

من بی تو چگونه سر کنم، هان؟