Gooshe

‌«می‌خواهم با خودم تنها بمانم» ✍️#گوشه

- من دو تا خونه دارم. - خوش به حالت. - سخته دوجا زندگی کنی. وقتی توی یه خونه‌ام، دلم می‌‌خواد توی اون یکی باشم. - خب، سکه بنداز. شیر یا خط. - تصمیمم رو گرفتم. توی یکی با یه نفر زندگی می‌کنم، توی اون یکی با خودم تنها می‌مونم.

زن فکر می‌کرده دلش برای تنهایی تنگ شده، آنقدر که از رابطه‌ای به رابطه دیگر پناه می‌برده. آپارتمان کوچکش را در پاریس به کسی اجاره نمی‌دهد تا بتواند بعضی روزها با خودش تنها باشد و در خانه دوست‌پسرش، خارج از پاریس نماند؛ یک‌جور زندگی با دو محل سکونت، اما شبی تعطیل در اوج همین تنهاییِ خودخواسته، در رابطه‌ای همزمان، می‌فهمد خانه دوم هم مثل خانه اول، خفه‌کننده است. لوییز طراح داخلی‌ست و اهل مهمانی و معاشرت اما دوست‌پسرِ معمارِ ورزشکارش آدمی درون‌گرا، آرام و خصوصی‌. خانه دوم را برای همین وضعیت غیرقابل شراکت با مرد برای خود در شهر طراحی کرده. فاصله را تضمینی می‌داند برای محدودنبودن و استقلال، چون دلش می‌‌خواهد خودش را دو قسمت کند. به جای یک نفر دو نفر شود و طبیعی‌ترین کارها را انجام دهد.  ولی حالا متوجه شده در و دیوارهای خانه دوم هم او را می‌خورد. می‌فهمد اشتباه کرده؛ او هم مثل بقیه شخصیت‌های فیلم‌های اریک رومر برای خودش توهم ساخته بود؛ دنیایی که خودش در مرکزش بود، خدایی می‌کرد و همه‌چیز تا قبل از عملی‌کردن آن خیالِ وسواس‌گونه کاملاً منطقی و ساده و روشن به نظر می‌رسید. لوییز تا پیش از این زندگی دوگانه فکر می‌کرد اوست که دست رد به سینه دیگران می‌زند، ولی حالا متوجه شده آنقدر می‌ترسیده کسی طردش کند که فقط با مردانی که کمتر از حد و اندازه خودش می‌دانسته وارد رابطه می‌شده. آنقدر از تنهایی می‌ترسیده که لحظه‌ای با آن روبه‌رو نمی‌شده و حالا که وزن تنهایی بر تمام وجودش سنگینی می‌کند، کم آورده؛ نه توان تحمل خانه خالی را دارد، نه حضور کسی در خانه. درست شبیه آن «ناتوانی» که پاسکال، فیلسوف و ریاضی‌دان گفته؛ «گرفتاری انسان، از آنجا سرچشمه می‌گیرد که نمی‌تواند با خود خلوت کند و در اتاقی تنها بنشیند.» پاسکال اوژیه، زن جوان بازیگر نقش لوییز کمی بعد از بازی در فیلم «شب‌های ماه‌ کامل» در ۲۵ سالگی از دنیا رفت. هنوز مزه جایزه بهترین بازیگر زن جشنواره ونیز را به خاطر این فیلم نچشیده بود که گفته شد به خاطر مصرف بیش از اندازه مواد نابود شد. اریک رومر برای این نقش دنبال زنی بود ملال‌زده که آرام و قرار نداشته باشد. آدمی مدام در حال پناه‌بردن به چیزی یا کسی؛ کسی که نتواند با خود در اتاقی تنها بماند. @gooshe 🎬 فیلم (بخش‌هایی در فرسته بالا): شب‌های ماه کامل (ماه کامل در پاریس)، #اریک_رومر، ۱۹۸۴ - Full Moon in Paris, Éric Rohmer, 1984 @gooshe 🎬 مستند سینمای اریک رومر، در قسمت ششم پادکست گوشه در یوتیوب...

فیلم: بُرش‌هایی از شب‌های ماه کامل (ماه کامل در پاریس)، ساخته اریک رومر، سال ۱۹۸۴؛ درباره زنی بی‌قرار که دو خانه دارد و در هیچ‌کدام آرام نمی‌گیرد. Movie: Full Moon in Paris (French: Les nuits de la pleine lune, "Full Moon Nights"), Éric Rohmer, 1984 @gooshe 🔗 درباره سینمای #اریک_رومر، فیلمساز رابطه زن و مرد، عشق، جدایی، بی‌وفایی و حسادت؛ اینجا در قسمت ششم مستند/#پادکست_گوشه؛ #هنر_با_گوشه ببینید... 🔗 لینک مستند سینمای اریک رومر؛ فیلمساز رابطه‌ها در یوتیوب www.youtube.com/gooshe @gooshe 📌 ویدیو در دو کیفیت، حجم و اندازه

اریک رومر،‌ کارگردان فرانسوی گفته معمولاً برای صحنه‌پردازی و ترکیب‌بندی هر فیلم‌ از یک نقاش الهام می‌گرفته. رومر در نورپردازی، ترکیب، لباس و قاب‌بندی فیلم «مارکیزِ اُ» در سال ۱۹۷۶ از نقاش سوییسی، هنری فوسلی (هنری فیوزلی) تأثیر گرفته است. این صحنه‌ای‌ از این فیلم است (با اقتباس از رمان نویسنده آلمانی هنریش فون کلایست به همین نام)؛ با الهام از نقاشی معروف فوسلی؛ «بختک» یا «کابوس» که سال ۱۷۸۱ کشیده شده.  - The Marquise of O (Die Marquise von O), Éric Rohmer, 1976 @gooshe 🔗 درباره سینمای #اریک_رومر، اینجا در قسمت ششم مستند/#پادکست_گوشه؛ #هنر_با_گوشه ببینید... 🔗 لینک مستند سینمای اریک رومر؛ فیلمساز رابطه‌ها در یوتیوب www.youtube.com/gooshe @gooshe

اریک رومر، کارگردان فرانسوی گفته، آماندا، بازیگر نقش پولین او را یاد نقاشی «زن با پس‌زمینه سرخ‌رنگ» ماتیس می‌انداخته. آنقدر حالت‌های این دختر، نحوه نشستن و شانه‌بالاانداختنش شبیه آن نقاشی بوده که بالاخره نقاشی را تهیه می‌کند و در سکانسی بسیار مهم در پس‌زمینه بالای تخت می‌گذارد. روی شوفاژ حوله سفید انداخته و یک حلقه نجات شنای قرمز هم آویزان کرده تا چیز دیگری جز پولین با آن معصومیت زیبایش و آن نقاشی توی چشم نباشند. و آنقدر این صحنه - که درواقع تعرض مرد مُسن به دختر نوجوان است- خوب و درست درآمده که بعدها به پوستر فیلم تبدیل شد. اریک رومر آنقدر این پوستر پولین با نقاشی ماتیس را دوست داشت که در دفتر کارش مقابل چشم، روی دیوار نصب کرده بود. فیلم: «پولین در ساحل»، ساخته اریک رومر، سال ۱۹۸۳ درباره رفتار و اندیشه‌های دختر نوجوان گیرافتاده بین بزرگسالان پرادعا با شعارهای سطحی‌شان درباره رابطه و عشق. - Pauline at the Beach (Pauline à la plage), Éric Rohmer,1983 @gooshe درباره سینمای #اریک_رومر، اینجا در قسمت ششم مستند/#پادکست_گوشه؛ #هنر_با_گوشه ببینید... 🔗 لینک مستند سینمای اریک رومر؛ فیلمساز رابطه‌ها در یوتیوب .

‌نوجوانی که سنگ صبور آدم‌بزرگ‌ها می‌شود عکس دختری ۱۴ساله باعث انتخاب او در یکی از مهم‌ترین فیلم‌‌های کارگردانی فرانسوی در دهه ۸۰ میلادی شد. چهره هیچ‌چیز خاصی نداشت جز ملاحت و معصومیت نوجوانی به‌غایت طبیعی که همدردی در نگاهش حس می‌شد. اریک رومر با دیدن این تصویر فهمید که می‌تواند «پولین در ساحل» را چهارسال بعد بسازد؛ زمانی که دخترک بزرگ‌تر شود:

«من برای انتخاب بازیگران به رفتارشان در زندگی توجه می‌کنم. دیدن و تحلیل رفتار آدم‌ها در زندگی، مهم‌تر از بازی آنها روی صحنه نمایش یا در سینماست.»

و با همین روش بود که این نوجوان را برگزید؛ «آماندا لانگلِه» گفته، رومر، مدت‌های زیادی تمام حرکت‌هایش، ایستادن‌ها، بالا انداختن شانه‌ها، لحن، حاضرجوابی و حتی نحوه کتاب‌خواندنش را زیرنظر داشت. اریک رومر تقریبا همیشه سراغ نابازیگران می‌رفت، اما از ده‌ها نفر آزمون بازیگری نمی‌گرفت. می‌گفت، فقط یک‌نفر را در نظر می‌گیرد و عاقبت هم همان می‌شود بازیگرش. روش او این بود که ببیند چقدر طبیعی و واقعی رفتار می‌کنند، چقدر در حرکاتشان زیبایی ذاتی وجود دارد و چقدر کلمات را شفاف ادا می‌کنند. رومر از صدای آموزش‌دیده با فن بیان، متنفر بود و بازیگرانش باید با صدای طبیعی و بدون تقلید و ادا حرف می‌زدند. تنها درخواست رومر از آنها این بود: «بیش‌ از هر کسی شبیه به خودت باش.» «پولین در ساحل» ماجرای دختر نوجوانی‌ست که با دخترخاله‌ بی‌فکرش به تعطیلات تابستانی در ساحل رفته. پولین در این سفر با آدم‌بزرگ‌های بلاتکلیف و سرگردانی آشنا می‌شود که به هم وفا ندارند، همدیگر را فریب می‌دهند، زندگی‌شان پر از شعارهای احساساتی‌ست، تجربه عشق‌های آبکی خودشان را مسائلی عمیق می‌دانند و مدام باعث رنجش و درد همدیگر می‌شوند. اما پولین با همه کودکی‌اش با آن چهره بی‌پیرایه نشان می‌دهد چطور در برابر این‌ تضادهاست؛ چطور تعریف روشن و صادقانه‌ای از عاشق‌شدن دارد، در مقابل بیهوده‌گویی آنها، زبان بستن و سکوت را انتخاب می‌کند و یاد می‌گیرد دلی را نشکند حتی به بهای شکستن دل خودش؛ او نوجوانی‌ست که برخلاف آدم‌های بالغ اطرافش، مدارا و پذیرش زندگی و تفاوت‌ها را درک می‌‌کند. رومر برای بازیگر نقش پولین، کسی جز صاحب آن عکس را در نظر نداشت. رفتارش را در زندگی دیده بود و مطمئن بود این دختر، نمادی از همین دانایی و آگاهی‌ نسل نو در میان آدم‌بزرگ‌های بی‌خردِ متناقض است. او دخترکی واقعی را در صحنه گذاشت تا نشان دهد واقعیت خودش بسیار قوی‌ست و به خودی خود کافی، و به هیچ‌‌چیز غیرطبیعی نیازی نیست. ✍️#گوشه @gooshe 🎬 فیلم (در فرسته بالا): پولین در ساحل، #اریک_رومر، ۱۹۸۳ - Pauline at the Beach, Éric Rohmer, 1983 @gooshe

فیلم: بُرش‌هایی از «پولین در ساحل»، ساخته اریک رومر، سال۱۹۸۳ درباره دختر نوجوانی که رفتار، اندیشه و واکنش‌هایش از آدم‌بزرگ‌های اطرافش پخته‌تر و عاقلانه‌تر است. - Pauline at the Beach (Pauline à la plage), Éric Rohmer,1983 @gooshe درباره سینمای #اریک_رومر، اینجا در قسمت ششم مستند/#پادکست_گوشه؛ #هنر_با_گوشه ببینید... 🔗 لینک مستند سینمای اریک رومر؛ فیلمساز رابطه‌ها در یوتیوب 📌ویدیو در دو نسخه، دو‌ حجم و اندازه و کیفیت... @gooshe

نسخه شنیداری «سینمای اریک رومر» قسمت (اپیزود) ششم #پادکست_گوشه #هنر_با_گوشه درباره سینمای #اریک_رومر در پادگیرها؛ با این توضیح واضحات که این مستند/پادکست برای شنیدن ساخته نشده و چون درباره سینماست، تصویر و یرش‌های زیادی از فیلم‌های سینمایی رومر را نشان می‌دهد. همینطور گفت‌وگوها، دیالوگ‌ها و مصاحبه‌ها به زبان فرانسوی‌ست که در نسخه تصویری زیرنویس شده ولی در نسخه صوتی شاید گیج‌کننده به نظر برسد. پس دیدنش اینجا در یوتیوب مفیدتر و مطلوب‌تر است تا شنیدنش در کست‌باکس، اسپاتیفای و بقیه جاها؛ ولی ما به درخواست دوستان نسخه شنیداری را هم اضافه کردیم. 🔗 لینک سینمای اریک رومر در اسپاتیفای 🔗 لینک سینمای اریک رومر در کست‌باکس 🔗 لینک سینمای اریک رومر در یوتیوب ⁠@gooshe 📌 لطفا همه‌جا ما را با همین نشان آبی‌رنگ در تصویر و شناسه زیر، بی‌پس و پیش دنبال کنید: @gooshe

روزی در دهه ۸۰ میلادی، فیلمسازی فرانسوی با یکی از بازیگرانش تماس گرفت و پرسید: «تابستون برنامه‌ات چیه؟ می‌ری تعطیلات؟» رُزِت گفت: «قراره با خانواده‌‌ بریم کلبه تابستونی‌مون کنار دریا. چرا می‌پرسی؟» اریک رومر جواب داد: «پس منم می‌یام. از خانواده‌ات بپرس توی فیلم من بازی می‌کنن؟» و «پرتو سبز» ساخته شد. اریک رومر با پنج‌شش نفر پشت صحنه، بدون وجود فیلمنامه‌ای دقیق و کامل و مو به مو، با دوستان و همکاران و خانواده‌ این و آن و خانه و ویلای نزدیکان، فیلمی ساخت که سینماگران را مبهوت کرد و شیر طلایی جشنواره ونیز را به دست آورد؛ گفت‌وگوها بداهه، با آدم‌هایی که عمیقاً خودشان هستند، همه‌چیز واقعی، همه‌کس واقعی، فضاها، آدم‌ها، سفرها، حضورها و صحبت‌ها واقعی و آنقدر حقیقی و شبیه به خود زندگی که دل آدم می‌لرزد. فیلم درباره زن جوانی‌ست که گیر داده تعطیلات تابستان و دوران مرخصی‌ طولانی را جایی بگذراند که ساحل داشته باشد و کسی هم همراهش باشد، چون از تنها سفرکردن خوشش نمی‌آید؛ ولی هر چه بیشتر تلاش می‌کند و گیر می‌دهد، هر چه بیشتر می‌‌خواهد تا همه‌چیز به زور همانی شود که خودش می‌خواهد، کمتر به مقصود می‌رسد، کمتر زندگی با او راه می‌آید و هیچ‌چیز طبق میل و خواسته‌اش پیش نمی‌رود.ِ دِلفین، همه‌جا خودش را از آدم‌ها، دورافتاده و جدا و وانهاده حس می‌کند. تنهایی دارد دیوانه‌اش می‌کند ولی نمی‌تواند با این آدم‌ها ارتباط برقرار کند؛ اینها که همه شبیه هم هستند، این‌ها که دلخوشی، سرگرمی، شادی و خوراک‌شان مثل هم است. اینها که حرف‌هایشان، فکرهایشان، مرام و اخلاق‌شان نسخه‌برداری از هم است از او فرسنگ‌ها دور هستند. در صحنه‌ای در کلبه ییلاقی، خانواده واقعی رُزت (که دِلفین مهمان‌شان شده) می‌خواهند گوشت کبابی بخورند که دِلفین می‌گوید، گیاه‌‌خوار است. صحنه‌ای کاملاً واقعی با تک‌تک کلماتش. حتی رومر هم نمی‌دانسته این لحظه شکل می‌گیرد، ولی از این فرصت استفاده کرده تا فشار روانی بی‌حد بر این زن تنها و بی‌پناهی او را در جمع نشان دهد؛ این همه آدم مقابل یک نفر که باید از سلامت خودش، ترجیح گوجه به گوشت، «پس چطور کاهو رو می‌کُشی و مشکل نداری؟» و ده‌ها پرسش دیگر پاسخ دهد. دلفین به معنای واقعی در دنیای واقعی، اما مقابل دوربین سینما در جبهه جنگ است و در مقاومت و دفاع. همان حالی که در محیط کار، در خیابان، در جامعه و در تعطیلات زورزورکی خودش تجربه می‌کند. این جمله‌ها، این پرسش‌ها که در لحظه از دهان آدم‌های واقعی در مکان واقعی بر سر او هوار می‌شوند، همان وضعیت حقیقی‌ست که او را تنها کرده و نمی‌تواند با بقیه جفت‌وجور شود؛ و رومر خوب می‌دانسته که همه اینها باید در زندگی واقعی با این آدم‌های واقعی شکل بگیرد، نه در فیلمنامه‌ای دقیق و خط به خط نوشته‌ شده. ✍️#گوشه @gooshe فیلم (در فرسته بالا): پرتو سبز، اریک رومر، ۱۹۸۶ - The Green Ray, Éric Rohmer, 1986. 📌 درباره سینمای #اریک_رومر در مستند/ #پادکست_گوشه؛ #هنر_با_گوشه در یوتیوب ببینید... 🎬 Youtube: @gooshe .

فیلم: بخش‌هایی از پرتو سبز، ساخته اریک رومر، سال ۱۹۸۶؛ درباره زنی تنها که همه‌جا خود را بی‌پناه و جداافتاده از جمع حس می‌کند و پناهش را در طبیعت جست‌وجو می‌کند. Movie: The Green Ray, Éric Rohmer, 1986 @gooshe درباره سینمای #اریک_رومر، فیلمساز موج نوی فرانسه در #پادکست_گوشه؛ #هنر_با_گوشه، قسمت ششم، اینجا در یوتیوب ببینید... @gooshe 📌 ویدیو در دو حجم و کیفیت و اندازه... .

اریک رومر، کارگردان موج نوی فرانسه این فیلم‌اش (شب من نزد مود یا شبی پیش مود) را یکی از بهترین‌ها ومحبوب‌ترین‌ها و شخصی‌ترین‌هایش می‌دانست؛ فیلمی که بسیار به شخصیت و افکار خودش نزدیک بود. دنیایی پر از فلسفه، منطق، عشق و سرخوردگی، اخلاق‌مداری و توجیه؛ داستان مرد بسیار مذهبی و مقید که مجبور می‌شود شبی برفی را با زنی جذاب و خداناباور در اتاقی سرکند تا صبح شود؛ سرتاسر وسوسه، کشش، گیرافتادن اخلاق و غریزه و راه رفتن روی مرز باریک باورهای شخصی و منفعت شخصی. درباره سینمای #اریک_رومر، فیلمساز فرانسوی اینجا در #پادکست_گوشه؛ #هنر_با_گوشه قسمت ششم... @gooshe 📌ویدیو در دو حجم، کیفیت و اندازه...